Δύο εικόνες, δύο πατεράδες, δύο μαχαιριές στην καρδιά…

Στενάχωρος ο θάνατος. Πονάει πολύ. Κυρίως τους συγγενείς, τους φίλους, τους αγαπημένους.

Πονάει και όλη τη χώρα όταν ο νεκρός είναι «δικό μας παιδί», σάρκα από τη σάρκα μας.

Γράφει ο Βασίλης Κανέλλης

Καφκικό το τοπίο αυτές τις δύο ημέρες στην Ελλάδα. Δυστοπικό, στενάχωρο, γροθιά στο στομάχι, όπως συνηθίζουμε να λέμε δημοσιογραφικά.

Και η ζωή συνεχίζεται… Οχι για όλους. Οι γονείς που χάνουν τα παιδιά τους θα είναι για πάντα ζωντανοί – νεκροί. Καμιά χαρά δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του υποσμηναγού Τουρούτσικα και του σμηναγού Τσιτλακίδη.

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει, λέει ο λαός. Όμως, είναι ψέματα. Ο χρόνος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυνάστης. Είναι βασανιστής…

Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, πολλοί δυστυχώς πεθαίνουν νέοι, κι αυτό είναι συγκλονιστικό για όλους.

Ο Κάφκα έλεγε: «Φοβόταν τρομερά το θάνατο, γιατί δεν είχε ζήσει ακόμα».

Αυτά τα παιδιά που κηδέψαμε χθες και σήμερα, και όλα τα μικρά παιδιά που φεύγουν τόσο άδικα από τη ζωή είναι άφατος πόνος.

Βλέποντας χθες τον πατέρα του υποσμηναγού Τουρούτσικα, αυτού του αξιοπρεπούς ανθρώπου που μέχρι την κηδεία άντεχε, κράταγε, δεν ξέσπαγε, θυμήθηκα μια άλλη εικόνα.

Πριν από μερικούς μήνες, κάπου στην Ουκρανία, ένας πατέρας σκύβει συντετριμμένος σε ένα φορείο που μεταφέρει το νεκρό γιο του.

Επαιζε αμέριμνος σε ένα γήπεδο και τον σκότωσε μια βόμβα ενός ακόμη άδικου πολέμου.

Δείτε τη φωτογραφία. Ενας τσακισμένος άνδρας, ένας άνθρωπος που είχε μέχρι πριν από λίγα λεπτά ζωή.

Και η ζωή ήταν το παιδί του. Κλαίει γοερά στην άκρη από το ματωμένο σεντόνι. Δεν θα ξαναδεί το παιδί του, ο γεννήτορας αποχαιρετά τη σάρκα του.

Και τίποτε δεν θα είναι όπως παλιά.

Δείτε στη συνέχεια αυτόν τον τραγικό Ελληνα. Αυτόν τον πατέρα που έχασε το παιδί του, μόλις 29 ετών ήταν, στο τραγικό δυστύχημα με το Phantom.

Ξεσπά πάνω από μνήμα του. Η κραυγή του μαχαιριά. Ξέρει κι αυτός ότι τίποτε δεν θα είναι όπως παλιά. Ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί αυτό το παιδί που τον έκανε περήφανο μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Δύο φωτογραφίες, δύο διαφορετικές χώρες, δύο εντελώς διαφορετικά γεγονότα.

Ένα μικρό παιδί νεκρό, παράπλευρη απώλεια ενός παράλογου πολέμου.

Κι ένας άνδρας, ένας πιλότος της Πολεμικής μας Αεροπορίας, νεκρός σε ένα δυστύχημα, εν ώρα υπηρεσίας, την ώρα της εκπαίδευσης για όταν χρειαστεί να υπερασπιστεί την πατρίδα του.

Κοινή η μοίρα τους. Δύο πατεράδες που δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους.

Και δυο εικόνες που θα στοιχειώνουν όλους εμάς, τους απλούς παρατηρητές του θείου, πατρικού (ή μητρικού) δράματος.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό στον κόσμο από την αγάπη του γονιού για το παιδί του. Κινεί γη και ουρανό αυτή η αγάπη, ας το θυμούνται όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι μπρος σε τέτοιες στιγμές, σε τέτοιες τραγωδίες, δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια…