Pedro de Candia: Ο Κρητικός μισθοφόρος που πολέμησε τους Ίνκας στο Περού

Αναζητώντας ιδιαίτερες «μικρές» ιστορίες του παρελθόντος, δεν είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις γεγονότα και προσωπικότητες που μοιάζουν να είναι βγαλμένες από σενάρια ταινιών. Μία από αυτές τις εντυπωσιακές μικρές ιστορίες είναι σίγουρα αυτή του «Pedro de Candia».

Του μισθοφόρου από την Κρήτη που βρέθηκε να πολεμάει στο πλευρών των Ισπανών «κονκισταδόρων» (κατακτητών) κόντρα στους Ίνκας πριν από 6 ολόκληρους αιώνες. Αν σας μοιάζει ως μια φανταστική ιστορία, πρέπει να διαβάσετε την συνέχεια που έχει τόσο ενδιαφέρον και διαδραματίστηκε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το νησί…

Γράφει ο Αντώνης Τσαλίκης για το Daynight.gr

Ο Πέτρος λοιπόν από την Κρήτη δεν είναι ένας ήρωας της μυθοπλασίας, αλλά μια ιστορική προσωπικότητα η οποία μάλιστα είχε μεγάλη αναγνώριση και συμμετοχή στα γεγονότα της εποχής που έζησε. Υπήρξε μισθοφόρος στο πυροβολικό της Ισπανικής αυτοκρατορίας και μαζί με χιλιάδες άλλους πιστούς στο στέμμα αλλά και τυχοδιώκτες ταξίδεψαν στην Νότιο Αμερική προκειμένου να «λυγίσουν» τις δυνάμεις το Ίνκας στο μακρινό Περού. Βλέπεται το χρήμα και η δόξα ήταν τότε τεράστια κίνητρα που μπορούσαν να αλλάξουν την ζωή οποιοδήποτε μέσα σε λίγα χρόνια.

Τέτοιες εκστρατείες, μπορούσαν να αλλάξουν εντελώς την ζωή ακόμη και ενός μικρού παιδιού που γεννήθηκε πιθανότατα το έτος 1484 στη Κρήτη αλλά όπως φάνηκε ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο και δεν έδειχνε φόβο μπροστά στα μεγάλα ρίσκα. Φευγοντας σε νεαρή ηλικία από το νησί της Κρήτης, ταξίδεψε για ορισμένα χρόνια στην Ιταλία και την Ισπανία.

Σταδιακά κατάφερε να «πατήσει» στα πόδια του ως ενήλικας και στην Ιταλία εκπαιδεύτηκε και υπηρέτησε στο στρατό ως «condotierro», δηλαδή αξιωματικός επικεφαλής μισθοφορικών σωμάτων που δρούσαν στην υπηρεσία των πόλεων-κρατών της Ιταλικής χερσονήσου. Στη συνέχεια της διαδρομής του, ο Πέτρος από την Κρήτη βρέθηκε στον Παναμά όπου γνωρίστηκε με τους πασίγνωστους τότε Φρανσίσκο  Πιζάρρο και Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο. Μόλις από τις συζητήσεις έμαθε για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους για εκστρατεία προς τη Νότια Αμερική πήρε την τολμηρή απόφαση να τους ακολουθήσει.

Ο «Pedro de Candia» κατά τους ιστορικούς συμμετείχε ως ο επικεφαλής του τμήματος πυροβολικού των Ισπανών το 1527 κατά την τρίτη τους προσπάθεια να κατακτήσουν την αυτοκρατορία των Ίνκας έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες στο παρελθόν. Στην ριψοκίνδυνη αυτή νέα εκστρατεία ήταν πολύ γνωστοί πολεμιστές της περιόδου που δίστασαν να ακολουθήσουν. Μια επιλογή καθόλου αδικαιολόγητη με βάση όσα είχαν συμβεί και την συνεχιζόμενα σθεναρή αντίσταση των Ίνκας.

Τελικά έπειτα από πολλές διαβουλεύσεις, ο Πιζάρο ήταν ο πιο αποφασισμένος από όλους να προχωρήσει νότια και να κάνει πραγματικότητα τα σχέδια του. Απόλυτος στόχος η κατάκτηση του Περού και όλου του πλούτου της περιοχής. Μαζί με ακόμη 12 συμπολεμιστές στους οποίους ήταν και ο Πέτρος από την Κρήτη, έμειναν στην ιστορία ως οι «Los trece de la fama» (οι διάσημοι δεκατρείς). Παρέμειναν για μήνες ανοικτά του σημερινού Εκουαδόρ στο ξερονήσι Ίλα ντελ Γκάλο και σχεδίαζαν τις επόμενες κινήσεις τους όλοι μαζί.

