«Πείτε μας υπεύθυνα: Πόσες ώρες μπορούμε να έχουμε τα παιδιά μας μπροστά από την οθόνη;»

Μια καθόλα αγανακτισμένη (και δικαιολογημένα) επιστολή, έστειλε στο Daynight.gr μια μητέρα η οποία νιώθει ότι έχει… χάσει την μπάλα κατά τη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης.
Και αυτό διότι, όπως χιλιάδες άλλοι γονείς που βρίσκονται σε καθεστώς τηλεργασίας, νιώθει ότι το παιδί της περνάει ήδη πολλές ώρες μπροστά από μια οθόνη, γεγονός που αυτονόητα λειτουργεί επιβαρυντικά για την ψυχική (και όχι μόνο) υγεία του παιδιού της.

Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή της μητέρας:

“Ο κύβος ερρίφθη”. Η απόφαση πάρθηκε. Κλειστά παραμένουν από χτες, Δευτέρα 16 Νοεμβρίου και για τις επόμενες δύο εβδομάδες τα δημοτικά σχολεία, τα νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί όλης της χώρας. Μπορεί ακόμη και οι ίδιοι οι λοιμωξιολόγοι να διαφώνησαν μεταξύ τους, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Μετά από οκτώ μόλις μήνες από το καθολικό κλείσιμο του Μαρτίου και παρά τις διαβεβαιώσεις ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί, οι μαθητές των δημοτικών και των νηπιαγωγείων «βγαίνουν σε αναστολή» για δεύτερη φορά. «Αναστολή» από τη γνωστή τους καθημερινότητα, από το σχολείο, το διάβασμα, τις εργασίες, τους δασκάλους, τους φίλους και το παιχνίδι στα διαλείμματα.
Λίγες μέρες πριν έκλεισαν τα Λύκεια και τα Γυμνάσια. Τα μεγαλύτερα παιδιά, λοιπόν, παρακολουθούν όλο το πρωί διαδικτυακά μαθήματα, ενώ και το απόγευμα συνεχίζουν τα φροντιστήρια μέσω της τηλεκπαίδευσης. Όσον αφορά στα μικρά παιδιά, το “σχέδιο” του Υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει εκπαιδευτική τηλεόραση 9-12 το πρωί και τηλεκπαίδευση 2-5 το μεσημέρι.
Και εδώ αρχίζουν τα “ωραία” της κατάστασης: Φανταστείτε, λοιπόν, τον γονιό να ξυπνά το πρωί το εξάχρονο «πρωτάκι» και να το τραβάει νυσταγμένο μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσει το μάθημα της ημέρας. Και αν τύχει και έχει κάποια απορία ή δεν καταλαβαίνει; Δεν έχει σημασία. Το μάθημα να λέμε ότι γίνεται. Αφού, λοιπόν, τελειώσει το μάθημα της τηλεόρασης, το παιδί θα παίξει ίσως λίγο και μετά θα δει σίγουρα και παιδικά στην τηλεόραση, στο τάμπλετ ή στο κινητό των γονιών, οι οποίοι πιθανότατα θα είναι επιφορτισμένοι με τηλεργασία και δεν θα έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το παιδί. Οπότε, θα το τοποθετήσουν αναγκαστικά μπροστά σε μια οθόνη.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι σε απομόνωση, οι απογευματινές δραστηριότητες έχουν σταματήσει, τους φίλους του δεν μπορεί να τους επισκεφτεί, άρα πόσες επιλογές απομένουν; Μόνο η αποστολή 6 στο 13033 για ένα σύντομο περπάτημα με τον γονιό.
Το μεσημέρι, σύμφωνα με το “πρόγραμμα” του Υπουργείου, το παιδί (αντί να κοιμηθεί), θα παρακολουθεί τα τηλεμαθήματα του σχολείου. Ο δάσκαλος από απόσταση και το μικρό παιδί να προσπαθεί να κατανοήσει και να γράψει όσα ακούει στο τετράδιό του. Για ακόμα μία φορά μπροστά στην οθόνη… Δεν βαριέσαι… Κι αν το απόγευμα έχει αγγλικά ή άλλη δεύτερη ξένη γλώσσα, πάλι υπολογιστής! Τι πειράζει για λίγη ώρα ακόμη; Τόσες ώρες είδε μέχρι τώρα, αυτό θα μας πειράξει; Το βράδυ ίσως ξαναδεί τηλεόραση και ούτω καθεξής…
Τελικά, αναρωτιέται κανείς: ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΘΟΝΕΣ για τα μικρά παιδιά; Θα βγει κάποιος επιστήμονας να μας ενημερώσει υπεύθυνα; Δεν έχει καμία σημασία. Τίποτα πια δεν έχει σημασία…
Ένας αγανακτισμένος γονιός