«Δεν είναι τα Τέμπη καταραμένα, η γενιά μας είναι…»

Φοιτητές που έφυγαν για ένα τριήμερο και δεν γύρισαν ποτέ. Παιδιά που επέστρεφαν για τις σπουδές τους και δεν έφτασαν ποτέ. Μπουμπούκια που ξεκινούσαν ένα ταξίδι για το δικό τους αύριο και δεν θα το δουν ποτέ. Θύματα…

Γράφει ο Χρήστος Μπαρούνης

Θύματα μίας καταραμένης γενιάς που αφέθηκε στην τύχη της, σαν τελευταίος τροχός μίας άμαξας με προορισμό το άγνωστο, παρατημένα φορτία πάνω σε ένα τρένο φάντασμα μίας κοινωνίας που άγεται και φέρεται ανάμεσα στα μεγαλεπήβολα “θα” του χθες, τα αναπάντητα “γιατί” του σήμερα και τα “φτου κι απ’ την αρχή” του αύριο.

Μία κοινωνία που δεν πίστεψε στην αλλαγή, ούτε και έδωσε ελπίδες σε όσους έρχονταν από πίσω. Μια γενιά σημαδεμένη, που έπρεπε με το στανιό να αποτελείται από πειθήνια πιόνια, στοιβαγμένα σε ένα βαγόνι που θα υπακούει, θα καθοδηγείται και όταν τολμήσει να βγει από τις ράγες του νεποτισμού, του ωχαδελφισμού, του “πάμε κι όπου βγει”, όταν θα συγκρουστεί για την κοινωνική συνοχή και την αλλαγή, θα περάσει τιμωρία στην μπροστινή θέση και θα σμπαραλιαστεί.

Δεν είναι τα Τέμπη καταραμένα. Όχι. Τα Τέμπη είναι το σημείο όπου θα βρεθούν κανάλια, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, υπουργοί, θα γίνουν δηλώσεις, παραιτήσεις, θα φορεθούν θλιμμένα προσωπεία, θα χυθούν κροκοδείλια δάκρυα, ανάμεσα σε αιμοδιψείς κάμερες και ογκώδεις ταμπέλες με την υπογραφή των συντελεστών του θεάρεστου σιδηροδρομικού έργου. Είναι το γνωστό σημείο συνάντησης των συντελεστών μίας τραγικής (ανα)παράστασης των μοναδικών αντανακλαστικών μίας πολιτείας που ξεπρόβαλε από τον γύψο.

Δεν είναι τα Τέμπη καταραμένα. Η γενιά μας είναι. Αυτή που θα πεθαίνει μέσα της ξανά και ξανά. Αυτή που θα εγκαταλείπει τα όνειρά της, τη χώρα της, τους ανθρώπους της. Αυτή που ψάχνει τους δικούς της στο διαδίκτυο.

Ψάχνουν τους ανθρώπους τους με αναρτήσεις και stories στο Facebook και στο Instagram, γαμώτο.

Νεανικά πρόσωπα που αγνοούνται και έχουν μετατρέψει τα social media σε ένα μακάβριο νεανικό στέκι μίας γενιάς που παρέλαβε στάχτες κι αποκαΐδια. Αλλά κάθε φορά που αγωνίζεται για να ανθίσει, απέναντί της θα βρίσκει ΜΑΤ, χημικά και πολιτική στοχοποίηση για “βαριοπούλες”.

Ένα σύστημα βουτηγμένο στη διαφθορά, ένας μηχανισμός σμιλεμένος στην αδράνεια, μία οικονομία στο “manual” των ιδιωτικοποιήσεων, των απευθείας αναθέσεων, της γραφειοκρατίας, ένα πολιτικό σύστημα με οράματα σε ορίζοντα του “παράδοση-παραλαβή”, μία ηγεσία με έλλειμα ικανότητας και ευθιξίας να δώσει εξηγήσεις, έχοντας κάνει κανόνα την ατομική ευθύνη και εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει, την παραίτηση.

Μία χώρα που τα πάντα γύρω της είναι ένα ανθρώπινο λάθος.

Ένα σκουριασμένο τρένο που θα έπρεπε να ντρέπεται και τουλάχιστον να σιωπά βλέποντας τα άλλα να περνούν. Και να χάνονται…