Η Ρούλα Ρέβη μοιράζεται την ιστορία της και δίνει κουράγιο σε όλες τις γυναίκες

Ρούλα Ρέβη. Καταξιωμένη φωτογράφος, σύζυγος του Αποστόλη Τότσικα, μαμά της Ειρήνης και του Άγγελου. Αυτές είναι οι τρεις ιδιότητες που πρώτες μου έρχονται στο μυαλό για εκείνη και η αποδοχή της πρόσκλησής μας να μας μιλήσει για τη μητρότητα και να μοιραστεί μαζί μας τόσο δύσκολες στιγμές που όμως την οδήγησαν στο τεράστιο θαύμα της ζωής, με τόση ευκολία, με οδηγεί να πιστεύω ότι η ιδιότητα “Μαμά” είναι εκείνη που της ταιριάζει πρώτη από όλες. Κάθε της post που αφορά στην προωρότητα, τις δυσκολίες που πέρασε στην εγκυμοσύνη της, την καθημερινότητα με τα παιδιά της στο Instagram, αυτόματα πλημμυρίζει με like και σχόλια και όχι άδικα. Συνάντησα τη Ρούλα Ρέβη στο The Foundry Hotel, όπου φωτογραφήθηκε και χωρίς κανένα ταμπού μου μίλησε για όλα και τα περιέγραψε με τα χρώματα της αλήθειας. Και αυτή η εικόνα της πραγματικότητας, που πολύ απέχει από την τέλεια ζωή που πιστεύουμε πως ζουν οι “διάσημοι” της χώρας μας, είναι αυτή που μένει τελικά. Και που δίνει το πιο ισχυρό μήνυμα για τη χθεσινή γιορτή της μητέρας.

 

Η απόφαση να γίνει μαμά

 

Ήθελα πάντα να κάνω παιδιά, δεν πέρασα καν φάσεις όπως άλλες γυναίκες να σκεφτώ μήπως να μην κάνω τελικά. Αλλά ήξερα ότι δεν έφτανα στο σημείο να τα κάνω γιατί δεν ήμουν εγώ έτοιμη σαν προσωπικότητα. Μόλις πλησίασα τα 40 συνειδητοποίησα ότι δε με έκανε πια κάτι τόσο πολύ χαρούμενη. Δεν είχα ούτε την ίδια τρέλα με τη δουλειά, που την αγαπώ πολύ, αλλά δεν είχα τη φιλοδοξία την ωραία που έχεις πιο νέος. Δεν είχα την τρέλα να ταξιδέψω, καθόλου την τρέλα να βγω. Παρατήρησα τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα τι θέλω. Δεν σου λέω ότι δεν σκέφτηκα και το χρόνο, τον σκέφτηκα και είπα στον εαυτό μου “αν θες να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνει τώρα”. Όμως πιο πολύ μέσα μου έπαιξε ρόλο ότι δεν είχα απωθημένο, και γι’ αυτό δε μου έλειψε μετά να βγω να διασκεδάσω, που έχει τύχει με νέες μαμάδες να το συζητάμε και να υποφέρουν. Ήμουν πολύ χορτασμένη από αυτό το κομμάτι. Το ήθελα λοιπόν πάρα πολύ και συνειδητοποίησα ότι γι’ αυτό το λόγο παντρεύτηκα.

 

Παντρεύτηκα στην Αμερική, το αποφασίσαμε αυθόρμητα και το ίδιο βράδυ που παντρεύτηκα έστειλα mail στον γυναικολόγο μου, τον Παναγιώτη Ψαθά, να του πω ότι παντρεύτηκα, έρχομαι και θέλω να κάνω παιδί. Αφού έμεινα έγκυος το σκεφτόμουν και έλεγα “Μα τι τρέλα μου ήρθε εκείνο το βράδυ;”. Κατάλαβα ότι το οριοθέτησα εκείνη τη στιγμή. Αν δεν είχα αυτόν το στόχο νομίζω δε θα παντρευόμουν καν. Ήμουν πολύ έτοιμη. Είχε να κάνει πολύ και με το γεγονός ότι ήμουν πολλά χρόνια με τον Αποστόλη, ήξερα ότι το ήθελε κι εκείνος πολύ και μου άρεσε να είναι εκείνος ο πατέρας των παιδιών μου. Είναι αυτό που λες -και εγώ το είπα πραγματικά- ότι τα βάζω όλα στην άκρη και κάνω focus σε αυτό και κάνω τα πάντα για αυτό. Όλη μέρα ασχολιόμουν μόνο με αυτό, ήθελα να το κάνω σωστά. Είπα στον γιατρό θα δώσω αυτό το χρόνο εκεί, τον άλλο χρόνο εκεί, θα μου πεις τι πρέπει να κάνω για να είναι ο οργανισμός μου τέλειος κι έτσι έκανα.

