Η ιστορία του μικρού Διονύση: Ένα υγιέστατο και υπερκινητικό αγοράκι έφυγε για πάντα

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΩΝ

Δεν πρόλαβε να κλείσει τα τέσσερα χρόνια του και μέσα σε λίγες μέρες ένα υγιέστατο και υπερκινητικό αγοράκι έφυγε για πάντα, αφήνοντας πίσω του δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα. Το τραγικό περιστατικό συνέβη το Μάιο του 2014 και η οικογένεια του ξαναζεί τις τραγικές στιγμές καθώς η υπόθεση εκδικάζεται αυτές τις μέρες στα δικαστήρια του Ρεθύμνου.     

Γράφει η Αθηνά Πετρακάκη

Πρόκειται για τον τετράχρονο Διονύση που το Μάιο του 2014 παρουσίασε συμπτώματα πυρετού και οι γονείς ζήτησαν τη βοήθεια συνολικά επτά γιατρών. Έξι Νοσοκομειακών και ενός ιδιώτη. Η γνωμάτευση έλεγε γαστρεντερίτιδα και αμυγδαλίτιδα και προτού περάσει μια εβδομάδα ο μικρός Διονύσης έχασε τη ζωή του στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου, την ώρα που οι γιατροί ετοιμάζονταν να τον μεταφέρουν λόγω επιδείνωσης της κατάστασής του στο Ηράκλειο.

Τέσσερις γιατροί κατηγορήθηκαν για «ανθρωποκτονία από αμέλεια» και η δίκη τους, που είναι σε εξέλιξη, θα συνεχιστεί την Τρίτη 20 Μαρτίου στο δικαστικό μέγαρο Ρεθύμνου. Συγχρόνως, οι ιατροδικαστές δεν κατάφεραν να αποφασίσουν οριστικά για την αιτία θανάτου του τετράχρονου, καθώς αποφάνθηκαν ότι δεν υπάρχει αιτία θανάτου…

Ο Γιώργος και η Φωτεινή, οι γονείς του μικρού Διονύση, είναι οι δυο τραγικές φιγούρες που κατέφυγαν στη δικαιοσύνη αναζητώντας την αλήθεια για το μικρό τους γιο, που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή. Πλέον η μοναδική τους παρηγοριά ο μεγαλύτερος τους γιος τους,  που όμως κι εκείνος περνάει το δικό του Γολγοθά, αφού παρά τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν, ακόμη αναζητά και ρωτάει συνέχεια το μικρό του αδερφό.

Οι γονείς του μικρού Διονύση, που ήρθαν παιδιά από την Ουκρανία και τα τελευταία 25 χρόνια ζουν και εργάζονται στο Ρέθυμνο, μίλησαν στο «Ρ» περιγράφοντας όλα όσα βίωσαν δίπλα στο τετράχρονο αγγελούδι τους τις τελευταίες μέρες της ζωής του.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Την Πρωτομαγιά του 2014, ο σύζυγος μου που έλλειπε όλη την εβδομάδα για δουλειά στην Ελούντα, επέστρεψε για να περάσουμε όλοι μαζί την πρωτομαγιά. Κάναμε βόλτα όλη τη μέρα στο Ρέθυμνο, χωρίς να χαλάσουμε κανένα χατίρι στα παιδιά σε ότι κι αν ζητούσαν. Το βράδυ που γυρίσαμε στο σπίτι το παιδί έκανε για πρώτη φορά εμετό. Δεν ανησύχησα καταρχήν, καθώς θεώρησα ότι ενοχλήθηκε το στομαχάκι του από τις λιχουδιές που είχε καταναλώσει κατά τη διάρκεια της μέρας».

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Ο  Διονύσης που ήταν ένα πραγματικά υπερκινητικό παιδί και τον φωνάζαμε Ντένις, γιατί είχε την ίδια ενέργεια με τον «Ντένις τον τρομερό, έδειχνε καλά και τον πήγα στον παιδικό σταθμό».

