Ο Ανατολάκης με το μηχανάκι του courier είναι ΠΡΟΤΥΠΟ και όχι ντροπή

Είναι αλήθεια ότι δεν μου προξένησε καμία εντύπωση ότι ο Γιώργος Ανατολάκης δουλεύει courier για να βγάλει τα προς το ζην, καιρό τώρα είχα μια ιδέα για τις οικονομικές του δυσκολίες, αντιμετώπισα την κατάσταση του όπως χρειάζεται με την ψυχραιμία που επιβάλλει η θέση κάποιου που «αποφάσισε λάθος, πληρώνει για τις αποφάσεις του, αλλά είναι δικές του».

Γράφει ο Χρήστος Υφαντής

Ο Ανατολάκης δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος που βλέπει τη ζωή να του γυρνάει την πλάτη, να τον διαλύει, να τον συντρίβει, να τον καταστρέφει μ’ εκείνη την έννοια της καταστροφής που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται όταν κάποιος «πέφτει», όταν κυλιέται στα πατώματα, όταν δεν έχει να φάει, ενώ λίγα χρόνια πριν ήταν μεγάλος και τρανός.

Περηφανεύεται, όμως, να λέει ότι είναι από εκείνους που ακόμη και την ώρα της τέλειας καταιγίδας που σαρώνει ό,τι έφτιαξε στα χρόνια της νιότης του μέσα κι έξω από τα γήπεδα στέκει εκεί έξω, χωρίς ομπρέλα, χωρίς αντιανεμικό, χωρίς προστατευτικό πάνω του και γύρω του και το παλεύει όσο σκληρά μπορεί, όσο αντέχει, όσο βαστάνε τα κότσια του.

Κι ο Γιώργος από κότσια άλλο τίποτε, να φαν’ κι οι κότες, με το μυαλό είχε μια περίοδο ένα πρόβλημα και με επιλογές στις οποίες τα προσέφερε όλα με μια σαλονικιώτικη θέρμη και τις είδε να τον σπρώχνουν στον γκρεμό και να χαίρονται για όσα του προξένησαν.

Όχι, ο Γιώργος δεν έκανε τις κλασσικές λάθος επιλογές! Έκανε επιλογές ζωής, πήρε κορυφαίες αποφάσεις, στήριξε κατεστραμμένες από την αρχή σχέσεις, πάλεψε για χαμένες υποθέσεις, πίστεψε έως την τελευταία στιγμή ότι κάτι δικαιούται κι ο ίδιος και βρέθηκε να πληρώνει για μια ζωή επειδή ήταν παλικάρι και λεβέντης.

Ο Γιώργος τα δικά του λεφτά χάλασε χωρίς να τα υπολογίζει, τη δική του ζωή κατανάλωσε μέσα σε τοξικές σχέσεις, το δικό του μέλλον υποθήκευσε για να μην μπορεί κανένας να του πει κουβέντα.

Δεν παραπονέθηκε ποτέ, δεν κλάφτηκε ποτέ, δεν ζήτησε βοήθεια ποτέ, δεν έπαιξε ποτέ με την τωρινή κατάσταση του για να εισπράξει συμπάθεια και άκοπα λόγια παρηγοριάς ή για να εκμεταλλευτεί καταστάσεις.

Δεν καταδέχτηκε καν να φωνάξει σε όλους, που τώρα τον λυπούνται με δημοσιογραφική επαγγελματική διαστροφή, πόσους ανθρώπους που είχαν ανάγκη βοήθησε ο ίδιος όταν ήταν στα ντουζένια του, πόσο καθαρός κι έντιμος ήταν στις συναλλαγές του.

Έμεινε να παλεύει μόνος του, να λυπάται μόνος του, να ουρλιάζει μέσα του μόνος του, να λιώνει από την αχαριστία μόνος του. Ποτέ δεν κλάφτηκε σε κανένα τρίτο, ποτέ δεν άπλωσε το χέρι, ποτέ δεν πούλησε την ιστορία του στα κανάλια και στην δημοσιογραφία των εργολάβων του ανθρώπινου πόνου, εύκολα θα μπορούσε να το κάνει.

Ήταν πρωταθλητής, έζησε σαν πρωταθλητής και το παλεύει σαν πρωταθλητής ακόμη και τώρα που ψάχνεται να βρει ένα δρόμο για να επιβιώσει ο ίδιος και να μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τα παιδιά του.

Αυτός ο Ανατολάκης είναι πολυτέλεια για την κοινωνία μας. Είναι από άλλο έργο, από εκείνα τα παλιά κομμάτια που έχουν μέσα τους μια αρχαία αντρική μπέσα, που επιτρέπει τον βουβό πόνο και απαγορεύει τη δημόσια έκθεση, το μαράζι κι ο καημός είναι προσωπική υπόθεση, δεν αφορά σε κανένα άλλο, δεν είναι για πούλημα.

Όχι, το μέγα θέμα με τον Ανατολάκη δεν είναι αν κάποιος ή κάποιοι ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια κι έπαιξαν ένα διεστραμμένο παιχνίδι με τη σημερινή του εικόνα, αυτοί πάντα υπήρχαν, παλιότερα τους αποκαλούσαν σκατόψυχους, τώρα αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι.

Το θέμα με τον Γιώργο είναι πως ακόμη και στην περίοδο του μεγάλου καημού και του μεγάλου θυμού του έμεινε πιστός στις βασικές ανθρώπινες αξίες, αποδέχθηκε όρθιος την πρόκληση και παλεύει για την επόμενη μέρα με όση δύναμη έχει, δεν παραιτήθηκε, δεν άραξε στη γωνία να ζητιανεύει ενδιαφέρον, δεν μίσησε και δεν πολέμησε ούτε εκείνους που τον έβλεπαν να χάνεται και τον παράτησαν μόνο του με τους εφιάλτες του και τις μεγάλες ήττες του.

Αυτός ο Γιώργος με το μηχανάκι του courier είναι για μένα ο Ανατολάκης που ήξερα, έχει την ίδια δύναμη με τότε που τον έβλεπα άντρακλα στον γάμο του να λάμπει από έρωτα και ευτυχία, τότε που κρατούσε όλη τη ζωή στις χούφτες του, τότε που τίποτε δεν σκίαζε τη χαρά του.

Αφού δεν χάθηκε ακόμη αυτός ο Ανατολάκης, ο Γιώργος θα τη βρει την άκρη για εκείνον μια όσους απόμειναν να του λένε καλημέρα κι όταν δεν είχε τη δύναμη να τους απαντήσει …