Αν διστάζεις να κάνεις AstraZeneca, κάτσε διάβασε την ιστορία του Ηλία…

Από την ημέρα που έγινε γνωστό ότι ανοίγει πρόωρα η πλατφόρμα για να εμβολιαστεί η ηλικιακή ομάδα 30-39 με το εμβόλιο της AstraZeneca, έχει δημιουργηθεί αρκετός θόρυβος, ίσως και αδικαιολόγητος. Και λέω «ίσως», γιατί όλη αυτή η θολούρα των τελευταίων μηνών γύρω από τη φήμη του συγκεκριμένου εμβολίου (και όχι για την αποτελεσματικότητά του), είναι λογικό μέχρι ένα σημείο να προκαλεί σύγχυση στους πολίτες. 

Γράφει ο Ντίνος Ρητινιώτης για το Daynight.gr

Μια θολούρα που θέτει εν αμφιβόλω την πορεία της εμβολιαστικής εκστρατείας στην Ελλάδα, καθώς η συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα είναι από τις πλέον παραγωγικές και η θωράκισή της είναι προαπαιτούμενο για την ομαλή επιστροφή στην κανονικότητα.

«Γιατί μας δίνουν τα εμβόλια που δεν έκαναν οι μεγαλύτεροι;», «θα εμβολιαστούμε με τα περισσεύματα» και άλλα τέτοια πολλά ακούγονται στο κατεξοχήν πεδίο δράσης των 30-39, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και όλα αυτά όταν η αποτελεσματικότητα του εμβολίου της AstraZeneca είναι δεδομένη μπροστά στην ανορθολογική εναλλακτική: αυτή του μη εμβολιασμού.

Για όσους δεν πείθονται από επιχειρήματα, ίσως να δουλέψει καλύτερα μια προσωπική ιστορία… Αυτή του Ηλία Αναστασιάδη. Ενός δημοσιογράφου ο οποίος μέσα από τη δουλειά του και -κυρίως- μέσα από τον χαρακτήρα του, αποτελεί από τα πιο φωτεινά παραδείγματα της γενιάς του.

 

 

Η ανάρτηση του Ηλία Αναστασιάδη

«Η τελευταία φορά που ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα βάλω τα κλάματα ήταν το πρωί πριν γεννηθεί η κόρη μου. Ήμουν σίγουρος ότι θα τα μπήξω όταν τη δω, τελικά έσκασα στα γέλια, αυτό το έχω ξαναγράψει.

Από χθες το βράδυ είμαι σίγουρος ότι θα βάλω τα κλάματα την Παρασκευή που θα κάνω το πρώτο εμβόλιο. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο προβλέψεις, έγινα όντως πατέρας και δύο μήνες μετά έχασα τον πατέρα μου από τον Covid. Δεν τον αποχαιρέτησα ποτέ, ούτε από κοντά, ούτε από το τηλέφωνο, ούτε από το Facebook.

Πέρασε 38 μέρες στη ΜΕΘ, χωρίς υποκείμενα, περάσαμε 38 μέρες περιμένοντας μόνο για τα δέκα δευτερόλεπτα της ενημέρωσης από το νοσοκομείο. Ήταν σχεδόν πάντα δέκα δευτερόλεπτα που έλεγαν ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Τις τελευταίες πέντε μέρες μάλιστα, έλεγαν ότι είμαστε στο χειρότερο, ότι πλέον είναι θέμα ενός τυπικού τηλεφώνου από τη γραμματεία. Και έτσι ήταν.

3,5 μήνες μετά το θάνατό του, και περνώντας ένα βράδυ χαζεύοντας στο Twitter τα έξυπνα ποστ για το Astra, σκέφτηκα ότι είναι φρόνιμο να μοιραστώ αυτήν την ιστορία.

Το τελευταίο εξάμηνο η ζωή μου έχει αλλάξει νομίζω τρομακτικά πολύ. Στα πάντα. Αυτό που έχει μείνει ίδιο είναι η γνώμη μου ότι μια πιθανότητα 99.99% υπέρ σου παραμένει μια αρκετά καλή πιθανότητα.

Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσει και η κόρη μου όταν μεγαλώσει λίγο και της τα πω.»