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Φωτεινή: « Από εκείνο το Σάββατο άρχισε το κακό. Ο Διονύσης έκανε εμετό και διάρροια κι ανέβασε πυρετό 38. Ανησύχησα περισσότερο, όταν κατάλαβα ότι κάνει κράμπες στο στομάχι. Μου το έδειχνε μόνος του, ότι πονάει. Τον πήρα και πήγαμε στο Νοσοκομείο. Εκεί εξήγησα στους γιατρούς τι μου έδειχνε το παιδί, αναφέροντας ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που αρρώσταινε. Ο γιατρός που εξέτασε το παιδί το βρήκε καλά. Μου είπε ότι φαίνεται να είναι μια απλή γαστρεντερίτιδα που «κυκλοφορεί» και πολλά παιδιά στο Ρέθυμνο έχουν ήδη νοσήσει.

Ζήτησα από τους γιατρούς να κάνει κάποιες εξετάσεις γιατί με προβλημάτιζαν οι κράμπες στο στομάχι. Αρνήθηκαν, μου είπαν ότι δεν χρειάζεται. Δεν επέμεινα, γιατί σκέφτηκα, γιατροί είναι ξέρουν καλύτερα. Συζητήσαμε για το τι επιτρέπεται να φάει και μου είπαν να του δώσω και γάλα. Αναρωτήθηκα αν πρέπει να πιει γάλα στην κατάστασή του και μου είπαν να μη δίνω σημασία σε αυτά που έλεγαν παλιά και ότι τώρα η σύγχρονη ιατρική το επιτρέπει. Έκανα ότι μου είπαν, του έδωσα γάλα το οποίο μέσα σε μισή ώρα το έβγαλε σε κομμάτια…»

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Την Κυριακή η κατάσταση του παιδιού ήταν η ίδια, σύμφωνα με όσα μου είχαν πει για την γαστρεντερίτιδα περίμενα να κάνει τον κύκλο της και να περάσει. Για να μην επιβαρύνω την κατάστασή του, δεν του ξανάδωσα γάλα, του έδινα χαμομήλι και νεράκι για να μην πάθει αφυδάτωση. Ωστόσο, μου είχαν πει ότι σε περίπτωση που για κάποιο λόγο χειροτέρευε να τον ξαναπάω. Επειδή όμως τα συμπτώματα συνέχιζαν να είναι έντονα αποφάσισα να τηλεφωνήσω σε ιδιώτη παιδίατρο. Αφού επικοινώνησα τηλεφωνικά και εξιστόρησα τα όσα συνέβησαν, μου είπε ν’ ακολουθήσω τις οδηγίες των γιατρών του Νοσοκομείου και μου συνέστησε ένα σκεύασμα για να μην πάθει αφυδάτωση».

Δευτέρα 5 και Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Τη Δευτέρα το παιδί συνέχιζε να μην είναι καλά, άρχισε να μην μπορεί να χωνέψει τίποτα. Η μητέρα μου είχε ξεκινήσει ν’ ανησυχεί και της εξηγούσα ότι πρέπει να περιμένουμε γιατί οι γιατροί είπαν ότι είναι γαστρεντερίτιδα και θα περάσει, αλλά θέλει λίγες μέρες ακόμη. Είχα πειστεί ότι πρόκειται για κάτι περαστικό. Την Τρίτη συνέχισα να τον έχω στο σπίτι και η εικόνα ήταν ίδια με την προηγούμενη μέρα με μόνη διαφορά ότι όσο περνούσαν οι μέρες έπεφτε η διάθεσή του. Δεν ήθελε να παίξει, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Το βράδυ της Τρίτης τηλεφώνησα τον σύζυγο μου, να πάρει άδεια από τη δουλειά του στην Ελούντα και να επιστρέψει γιατί καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά».

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Την Τετάρτη το πρωί ο Διονύσης έμεινε με τη μαμά μου κι εγώ πήγα στη δουλειά. Της είπα να προσπαθήσει να του δώσει κάτι να φάει και κυρίως να πίνει υγρά. Αυτό μου το είχαν πει και στο Νοσοκομείο, δηλαδή ότι δεν πειράζει αν δεν τρώει, αρκεί να πίνει. Έφυγα από το σπίτι αφήνοντας, το Διονύση στην ίδια κατάσταση. Το μεσημεράκι η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι κάλεσε ταξί και πήγε το παιδί σε γιατρό γιατί τρόμαξε καθώς άρχισε να ανασαίνει βαριά. Εκεί, αφού είπε για άλλη μια φορά όλο το ιστορικό, η γιατρός τον εξέτασε και την καθησύχασε ότι το παιδί έχει γαστρεντερίτιδα. Η μητέρα μου της είπε ότι παιδί δείχνει το λαιμό του και δείχνει να πονάει. Έριξε μια ματιά στο λαιμό του και της είπε ότι είναι μια χαρά και δεν είναι καν κόκκινος.

Μάλιστα της είπε, τζάμπα ήρθες, τζάμπα θα πληρώσεις, κάντε ότι σας είπαν οι γιατροί του Νοσοκομείου. Η μητέρα μου πριν φύγει ζήτησε από τη γιατρό να γράψει εξετάσεις γιατί έβλεπε ότι το παιδί δεν είναι καλά, όμως της το αρνήθηκε όσο κι αν επέμεινε, λέγοντας της ότι το παιδί είναι καλά και δεν χρειάζεται. Το απόγευμα ο σύζυγος μου γύρισε από την Ελούντα και πήγαμε μαζί το παιδί και πάλι στο Νοσοκομείο. Στην πόρτα διαβάσαμε ότι μέχρι τις 11 το βράδυ ο γιατρός θα είναι στα επείγοντα. Πήγαμε εκεί, δεν υπήρχε γιατρός. Περιμέναμε λίγο, κι αποφασίσαμε να πάμε στην παιδιάτικη κλινική. Εκεί βρήκαμε μία εκπαιδευόμενη γιατρό, της είπαμε τι είχε συμβεί και αντί να δει το παιδί, μας έλεγε πως δε μας βρίσκει στο σύστημα ότι έχουμε ξαναπάει. Μας άφησε να περιμένουμε πάνω από μισή ώρα μέχρι να μας βρει στον υπολογιστή και να πειστεί ότι είχαμε ξαναπάει…  Αφού τέλος πάντων μας βρήκε, εξέτασε τον Διονύση και τον βρήκε καλά. Της είπα ανασαίνει βαριά και διπλώνεται από τους πόνους, πώς είναι δυνατόν να είναι καλά; Ζήτησα πολύ ευγενικά, προσπαθώντας να μην την προσβάλω, να εξεταστεί από έναν εμπειρότερο γιατρό. Το δέχτηκε και φώναξε μια άλλη γιατρό. Ήρθε εκνευρισμένη και με ειρωνεία γιατί την ενοχλήσαμε. Ο σύζυγος μου θύμωσε, ανέβασε τον τόνο της φωνής του. Η γιατρός του ζήτησε να σταματήσει διαφορετικά δεν θα έβλεπε το παιδί. Του είπα να κάνει την καρδιά του πέτρα και να μη μιλήσει ότι και να μας έλεγε, προκειμένου να εξετάσει το παιδί. Με άκουσε, έκατσε στην άκρη και δεν ξαναμίλησε. Της ζήτησα συγνώμη που τη φέραμε και της εξήγησα ότι ήθελα να εξεταστεί από εμπειρότερο γιατρό, γιατί ανησυχούμε. Μας είπε ότι είμαστε χαζογονείς και ότι ένα μικρό πράγμα το κάνουμε να φαίνεται μεγάλο. Στη συνέχεια της ζήτησα να το δει και να γίνουν εξετάσεις γιατί δείχνει να χειροτερεύει κάθε ώρα που περνάει. Αρνήθηκε να γίνουν εξετάσεις. Της είπα μας δείχνει ότι πονάει στο λαιμό του και την παρακάλεσα να το κοιτάξει. Η εκπαιδευόμενη γιατρός που επίσης ήταν παρούσα εξέτασε το λαιμό του και είπε ότι είναι γεμάτος πύον. Ήταν φανερό ότι το παιδί είχε αμυγδαλίτιδα και μάλιστα προχωρημένη, γι αυτό μας έδειχνε το λαιμό του. Ξαναζήτησα εξετάσεις, ενοχλήθηκε πολύ. Μας ρώτησε ποιοι είμαστε εμείς που τους υποδεικνύαμε πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Ξαναζήτησα συγνώμη, της εξήγησα και πάλι ότι ανησυχούμε για το παιδί. Μας είπε να κάνουμε Strep Test (τεστ στρεπτόκοκκου). Ζήτησα και πάλι εξετάσεις αίματος και πάλι είπε όχι, της είπα ζορίζεται ν’ αναπνεύσει ίσως μια μάσκα οξυγόνου θα βοηθούσε, και πάλι είπε όχι. Τη ρώτησα για αντιβίωση, είπε όχι δεν χρειάζεται. Στο τέλος μας είπε: Επειδή επιμένετε και κάνετε φασαρία, θα γίνουν εξετάσεις αύριο το πρωί, όχι απόψε. Είπα ευχαριστώ και φύγαμε για να κάνουμε το Strep Test. Στο διάδρομο συναντήσαμε τη δασκάλα του Διονύση από τον παιδικό σταθμό που μας ρώτησε τι συμβαίνει και ο Διονύσης δεν πάει στον παιδικό, της είπαμε ότι δεν είναι καλά. Μας ρώτησε τι έδειξαν οι εξετάσεις κι απόρησε όταν της είπαμε ότι δεν του έκαναν. Στη συνέχεια μίλησε στο παιδί, αυτό όμως δεν αντέδρασε είχε απλά ακουμπήσει το κεφαλάκι του στον ώμο του μπαμπά του και μόνο κοίταγε».

