«Δεν υπάρχει κορονοϊός ρε, τον έφτιαξαν οι Μασόνοι…»

Πανδημία. Ούτε «φονικό» όπλο των Μασόνων, ούτε δημιούργημα της νέας τάξης πραγμάτων αλλά ούτε και μια τεράστια απάτη της μυστικής ελίτ που κινεί τα «νήματα» του πλανήτη μας…

Ο ιός covid-19 είναι η αιτία μιας πανδημίας η οποία δυστυχώς αποτελεί δυσάρεστη πραγματικότητα που έχει επηρεάσει την ζωή όλων των ανθρώπων όσο και αν ακόμη πολλοί αρνούνται να την πιστέψουν.

Γράφει ο Αντώνης Νικολάκης για το Daynight.gr

«Οι κρίσεις φανερώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου». Μπορεί η συγκεκριμένη φράση να μην είναι νόμος της φυσικής, αλλά σίγουρα αποτελεί λαϊκή ρήση που αρκετοί μπορούν να επιβεβαιώσουν από την προσωπική τους εμπειρία στη ζωή.

Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο λοιπόν, πέρα από την καθημερινή έξαρση των κρουσμάτων covid-19, παρατηρούμε την παράλληλη αύξηση όλων εκείνων γύρω μας που υποστηρίζουν με πάθος θεωρίες συνομωσίας και σταδιακά φτάνουν να είναι αρνητές της ίδιας της επιστήμης λες και ζούμε  έναν νέο «μεσαίωνα»…

Τίποτα δεν είναι νέο όμως. Σε κάθε κρίση που πλήττει μια κοινωνία, όπου αυξάνονται ραγδαία η πόλωση και ο ανταγωνισμός, αμέσως εμφανίζονται εκείνοι που λόγω φόβου, αβεβαιότητας και απουσίας ελέγχου «έλκονται» έντονα από τα πιο απίθανα σενάρια που για εκείνους δικαιολογούν ότι ζουν καθημερινά.

Ανέκαθεν οι εύκολες απαντήσεις στα σύνθετα προβλήματα και η προκατάληψη μπροστά σε πρωτόγνωρα φαινόμενα ήταν η τάση του ανθρώπου.

Το ότι αυτό συνεχίζει σε ένα ανησυχητικό βαθμό μέχρι και το 2021, είναι σίγουρα ένα σοβαρό «μάθημα» που μας προσφέρει η πανδημία που αντιμετωπίζουμε.

Όποιος θέλει να καταλάβει έστω και λίγο τι συμβαίνει με τις θεωρίες συνωμοσίας με τον πλέον ευχάριστο και απλό τρόπο, μπορεί να παρακολουθήσει το παρακάτω βίντεο του Γιάννη Σαρακατσάνη.

Το κίνημα των αρνητών της πανδημίας αλλά και τόσων άλλων αντίστοιχων θεωριών συνωμοσίας, για πολλούς αποτελεί την ευκαιρία που περιμέναμε για να κοροϊδέψουμε κάποιον που τις υποστηρίζει. Ο συγγενής, φίλος ή γνωστός που πιστεύει πραγματικά πως ο Μπιλ Γκέιτς έχει βάλει τσιπάκια στις μάσκες προστασίας, συχνά γίνεται ο περίγελος σε κουβέντες που αργά ή γρήγορα φτάνουν σε αδιέξοδο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη «σκηνή» από κουβέντες για την πανδημία στις οποίες όλοι σχεδόν έχουμε βρεθεί δεν είναι και τόσο αστεία.

Όσοι επιλέγουν τις θεωρίες συνομωσίας για να εξηγήσουν απλοϊκά ότι συμβαίνει, δεν έχουν αφήσει την λογική στην άκρη αλλά την έχουν μπλέξει τόσο πολύ με την ανάγκη τους να καλύψουν αβεβαιότητες, φόβους και άλλες προσωπικές αδυναμίες που σε κάποιο σημείο χάνεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ λογικής και -κατά κάποιο τρόπο- παράνοιας.

Η αντικειμενική δυσκολία να αναλύσεις σε βάθος τα γεγονότα, η αποδοχή πως γνωρίζεις ελάχιστες πληροφορίες για κάποια θέματα και η τεράστια επιθυμία για να έχεις άποψη με επιχειρήματα όπου σταθείς, όλα μαζί οδηγούν σε μια έτοιμη και βολική κατάληξη.

Αν εκείνο που υποστηρίζεις δεν έχει καμία επιστημονική βάση ή αν τα επιχειρήματα σου συνθέτουν ένα «παζλ» με εντελώς αταίριαστα κομμάτια, δεν έχει καθόλου σημασία. Αρκεί ο υποστηρικτής των συνωμοσιών να δικαιολογεί όλα τα παραπάνω με την δική του λογική φυσικά χωρίς να έχει πραγματική αίσθηση για το τι συμβαίνει.

Πώς αντιμετωπίζεις έναν συνωμοσιολόγο;

Όλα τα παραπάνω είναι σε γενικές γραμμές γνωστά και αρκετά πιο κοντά μας τα τελευταία χρόνια που έχουν γνωρίσει έξαρση μέσα από τα social media. Αλήθεια όμως, τι κάνουμε όταν ανοίγουμε συζήτηση για την πανδημία και ο συνομιλητής μας υποστηρίζει με πάθος θεωρίες συνομωσίας;

Το μεγάλο λάθος που τονίζουν οι περισσότεροι ειδικοί που έχουν αφιερώσει χρόνια στην μελέτη του φαινομένου, είναι η τάση των περισσότερων «ορθολογιστών» να κάνουν επίθεση στους θιασώτες θεωριών συνωμοσίας. Όσο και αν δεν γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό, είναι και αυτή μία εύκολη λύση να γελάσεις με τα πιστεύω του συνωμοσιολόγου συνομιλητή και να φανείς στην συζήτηση ως ο πιο… σοβαρός.

Όποιο και αν είναι το μέγεθος του παραλογισμού γύρω από μια θεωρία συνωμοσίας Μασόνων, πλουσίων και εξωγήινων, η συμβουλή είναι να μην έχουμε μια «μάχη» επιχειρημάτων αλλά να ζητάμε γενικά από τον συνομιλητή μας να εξηγήσει τα επιχειρήματα του και κυρίως να αναλύσει περισσότερο ποιες είναι οι πηγές που αντλεί πληροφόρηση.

Μια σοβαρή συζήτηση γύρω από την αυθεντικότητα των πηγών και τους φορείς των απόψεων που υποστηρίζει, μπορεί να προσφέρουν μια θετική ώθηση προς την πραγματικότητά και να περιορίσουν την απομάκρυνση των συνωμοσιολογιών από τον ορθολογισμό.

Οι κρίσεις κάνουν πιο εμφανή τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να χτίζονται «γέφυρες» επικοινωνίας δείχνοντας τον κατάλληλο σεβασμό σε κάθε άποψη, αν η εν λόγω άποψη σέβεται τα μέτρα της οργανωμένης πολιτείας που αποσκοπούν στην προστασία της υγείας όλων μας σε μια πρωτόγνωρη και επικίνδυνη περίοδο.