Έπαιξε ρόλο η παιδική μου ηλικία για το χρόνο στον οποίο πήρα την απόφαση να γίνω μαμά. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πιο μικρή παιδί που ήμουν ασταθής οικονομικά, που εντάξει δε γίνεσαι και ποτέ πολύ σταθερός στα ελεύθερα επαγγέλματα, αλλά ένιωθα πάντα μέσα μου αυτό το άγχος με τα χρήματα γιατί ήμουν από πολύ φτωχή οικογένεια. Οι γονείς μου είχαν πολύ κακή σχέση, είχα περάσει άσχημα παιδικά χρόνια οπότε δεν είχα πίστη στο σχήμα οικογένεια. Γι’ αυτό και το έκανα με το δικό μου τρόπο και πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό στη ζωή: ό,τι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει τα πράγματα είτε προσωπικά, είτε επαγγελματικά με το δικό του τρόπο. Η μαμά μου με πίεζε από τα 25 να κάνω παιδί. Αν δεν έχεις λίγο πιο ισχυρή προσωπικότητα να αντισταθείς σε αυτά, στη δική μας κοινωνία παίζει πολύ το σενάριο να σε επηρεάσει η οικογένεια ή το περιβάλλον σου. Εγώ σίγουρα το είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό το θέμα γιατί ήθελα να το λύσω. Και πλέον δε με πλήγωνε το οικογενειακό μου, το είχα λύσει στο κεφάλι μου, είχα συγχωρήσει όποιον έπρεπε να συγχωρήσω, είχα κάνει πολλή δουλειά. Ήμουν καθαρή αλλά αυτό μου πήρε χρόνο.

Αν γίνεις και λίγο πιο μεγάλη μαμά όπως έγινα εγώ, διαπιστώνεις ότι χρειάζεται να φυλάς την ενέργειά σου για τα παιδιά. Θέλει φοβερή ενέργεια για να έχεις παιδιά. Η φύση δεν κάνει λάθος που σου επιτρέπει να τα κάνεις εύκολα μέχρι κάποια ηλικία, αν και η επιστήμη πλέον σου επιτρέπει να τα κάνεις και πολύ πιο μετά. Διαπιστώνεις ότι ενεργειακά δε γίνεται να αντεπεξέλθεις. Δεν μπορείς να ξοδεύεις το χρόνο σου χωρίς λόγο. Πρέπει να τον διαχειριστείς, να βρεις τρόπο να τον μοιράσεις για τα παιδιά. Αυτό που λένε λίγος και καλός χρόνος, ισχύει και δεν ισχύει γιατί τα παιδιά δε σε χορταίνουν ποτέ. Το να είναι ποιοτικός σίγουρα είναι απαραίτητο. Το να είσαι όλη μέρα μαζί τους και να είσαι πάνω από μία κατσαρόλα όπως οι μανάδες της δικής μας γενιάς δε λέει κάτι. Είναι μια λεπτή γραμμή από το να γίνεις υπηρέτρια της κατάστασης. Μου λέει μια φίλη μου: “Είσαι τρελή; Τι μαγειρεύεις βραδιάτικα;”, αλλά εγώ μαγειρεύω το βράδυ γιατί θέλω το πρωί να είμαι μαζί τους. Την ώρα που κοιμούνται ή έχουν μια δραστηριότητα ετοιμάζω τα πάντα γιατί προσπαθώ να κερδίσω το χρόνο μας μαζί. Είναι μεγάλη υπόθεση η διαχείριση του χρόνου που τη μαθαίνεις όταν γίνεσαι γονιός.

 

Το δημόσιο μοίρασμα

 

Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου ήταν όλα τέλεια. Μετά ξαφνικά ήρθαν πολλά προβλήματα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στη ζωή τους τα καταφέρνουν όλα με δυσκολία. Εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος. Λόγω της παιδικής μου ηλικίας, έκανα πεποίθηση στο κεφάλι μου ότι για να καταφέρω κάτι θα δυσκολευτώ, και διάλεγα μόνη μου το δύσκολο δρόμο. Δεν ήταν ότι είχα εμπόδια, στο επαγγελματικό ειδικά ήμουν πολύ τυχερή, αλλά στα προσωπικά μου διάλεγα τα πιο δύσκολα, π.χ. τους πιο λάθους ανθρώπους. Έβαζα ζόρι στον εαυτό μου, γιατί είχα μάθει έτσι. Το ίδιο πιστεύω ότι έκανα και στην εγκυμοσύνη μου. Πήγαινα κάθε εβδομάδα στο γυναικολόγο και του έλεγα «κάνε μου υπέρηχο να δω τα μωρά». Και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι δεν κάνουμε υπέρηχο κάθε πέντε μέρες. «Όχι, ανησυχώ, φοβάμαι, θέλω να τα δω» του έλεγα εγώ, γιατί εκεί μου βγήκαν όλα. Αυτό βάλτο, βάλτο, βάλτο στον εγκέφαλο άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα. Η δίδυμη κύηση είναι δύσκολη έτσι κι αλλιώς, δε σημαίνει ότι αν σκεφτόμουν αλλιώς δε θα είχα καθόλου προβλήματα, αλλά πιστεύω πια ότι με το που άρχισε το πρώτο πρόβλημα, ο φόβος μου έφερε όλα τα άλλα. Κι ενώ γενικά ήμουν τόσο δυναμική σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου ένιωσα τελείως ανήμπορη.

 

Κατάλαβα και καταλαβαίνω ότι μερικές φορές οι άνθρωποι νομίζουμε λάθος πράγματα για τους άλλους ανθρώπους. Εγώ είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος αλλά πολλοί νομίζουν ότι είμαι κάτι άλλο. Μου έλεγαν όταν έγινα μαμά “Ρε αλήθεια εσύ ήθελες να κάνεις παιδιά ή τα έκανες γιατί έγινες 40;”, δεν με πίστευε κανείς κι αυτό με σόκαρε τρομερά. Σκέφτηκα: ‘κοίτα πόσο άλλη εικόνα μπορεί να δείχνουμε στους άλλους’. Ήθελα πολύ να πω τι συνέβη γιατί πολλές γυναίκες το περνάνε. Ήθελα να δείξω ότι εγώ δεν κάνω κάτι μαγικό που όλα γίνονται τέλεια και γέννησα 40 χρονών δύο τέλεια παιδιά και έχω πάρει τον ωραίο τον άντρα. Όλα αυτά έχουν πάρα πολλή σκέψη και θυσία από πίσω και αυτό μου αρέσει να το επικοινωνώ. Είδα τις προάλλες μια γυναίκα στο δρόμο με την οποία μιλάμε εδώ και χρόνια για θέματα δουλειάς και μου είπε: “Ρούλα πήγα στον γιατρό σου, και με αυτό που είχες γράψει με βοήθησες γιατί έχω 4 αποβολές και είμαι 40 χρονών και προσπαθούμε 6 χρόνια”.  Ξέρεις πόσο μου αρέσει αυτό; Μέχρι πριν τα πω νόμιζε ότι είμαι μια πολύ δυναμική γυναίκα που της πάνε όλα τέλεια. Δεν ισχύει αυτό για κανέναν, δεν πιστεύω σε αυτό το ψέμα, ότι είναι όλα τέλεια στη ζωή κάποιου.

 

Η περίοδος των δυσκολιών

 

Έμεινα 73 ημέρες στο νοσοκομείο. Έλειπε ο Αποστόλης στην Κύπρο και είδα λίγο αίμα. Πήγα στο γιατρό, φυσικά όπως πήγαινα συνέχεια σαν τρελή, και με εξέτασε και μου είπε ότι έπρεπε να μου κάνουν ένα ράμμα στον τράχηλο γιατί είχε κοντύνει, κάτι που συμβαίνει σε κυήσεις διδύμων. Του είπα να μείνω στο νοσοκομείο γιατί δεν ήθελα να οδηγήσω και έλειπε και ο Αποστόλης και ευτυχώς που κοιμήθηκα εκεί. 4 το πρωί αισθάνθηκα μούσκεμα, έβαλα το χέρι μου κάτω και γινόταν χαμός από αίμα. Σηκώθηκα και μου έφυγε ένα πράγμα, που δεν μου το έδειξαν ποτέ, εγώ νόμιζα ότι μου έφυγε το μωρό, για να καταλάβεις. Βγήκα με τα εσώρουχα στο διάδρομο και ούρλιαζα και σκεφτόμουν ότι πάει, τέλειωσε. Από τότε έφυγα μία φορά στις 10 ημέρες και πήγα σπίτι μου και επειδή είχα ξανά αίμα, ξαναγύρισα με τον Αποστόλη και δεν ξαναβγήκα μέχρι που γέννησα. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Διαβάστε την συνέχεια στο ladylike