Γιώργος: «Κράταγα αγκαλιά το παιδί μου, ήμουν μέσα σε ένα Νοσοκομείο με γιατρούς και κανείς δεν με βοηθούσε. Περιφέραμε το παιδί μια από εδώ μια από εκεί και παρακαλούσαμε και κανείς δεν βοηθούσε».

Φωτεινή: «Το Strep Test βγήκε αρνητικό και όταν πήγαμε την εξέταση στη γιατρό μας είπε για ακόμα μια φορά ότι το παιδί δεν έχει τίποτα. Μας είπε να φύγουμε και να πάμε την επόμενη μέρα για να κάνουμε εξετάσεις. Φύγαμε για το σπίτι, εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κανείς…»

Πέμπτη 8  Μαΐου 2014

Φωτεινή: «Το πρωί της Πέμπτης ανέλαβε ο μπαμπάς του να πάει στο Νοσοκομείο το Διονύση κι εγώ πήγα στη δουλειά και μιλάγαμε στο κινητό. Πήγαν για τις εξετάσεις και τους είπαν ότι επειδή έχει πολλά μικρόβια το Νοσοκομείο, να φύγουν για να μην κολλήσει κάτι ο μικρός και να γυρίσει  το μεσημέρι στις 12 να τις πάρει. Όταν οι εξετάσεις βγήκαν και τις είδαν οι γιατροί είπαν πως δεν είναι καλές και ζήτησαν το παιδί να επιστρέψει για να του γίνει εισαγωγή. Το παιδί επέστρεψε πίσω με το μπαμπά του και περίπου στις 3 το μεσημέρι του έγινε η εισαγωγή για προληπτικούς λόγους στην παιδιατρική κλινική. Ενημέρωσα τη δουλειά μου και πήγα κι εγώ τρέχοντας. Το παιδί ήταν ακίνητο χωρίς να αντιδρά καθόλου. Άρχισα να ρωτάω, να ψάχνω τους γιατρούς. Ζήτησα από τη νοσοκόμα να τους ειδοποιήσει, είπε ότι θα το κάνει και μας διαβεβαίωνε: το παιδί σας είναι σε καλά χέρια και αύριο θα τρέχει… Αργότερα την ξαναφώναξα, της είπα το παιδί υποφέρει, πονάει και κάνει κράμπες στο στομάχι, μου είπε θα φέρει παυσίπονο. Μετά από περίπου 20 λεπτά που πήρε το παυσίπονο άρχισε να κάνει σπασμούς, την ξαναφώναξα. Είχε πια πάει 6 το απόγευμα και επιτέλους ήρθαν οι γιατροί.

