“Ρε ‘σεις, μόνο εγώ πιστεύω ότι η Φέτα είναι ΣΙΧΑΜΕΝΟ φαγητό;”

Τα πάντα ξεκίνησαν πριν από 25 περίπου χρόνια.

Το λιτό οικογενειακό τραπέζι είχε στρωθεί, οι φακές συνοδεύονταν από το δεύτερο πιο σιχαμερό –μετά τις κατσαρίδες– πράγμα στον κόσμο, τη φέτα. Δόξα τω Θεώ, στα έξι πρώτα χρόνια της ζωής μου είχα αναπτύξει το ένστικτο της επιβίωσης και μέχρι εκείνη την αποφράδα ημέρα αρνιόμουν πεισματικά να βάλω στο στόμα μου το άσπρο κατασκεύασμα του διαβόλου. Η μοίρα, όμως, μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι εκείνο το μεσημέρι…

Καθώς τρώγαμε, που λέτε, νωχελικά τις φακές, ο πατέρας μου σε μια… κορύφωση ορθής παιδαγωγικής πρακτικής, θεώρησε σωστό να μου ανοίξει το στόμα και να το γεμίσει με το ζόρι φέτα. Αυτό ήταν. Ένιωθα τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι… Το τρισάθλιο αυτό πράγμα βασάνισε αρχικά τη γλώσσα μου και στη συνέχεια τα έβαλε με τον οισοφάγο μου.

Τα δάκρυα σταμάτησαν μονάχα όταν το κολλώδες κατασκεύασμα κατέληξε στο στομάχι μου. Και όταν στέγνωσαν, έκανα αυτό που θα έκανε κάθε εξάχρονος που σέβεται τον εαυτό του: Πήγα να αγοράσω γλυφιτζούρι  Oρκίστηκα από εκείνη την ημέρα πως δεν πρόκειται να ακουμπήσω ξανά φέτα στη ζωή μου και ξεκίνησα την εσωτερική μου επανάσταση.

Δυόμιση δεκαετίες μετά, και η περηφάνια μου είναι ανείπωτη. Έχω γυρίσει πεισματικά τη πλάτη μου σε κάτι που οι υπόλοιποι Έλληνες αντιμετωπίζουν ως το απόλυτο διατροφικό must. Οι δήθεν αυτοί πολιτισμένοι άνθρωποι που κατηγορούν ως διεστραμμένους τους κινέζους επειδή τρώνε, λένε, τα καημένα τα σκυλάκια, είναι οι ίδιοι υποκριτές που γλύφουν επιδεικτικά τα δάκτυλά τους όταν τρώνε το κακόμοιρο το καρπουζάκι συνοδεία φέτας. Λες και το καρπούζι δεν έχει ψυχή.

Ίσως σε πολλούς να φαντάζω υπερβολικός. Αλλά δεν μασάω (φέτα). Και δεν μασάνε χιλιάδες άλλοι μαζί με εμένα. Είμαστε πολλοί εκεί έξω. Μόνο στη παρέα μου ξέρω τουλάχιστον τρεις αντι-φετικούς, άτομα δηλαδή με normal διατροφικές συνήθειες. Tο “nutritional correctly” σύστημα, όμως, το οποίο έχει επιβάλλει ετσιθελικά τη φέτα ως εθνικό προϊόν, μας έχει καταπιεσμένους και στιγματισμένους.

 

• Μην πάμε σε καμιά ταβέρνα και κλείσουμε τη μύτη με το που περάσει το πιάτο με τη φέτα από μπροστά μας. Με τη μία να μας κακοχαρακτηρίσουν οι νταβατζήδες του στομαχιού μας.
• Μην σχηματίσουμε τείχος προστασίας από τρία μπουκάλια για να αποφύγουμε την οπτική επαφή με το ασπροτύρι στο οικογενειακό τραπέζι… Να σου τα «δεν είσαι φυσιολογικός!» και να σου τα «δεν πας καλά!».
• Μην μας φύγει λίγος εμετός κάθε που στάζει πάνω μας ζουμί από το πιάτο της φέτας… Οι διατροφικοί ηθικολόγοι γυρνούν ξινισμένοι τις πλάτες τους.

• Μην χωρίσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη το γκομενάκι που στο πέμπτο ραντεβού στην ταβέρνα της γειτονιάς ανοίγει το στόμα της ενώ τρώει φέτα… Να μας μεμφθούν μονομιάς οι καθωσπρεπιστές του τραπεζιού.
• Μην κόψουμε την καλημέρα στον κολλητό που μας ξεστόμισε το αμίμητο “φάε ρε μ@λ@κ@ πίτα, δεν έχει φέτα μέσα“, ENΩ Ε-Ι-Χ-Ε! Να πέσουν να μας φάνε τα λιγούρια της αλμυρής παπάτζας.

Δεν μασάμε!

Δεν χαμπαριάζουμε!

Αντιστεκόμαστε στην τρομοκρατία του τενεκέ!

Αλληλεγγύη στους Συντρόφους “Αρνητές της Ελιάς Θρούμπας”!

Και για να προλάβω φίλους και εχθρούς…

Πηγή: Provocateur