Ρέθυμνο: Σε αυτήν την χασαποταβέρνα κουμάντο κάνει η… κατσαρόλα και όχι τα κοψίδια!

«Όλα τα χρόνια  η οικογένειά μου τρώει εδώ μέσα, εδώ δεν είναι απλά το μαγαζί μας, είναι και το “σπίτι” μας.»

Τα παραδοσιακά καφενεία των χωριών έχουν άλλη χάρη. Και ειδικά τα καφενεία όπως τα είχαν παλιά, που ήταν και παντοπωλεία. Όμως ένα είναι το καφενείο που θυμίζει την παλιά, αυθεντική του μορφή, την οποία διατηρούσαν στα χωριά:

Ο Νίκος Νεονάκης από την Αγία Φωτεινή Αμαρίου μας  λέει την δική του ιστορία για την πρώτη χασαποταβέρνα – καφενείο.

“Το 1984 άνοιξα εδώ. Εγώ ήμουνα τότε 23 χρονών. Είχαμε και ζώα τότε όπως έχουν στα χωριά όλοι. Είχαμε και χοιροστάσιο, μοσχάρια, πρόβατα. Και τροφοδοτούσαμε και το καφενείο τότε με τα δικά μας ντόπια κρέατα. Με αυτή την δουλειά μεγάλωσα τρία παιδιά: ο γιος μου μένει εδώ, η μια κόρη μου είναι παντρεμένη στο Ηράκλειο με δυο παιδιά και η άλλη μου η κόρη δουλεύει στο Ρέθυμνο.”

Στο ερώτημα αν έχει ωράριο η δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, ο ίδιος χαμογελάει και απαντά κατευθείαν δίχως να το καλοσκεφτεί: “Κουράζεσαι αλλά αμείβεσαι συναισθηματικά. Εμείς δεν κλείνουμε καθόλου το μαγαζί. Ανοίγει 7μιση το πρωϊ και κλείνει 12 το βράδυ. Παλιά για να μας μάθει ο κόσμος, δεν είχαμε τα συστήματα που υπάρχουν τώρα, βγάζαμε αφίσες και τις κολλάγαμε στους στύλους ή στα καφενεία στα άλλα χωριά. Και το μάθαινε σιγά σιγά ο κόσμος. Για αυτό να φανταστείτε ότι όλα τα χρόνια  η οικογένειά μου τρώει εδώ μέσα στο μαγαζί, εδώ είναι και σπίτι για εμάς. Τον καλύτερο μεζέ που κρατάμε και για εμάς είναι το χοιρινό λεμονάτο.”

Μέσα σε 40 ολόκληρα χρόνια που μετρά μέσα στο μαγαζί οι ιστορίες που έχει να διηγείται είναι πάρα πολλές. Αλλά ο Νίκος Νεονάκης σκαλίζοντας την μνήμη του, επικεντρώθηκε σε μια που του είχε φανεί πραγματικά πολύ παράξενη: “Είναι ένας πελάτης 45 χρονών, ο οποίος δεν είχε φάει ποτέ στην ζωή του κοτόπουλο. Και μια μέρα εδώ κατά λάθος πήρε ένα κομμάτι να το βάλει στο στόμα του. Κι ήταν ένα απλό τηγανητό κοτόπουλο, όχι φιλέτο ή κοτομπουκιές. Τηγανητό κοτόπουλο. Από τότε άρχισε να τρώει το κοτόπουλο. Μου ‘λεγε η μάνα του κι η γυναίκα του «σε ευχαριστούμε πολύ!». Όπως και οι μαμάδες των μικρών παιδιών που έρχονται εδώ μου λένε ότι με ευχαριστούν πολύ που τρώνε τα παιδιά τους λουκάνικο, χωρίς να φοβούνται. Γιατί το φτιάχνουμε εμείς εδώ και ξέρουν τι τρώνε.”

Τα Αποστολιανά φαγητά – στο τσικάλι- με καθημερινά “πιάτα” κοκκινιστά, λεμονάτα με τα χόρτα και τις πίτες… Αυτά είναι που ζητάει περισσότερο ο κόσμος. Ιδιαίτερη προτίμηση έχουν και στα καπνιστά χοιρινά (απάκια) αλλά και στα λουκάνικα που είναι δικής του παρασκευής.

“Προσπαθούμε να έχουμε κοτόπουλα από μια μονάδα εδώ στην περιοχή, τυριά από ένα τυροκομείο σε διπλανό χωριό. Η σπεσιαλιτέ μας είναι η σαλάτα Σύβριτος και το χοιρινό το λεμονάτο στην κατσαρόλα. Κάνουμε όμως και κόκκορα κρασάτο και μοσχαράκι κοκκινιστό. Εδώ σε μας, η κατσαρόλα αρέσει στον κόσμο, το κοψίδι το βρίσκει παντού. Και στην πόλη. Μια καλή κατσαρόλα όμως την βρίσκει μόνο εδώ στο χωριό.