Ρώτησα τι έδειξαν οι εξετάσεις, ρώτησα για αντιβίωση, ρώταγα για όλα και μου έλεγαν μια χαρά είναι το παιδί σου. Τους παρακάλεσα να του δώσουν κάτι για το λαιμό του, επέμεινα και τους είπα ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι επιστήμονας για να καταλάβει ότι το πύον δεν υποχωρεί μόνο του. Άρχισαν να φωνάζουν ότι είναι γιατροί, ότι έχουν σπουδάσει και δεν μας επιτρέπουν να τους αμφισβητούμε. Έφυγαν. Η ώρα πέρασε, στις 9 το βράδυ τους έδωσα τελεσίγραφο αν δεν έρθει γιατρός τώρα, μαζί με τις εξετάσεις του παιδιού θα καλέσω αστυνομία και κανάλια. Χάναμε το παιδί μας και δεν έκαναν τίποτα. Η γιατρός ήρθε, χωρίς τις εξετάσεις, μου είπε μόνο ότι δεν είναι καλές και ότι πρέπει να κάνει κι άλλες. Μας είπε έχει ανεβάσει ηπατικά και πρέπει να κάνει μια εξέταση εκτός νοσοκομείου και πρέπει κάποιος να πάει το αίμα. Θα το πάει ο άντρας μου της είπα. Δεν γίνεται όμως μου λέει, τώρα έχουν κλείσει.

Στη συνέχεια μας ζήτησαν να μεταφέρουμε το παιδί στο εξεταστήριο. Τι ζωντανό τι νεκρό, ήταν το ίδιο. Του μέτρησαν την πίεση είχε 7 με 4, είπα είναι πολύ χαμηλά και μου είπαν να μη μιλάω γιατί δεν είμαι γιατρός. Του μέτρησε το οξυγόνο είπαν ότι είναι μια χαρά και μου ξαναείπε: το ελέγχουμε, το παιδί σας αύριο θα τρέχει. Ο Διονύσης έμεινε με το πατέρα του μέχρι να πάω εγώ το μεγαλύτερο παιδί μας στο σπίτι. Δεν πρόλαβα να φτάσω και ο σύζυγος με πήρε τηλέφωνο ότι το παιδί χειροτέρεψε και θα το πάνε στο Ηράκλειο. Γύρισα τρέχοντας».

Γιώργος: «Η ώρα ήταν περίπου 10 το βράδυ και μέχρι να έρθει η Φωτεινή πίσω, ο Διονύσης μου ζήτησε να πάει τουαλέτα, τον κρατούσα και τον βοηθούσα να περπατήσει, όταν φτάσαμε τα ποδαράκια του λύγισαν… Τρόμαξα έβαλα τις φωνές. Ήρθαν και τον ξαναπήραν για το εξεταστήριο  και μετά από περίπου μία ώρα μου είπαν ότι χειροτέρεψε και πρέπει να μεταφερθεί στο Ηράκλειο».

