Χάρη σε εσάς θα λέμε πιο συχνά «σ’ αγαπώ» και «έφτασα, μην ανησυχείς»

Γράφει η Νατάσσα Βογιατζή για το Daynight.gr

Σε όλους αυτούς που επιβιβάστηκαν στο τρένο της  κόλασης,

είστε η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο. Είστε ο πόνος που εξευγενίστηκε στα πρόσωπα μας και άνοιξε τις πόρτες τις ψυχής μας. Είστε ο λόγος να μαχόμαστε για όλα αυτά που θεωρούμε και πιστεύουμε, άνευ όρων. Είστε οι άγγελοί μας και οι προστάτες μας. Δίχως αυτήν την φλόγα της λύπης, της οδύνης, της δυστυχίας, της απώλειας και της βαναυσότητας κανείς δεν θα ενώνονταν με κανέναν. Καταφέρατε να μας επικοινωνήσετε την αξία του φοιτητή, την αξία των ερωτευμένων, της οικογένειας, μα κυρίως τη σημασία της ζωής. 

Ο προορισμός σας αποτελεί προορισμό και δικό μας. Όλοι μας αργά η γρήγορα θα φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, η αδικία είναι εκείνη που μας καίει το μεδούλι. Μέρα με τη μέρα βρίσκεται εκεί να μας τρώει τα σωθικά ένα γιγαντιαίο και έντονο «γιατί», το οποίο συνοδεύεται με δάκρυα, πολλά δάκρυα. Τόσα που αν κανείς καθίσει να τα παρατηρήσει θα σαστίσει. Οι λυγμοί δεν σταματούν, ίσα ίσα μας πονούν όλους, όλο και περισσότερο. Δεν αφανίζονται, δεν μειώνονται, δεν μετριούνται. Απλά και λιτά «υπάρχουν» και μας καταβροχθίζουν. 

Στους φοιτητές,

ελπίζω, εσείς οι φοιτητές, της ηλικίας μου, οι συνομήλικοί μου, να αναπαυθεί η νεανική σας ψυχή και το πνεύμα σας. Έχετε κατακτήσει την καρδιά μας και έχετε προσφέρει την ελπίδα και την δύναμη σε εμάς που μείναμε πίσω να αγαπήσουμε και να μεριμνήσουμε για τη ζωή και τις ευκαιρίες μας. Να παλέψουμε για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας. Να λέμε πιο συχνά «σ’ αγαπάω», «έχω φθάσει μην ανησυχείς» και «θα σε πάρω τηλέφωνο» στους δικούς μας ανθρώπους και να τους υπενθυμίζουμε πάντοτε ότι είμαστε εκεί μαζί τους, σε όλα.  Εκείνοι δε που θα αποφοιτούσατε από τις δικές μας σχολές, σε όλους εσάς, είναι αφιερωμένο το πτυχίο μας, ως ένδειξη ότι εμείς εκπληρώσαμε τα όνειρα σας, εμείς σας θυμόμαστε. Η οικογένεια σας θα βρίσκει πάντοτε μία ζεστή αγκαλιά σε όλους εμάς και ένα γλυκό μας χαμόγελο θα τους θυμίζει πάντα εσάς, τα νιάτα σας που διακόπηκαν αποτρόπαια, ξαφνικά και τραγικά. 

Στους ερωτευμένους,

ελπίζω το τελευταίο σας φιλί, να υπήρξε το πιο ζεστό από όλα, το πιο αληθινό. Είναι τόσο σημαντικό να ήταν «αληθινό», γιατί ήταν μοιραίο και τα μοιραία φιλιά επιζητούν μοιραίο τέλος, μοιραίο τέλος για δύο και αν μη τη άλλο, ήσασταν μαζί. Βρισκόσασταν αντικριστά στην μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής σας, ξέρετε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό; Ένα χέρι έπεσε δίπλα σε ένα άλλο με αγάπη, στοργή και τρυφερότητα. Με ολοκληρωτική σημασία και δίχως κάποια φενάκη να εμποδίζει την έκφραση της αγάπης και του έρωτα.

Καταφέρατε να κάνετε την τραγωδία, έμπνευση για αγάπη. Η συνειδητοποίηση του έρωτα χάρη σε εσάς μας έκανε να πιστέψουμε ξανά σε εμάς και σε εκείνους που αφήσαμε ή εκείνους που έχουμε δίπλα μας. Προχωρήσαμε σε μία μεγάλη επιβεβαίωση για τον εαυτό μας, ότι αν μη τι άλλο αγαπάμε βαθιά και με ουσία, γιατί μας αξίζει έστω μία στιγμή, μία ανάμνηση, μία εμπειρία. 

Ακόμα και σε εσάς, που το άλλο σας μισό αποτελεί κομμάτι της τραγωδίας, εύχομαι μέσω της απώλειας να συνειδητοποιήσετε πόσο σπουδαία είναι η αγάπη και ο έρωτας και πως σε μία στιγμή χάνεται, διαγράφεται και ξεβάφεται. Πόσο δυνατά πρέπει να ζούμε και να βιώνουμε την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο. Μη φοβάστε, μην παραιτηθείτε και μην απογοητεύεστε. Κάθε αστέρι ανήκει σε εσάς και σε αυτούς που χάσατε και κάθε βραδινή σπιθαμή του ουρανού αγκαλιάζει εσάς και τον έρωτα σας.

Θα ιδωθούμε εκεί επάνω

Στα πουλιά που πετούν

Στους ουρανούς που κοχλάζουν 

Στα σύννεφα που παφλάζουν

Εκεί.

Εκεί στο πιο γλυκό φιλί

Στο λευκό μας σεντόνι

Στην πιο σφικτή αγκαλιά 

Στον πιο μεγάλο έρωτα

Εκεί.

 

Στην θύμηση σας δάκρυα, στα όνειρα μας φτερά, στην αγάπη μας αξία και στην οικογένεια σας αγκαλιά.