Για πόσο ακόμη θα είμαστε θεατές στη σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία;

Η τραγωδία είναι μία «βαριά» λέξη. Όταν όμως η επικαιρότητα είναι γεμάτη από πυρκαγιές, εγκλήματα, ιστορίες διαφθοράς και τα συναισθήματα μας ως πολίτες αγγίζουν τα άκρα, τότε δεν είναι εντελώς παράλογα τέτοια σχόλια.

Τόσα χρόνια ζούμε τα ίδια και τα ίδια στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς ουσιαστικές αλλαγές δεν βλέπουμε. Μπορεί οι δημοσιογράφοι κατά καιρούς να λένε ό,τι θέλουν -με βάση τις κατευθύνσεις που τους δίνονται-, αλλά το πιο απελπιστικό είναι πως εμείς οι πολίτες στην πράξη παραμένουμε θεατές σε μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία.

Γράφει ο Αντώνης Τσαλίκης για το Daynight.gr

Τραγωδία είναι να βλέπεις την χώρα να «βουλιάζει» αλλά μεγαλύτερη σημασία τελικά να έχει πάντα το πολιτικό κέρδος. Τραγωδία είναι να «καταρρέει» το δημόσιο συμφέρον στο πέρασμα των δεκαετιών αλλά τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία που τους χαρίζετε. Τραγωδία είναι τελικά να νιώθεις τόσο μικρός ως πολίτης ενώ δεν είσαι…

Αν αντικρύσεις από απόσταση την κοινωνία μας, θα την βρεις «χαμένη» στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ένα σύνολο εκατομμυρίων πολιτών που αδυνατεί να σηκώσει ανάστημα και να διεκδικήσει πολλά από όσα χάνει κάθε χρόνο. Εργασιακά και ατομικά δικαιώματα, δημόσια παιδεία και ιατρική περίθαλψη, προστασία του περιβάλλοντος κ.α.  δυστυχώς υποβαθμίζονται με την πάγια επίκληση της ανάπτυξης. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα της ανάπτυξης μας κάνει συχνά να αναρωτιόμαστε μήπως αποτελούμε τέλος πάντως εμείς οι απλοί πολίτες το εμπόδιο και δεν το καταλαβαίνουμε. Είναι μία σκέψη που περνάει σίγουρα από το μυαλό αρκετών Ελλήνων αλλά η πραγματικότητα δίνει απαντήσεις από μόνη της.

Η ποιότητα ζωής μπορεί να μην είναι μαθηματικά μετρήσιμη αλλά δεν αποτελεί και κάτι μακριά από την αντίληψη των πολιτών. Στην Ελλάδα οποιοσδήποτε και αν θεωρεί υπερβολή την λέξη τραγωδία για να περιγράψει ό,τι συμβαίνει για περισσότερο από μία δεκαετία, θα πρέπει να έχει ιδιαίτερο συμφέρον. Δεν γίνεται να μην έχεις έντονους προβληματισμούς όσο το μέσο κόστος ζωής όλο και αυξάνεται, οι δημόσιες παροχές του κράτους υποβαθμίζονται και ο φυσικός πλούτος της χώρας έχει καταντήσει πεδίο κερδοσκοπικών επενδύσεων. Πόσο περισσότερο όταν νιώθεις πως οι πολίτες αφού ικανοποιήσουν το αίσθημα της «τηλεθέασης», γυρνάνε αλλού το βλέμμα γιατί μάλλον η σκληρή αλήθεια που βιώνουν πονάει.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν πώς μπορεί για τόσα χρόνια ένας λαός ολόκληρος να είναι θεατής; Πώς μπορεί να συμβαίνουν τόσα εις βάρος του και το ενδιαφέρον του να κερδίζουν αμέτρητα άλλα πράγματα χωρίς πραγματική αξία; Τα χειρότερα έπονται μόνο όταν οι απλοί πολίτες μένουν απαθείς μπροστά σε τραγωδίες…