Φωτεινή: «Όταν επέστρεψα τους είχαν ήδη μεταφέρει σε ένα δωμάτιο στις πρώτες βοήθειες. Ο Γιώργος περίμενε απ’ έξω. Έφτασα κι άκουσα το Διονύση να ουρλιάζει και να φωνάζει στο μπαμπά του. Τους παρακάλεσα να μας αφήσουν να μπούμε μέσα μόνο για να μας δει γιατί το παιδί έχει τρομάξει.  Δεν μας άφησαν. Λίγο πριν έρθει το ασθενοφόρο, ο Διονύσης σταμάτησε να κλαίει. Ξαφνικά υπήρχε μια έντονη κινητικότητα, άρχισαν να τρέχουν με διάφορα μηχανήματα. Δεν πήγε το μυαλό μας στο κακό. Ωστόσο έφτασε το ασθενοφόρο και μπήκαν για να πάρουν το παιδί αλλά βγήκαν αμέσως. Ρωτήσαμε γιατί δεν παίρνουν το Διονύση για Ηράκλειο και μας είπαν: θα σας πουν οι γιατροί…

Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε, βγήκε μία γιατρός και μας είπε ότι έπαθε ανακοπή αλλά κάνουν ότι μπορούν για να γίνει καλά. Έπεσα στα γόνατα και την παρακαλούσα να το σώσει. Δεν είπε τίποτα κι έφυγε. Περίπου στη 1 παρά 20 ήρθε και η αστυνομία και οι αστυνομικοί μας κοιτούσαν παράξενα και συνέχεια ήταν γύρω από μας. Συνεχίζαμε να μην καταλαβαίνουμε.

Από ένα σημείο και μετά, από το άνοιξε κλείσε της πόρτας ένα χαρτί που είχαν στο τζάμι ξεκόλλησε και άφησε μια μικρή χαραμάδα κι από κει μπορούσα να δω μέσα στο δωμάτιο. Κόλλησα το μάτι μου εκεί και έβλεπα, πολλούς γιατρούς πάνω από το Διονύση. Κάποια στιγμή όλα σταμάτησαν κι άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους. Είναι ξένοι είπαν και ύστερα είπαν, μπορεί να ήπιε κάποιο φάρμακο και πιο μετά μπορεί να είχε πρόβλημα καρδιάς. Εμείς τα ακούγαμε και φωνάζαμε τι γίνεται εκεί;»

Γιώργος: «Δεν άντεξα κι άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Με σταμάτησαν και έβγαλαν έξω. Μου είπαν: κάνουμε τη δουλειά μας σας παρακαλώ μην ενοχλείτε».

Φωτεινή: «Μετά από αυτά που ακούσαμε πριν, βγήκε μια γιατρός και μας είπε: Κάναμε ότι μπορούσαμε και λυπάμαι και μερικά άλλα που δεν τα θυμάμαι. Συνέχισα να είμαι σε σύγχυση, τη ρώτησα: Τι μας λες, ότι πέθανε το παιδί μας;  Μας είπε: Ναι.. Αν μπορώ να κάνω κάτι για σας… Της είπα ναι μπορείς, εσύ δεν ήσουν που μου έλεγες αύριο θα τρέχει. Σήκωσέ τον από κει… Όταν αγγίξαμε το παιδί, ήταν παγωμένο σαν μάρμαρο, καταλάβαμε ότι είχε πεθάνει πολύ νωρίτερα, καταλάβαμε και γιατί είχε έρθει η αστυνομία. Καταλάβαμε πολλά…»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

Με αφορμή τη δίκη των τεσσάρων παιδιάτρων ο Ιατρικός Σύλλογος Ρεθύμνου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Την Πέμπτη 8/3/2018 άρχισε η δίκη τεσσάρων παιδιάτρων, μελών του συλλόγου μας,  για την απώλεια της ζωής ενός τετράχρονου αγοριού, στο Νοσοκομείο, πριν τρία χρόνια.

Έχοντας πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας τέτοιων γεγονότων αλλά και της οδύνης  που προκαλεί μια τέτοια απώλεια σε όλους μας θέλουμε να αναφερθούμε στην σύγχρονη ιατρική πραγματικότητα.

Η σωτηρία της ανθρώπινης ζωής όταν απειλείται και η διαφύλαξη του πολύτιμου αγαθού της υγείας μέσα  από τον συνεχή, δύσκολο και δυστυχώς πολλές  φορές  άνισο  αγώνα που δίνουν οι γιατροί  μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, χρειάζεται τον σεβασμό,  την αναγνώριση και την στήριξη της κοινωνίας.

Η ιατρική σκέψη και δράση είναι μια σύνθετη διαδικασία  που εξελίσσεται συνεχώς ενώ ο γιατρός  εργάζεται και συσσωρεύει εμπειρία και γνώση και δεν μπορεί να υποκατασταθεί σε καμιά περίπτωση.

Η εκτίμηση της ορθότητας της ιατρικής πράξης όταν μια υπόθεση φθάσει στις δικαστικές αίθουσες  πρέπει  να επαφίεται στην άποψη εμπειρογνωμόνων,  καταξιωμένων  λειτουργών   της υγείας η ακαδημαϊκών δασκάλων  αναγνωρισμένου κύρους  και  εμπειρίας, και η απόδοση δικαιοσύνης να βοηθιέται και να στηρίζεται σε  αυτήν όπως βέβαια και στην ορθή κρίση των δικαστών.

Οι Ιατρικοί Σύλλογοι, θεσμικοί σύμβουλοι της Πολιτείας, δεν πρέπει να τίθενται εκτός  από την ίδια την πολιτεία  και πρέπει να  προβλέπεται η συμμετοχή τους σε όλα τα  στάδια της διαδικασίας.

Οι γιατροί γνωρίζουν καλά ότι στην ιατρική στατιστική επιστήμη αλλά και στην καθημερινή ιατρική πρακτική, ποσοστά  100/% στην διάγνωση και στην αντιμετώπιση, δεν υπάρχουν.

Οι δύσκολες και ιδιαίτερα απαιτητικές συχνά συνθήκες εργασίας, η σύγχρονη   αντίληψη για  βασιζόμενη σε ενδείξεις ιατρική πράξη, όπως και οι κατευθυντήριες οδηγίες των διεθνών επιστημονικών οργάνων, διαμορφώνουν το πλαίσιο άσκησης του επίπονου ιατρικού έργου όπου δεν χωρούν αυτοσχεδιασμοί η πειραματισμοί.

Έτσι σε κάθε περίπτωση ο γιατρός κατά τον νόμο και τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης κρίνεται με βάση τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε και αν αυτός ήταν ο ορθός η όχι.

Οι γιατροί, προσπαθούν καθημερινά με όσες γνώσεις και δυνάμεις διαθέτουν  σαν επιστήμονες και σαν άνθρωποι να ανταποκριθούν στις ανάγκες και στις προσδοκίες των ασθενών τους.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ενισχύεται το αίσθημα ασφάλειας του ασθενή,  να διαφυλάσσεται η πολύτιμη σχέση γιατρού – ασθενούς, η  αξιοπιστία και εντέλει  η αποτελεσματικότητα της ιατρικής λειτουργίας και όχι το αντίθετο!

Η προσφορά των γιατρών όλων των ειδικοτήτων  και εν προκειμένω των παιδιάτρων στην σύγχρονη εποχή είναι αναμφισβήτητα σημαντική και καταλυτική στην εξέλιξη πολλών παθήσεων αλλά όχι όλων!

Η δραματική μείωση της παιδικής νοσηρότητας και θνησιμότητας, είναι η απόδειξη της αποτελεσματικότητας τους.

Με σεβασμό στο πένθος της οικογένειας για την τραγική απώλεια, με  εμπιστοσύνη  στην Δικαιοσύνη και τον δύσκολο ρόλο της αλλά αναγνωρίζοντας και τιμώντας παράλληλα την ιατρική και κοινωνική προσφορά των συναδέλφων, εκφράζουμε την συμπαράσταση μας, πιστεύοντας ότι  ενήργησαν επιστημονικά και δεοντολογικά σωστά και ότι αυτό θα τους αναγνωριστεί.»

Πηγή: rethemnosnews.gr