«Στο Τέξας θρηνούν, στην Κρήτη σφυρίζουμε αδιάφορα…»

Η οπλοκατοχή και η οπλοχρησία ιδιαίτερα, συνιστούν ζήτημα ταμπού για πολλούς, ενδεχομένως τους περισσότερους στην Κρήτη, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων.

Του Φραγκίσκου Λαμπρινού

Το πρόσφατο μακελειό σε σχολείο του Τέξας είναι μια είδηση συνταρακτική , δυστυχώς όμως όχι και μη αναμενόμενη. Στις ΗΠΑ οι ένοπλες επιθέσεις σε χώρους μαζικών συγκεντρώσεων, ακόμα και σε σχολεία, τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Ωστόσο η συζήτηση επικεντρώνεται κυρίως στην οπλοκατοχή. Και απολύτως δικαιολογημένα. Η πολιτικά πανίσχυρη NRA (National Rifle Association, η Ένωση των Βιομηχανιών Όπλων δηλαδή) αποτελεί επί σειρά ετών το αξεπέραστο ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια να επιβληθούν αυστηροί κανόνες και έλεγχοι στην επίμαχη αγορά. Όπως ανέφερε ο γνωστός προπονητής Στιβ Κερ στο συγκλονιστικό ξέσπασμά του, τη δεδομένη στιγμή υπάρχει ένα νομοσχέδιο που προβλέπει ακριβώς αυτό: τον αυστηρό έλεγχο κάθε προσώπου που επιθυμεί να αγοράσει όπλο με στόχο να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες τραγωδίες. Το νομοσχέδιο δεν ενεργοποιείται επειδή αρνούνται να συναινέσουν 50 γερουσιαστές, οι οποίοι προφανώς ελέγχονται από την NRA (αξίζει να σημειωθεί ότι στο προσεχές συνέδριο της Ένωσης, βασικός ομιλητής θα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ).

Όσοι διαβάζουμε την σχετική ειδησεογραφία από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιθανόν και αναστενάζουμε ανακουφισμένοι. Ευτυχώς η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ. Και μετά βάζουμε τα καλά μας και πάμε στο γαμήλιο γλέντι κάποιου φίλου, όπου οι πυροβολισμοί από δεκάδες όπλα κάνουν τους τυχόν ανυποψίαστους να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Όπλα στην πλειονότητά τους αταξινόμητα και παρανόμως αποκτηθέντα.

Ας το σκεφτούμε λοιπόν ξανά: Πράγματι η Ελλάδα και ειδικά η Κρήτη δεν είναι ΗΠΑ. Δεν είναι ακόμα! Γιατί παρά τα διαφορετικά μεγέθη, όποιος θέλει να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και χωρίς παρωπίδες, θα τρομάξει. Το νησί μας βρίσκεται ψηλά σε κάμποσες, διόλου κολακευτικές κατηγορίες: παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, περιστατικά κακοποίησης γυναικών, τροχαία, bullying κ.ά.

Πρόκειται για καταστάσεις τόσο συνηθισμένες που έχουμε μάθει να τις μεταβολίζουμε και να προχωράμε παρακάτω. Όμως, το να αποδεχόμαστε αυτήν την πραγματικότητα ή να την κρύβουμε κάτω από το χαλί, υπηρετώντας την «καρτποσταλική» οπτική που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για την Κρήτη, είναι μια στάση με πρόσκαιρα οφέλη και μακροχρόνια, καταστροφική επίδραση.

Το πραγματικά χρήσιμο για τον τόπο, είναι να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα αυτά τα θέματα, να τα κοιτάξουμε με θάρρος και αυτοκριτική, να καταθέσουμε προτάσεις και επιχειρήματα για την επίλυσή τους. Ειδικά όσοι έχουν δημόσιο λόγο και κυρίως όσοι διαχειρίζονται εξουσία, οφείλουν να στέκονται απέναντι σε τέτοια φαινόμενα με θάρρος και να τα καταγγέλλουν χωρίς αστερίσκους και περιστροφές. Και όχι να τα καλύπτουν, όπως συμβαίνει συχνά.

Η οπλοκατοχή και η οπλοχρησία ιδιαίτερα, συνιστούν ζήτημα ταμπού για πολλούς, ενδεχομένως τους περισσότερους στην Κρήτη, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων. Δεν το θίγουν καν, ενώ όλοι γνωρίζουν και γνωρίζουμε, πως παραμένει βαθιά και χαίνουσα πληγή στα σπλάχνα του Νησιού. Ουδεμία σκέψη για μια μαζική επιχείρηση κατάσχεσης των παράνομων όπλων ακούγεται, ουδεμία τέτοια πρόθεση υπάρχει. Όπως οι γερουσιαστές που τρέμουν την NRA επιτρέπουν με την στάση τους σε όποιον θέλει να παίρνει ένα όπλο και να μακελεύει παιδιά, έτσι και εδώ ο φόβος του πολιτικού κόστους, οπλίζει το χέρι κάθε επίδοξου παλικαρά – δολοφόνου.

Η Κρήτη είναι μοναδική και πανέμορφη έτσι κι αλλιώς. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για την εικόνα της. Και όταν επιλέγουμε να μακιγιάρουμε τις παθογένειές της, δεν την βοηθάμε, όπως ίσως νομίζουμε. Αντιθέτως γινόμαστε μέρος μιας γκροτέσκας μεταμφίεσης που -διαιωνίζοντας προβληματικές συμπεριφορές και τοξικά στερεότυπα – όχι μόνο αλλοιώνει την αληθινή ομορφιά της, αλλά και φέρνει το Τέξας όλο και πιο κοντά μας.