Ένα χρόνο αργότερα από την απόφαση του Πιζάρο, οι κατακτητές «πατάνε» το πόδι τους στο βορειοδυτικό Περού αλλά δεν κάνουν αμέσως γνωστές τις διαθέσεις τους. Ο αριθμός των στρατιωτών ήταν τόσο μικρός που χρειάζονταν ακόμη πολύ υπομονή και προετοιμασία για την κατάκτηση πόλεων των Ίνκας. Ο Πιζάρο αποφάσισε να στείλει πρώτο από όλους ως ανιχνευτή στις πόλεις τον Πέτρο τον Κρητικό δείχνοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και την εξυπνάδα του.

Ο Πέτρος, φορώντας σιδερένιο θώρακα και περικεφαλαία όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, (τύπου ισπανών κονκισταδόρων) και εφοδιασμένος με «αρκεβούζιο» που ήταν το σύγχρονο πιστόλι της εποχής εκείνης, αποβιβάστηκε στην ακτή. Με βάση τις λιγοστές ιστορικές πηγές, οι ιθαγενείς αμέσως τον περικύκλωσαν και τον πήγαν στον τοπικό άρχοντα. Εκεί σκόπιμα ο Πέτρος υποκλίθηκε ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να του κηρύξει το χριστιανικό ευαγγέλιο αφήνοντας ωστόσο τον άρχοντα και τους «αυλικούς» εντελώς αδιάφορους. Το ενδιαφέρον όλων στράφηκε κατευθείαν στο «αρκεβούζιο» που κρατούσε…

Μόλις τους ζητήθηκε να το χρησιμοποιήσει, ο κρότος του άγνωστου για εκείνους πυροβόλου όπλου τρόμαξε τόσο πολύ όλους τους παριστάμενους ιθαγενείς που έπεσαν έντρομοι στο έδαφος. Ο άρχοντας εντυπωσιασμένος από την στιγμή που μόλις είχε ζήσει,  του είπε ότι κρατά στα χέρια του έναν «κεραυνό του ουρανού». Χωρίς να γνωρίζουν καθόλου τις πραγματικές προθέσεις όλων αυτών των ξένων ανιχνευτών, οι ντόπιοι ξενάγησαν τον Πέτρο  και την μικρή συνοδεία του σε ολόκληρη την πόλη η οποία ήταν γεμάτη από χρυσό και ασήμι.

Οι λίγες αλλά σημαντικές πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει ο «Pedro de Candia» έδωσαν ουσιαστικά το «σύνθημα» της πραγματικής έναρξης της τρίτης εκστρατείας των Ισπανών για την τελική πτώση της αυτοκρατορίας των Ινκας. Με την επιστροφή του Πιζάρο στην Ισπανία το 1529, λαμβάνεται η επίσημη άδεια από την βασίλισσα Καστίλλης και Αραγονίας Ισαβέλλα για να κατακτηθεί το Περού. Το 1531 τα πολεμικά πλοία ξεκίναγαν προς την Νότιο Αμερική για ακόμη μία φορά…

Ο κρητικός ήρωας του Περού  «Pedro de Candia», ο Πιζάρο και άλλοι επιφανείς πολεμιστές επέστρεψαν στην Ισπανία μετά την κατάκτηση προκειμένου να παραδώσουν τμήμα των λαφύρων στον βασιλιά. Εκείνος του τίμησε, δίνοντας συγκεκριμένα στον Πέτρο τον τίτλο του διοικητή του πυροβολικού του στόλου και τον τίτλο του δεύτερου δημάρχου της πόλης του Κούζκο.

Όπως όμως συμβαίνει με αρκετές ιστορίες δόξας, η συνέχεια δεν ήταν όπως θα την φανταζόταν ίσως και ο ίδιος ο Πέτρος. Η φιλοδοξία και ο εγωισμός του τον οδήγησε σε έναν έντονο και αιματηρό εμφύλιο. Ο Κρητικός Πέτρος ο οποίος αρχικά πήγε με το μέρος του συμπολεμιστή του Φρανσίσκο Πιζάρο, αργότερα ξεκίνησε μία προσωπική αποτυχημένη εκστρατεία αναζητώντας ένα φημολογούμενο «χρυσό βασίλειο». Όταν κάποια στιγμή επέστρεψε ταλαιπωρημένος και χωρίς τον χρυσό που φανταζόταν, πληροφορήθηκε πως ο Πιζάρο είχε δολοφονηθεί από τον εχθρός του ντε Αλμάγκρο με τον οποίο ο Πέτρος είχε τελικά κοινή πορεία τα επόμενα χρόνια.

Οι παραπάνω εξελίξεις δεν ήταν κάτι εντελώς ασυνήθιστο για τέτοιες φυσιογνωμίες της ιστορίας. Ωστόσο, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί το άδοξο τέλος του Pedro de Candia. Αυτό ήρθε κατά την διάρκεια μια μάχης του εμφυλίου το 1542 όταν ήταν επικεφαλής του πυροβολικού. Σε μια στιγμή μεγάλης έντασης ο αρχηγός Ντε Αλμάγκρο έκρινε πως ο Πέτρος έκανε σκόπιμα σαμποτάζ με τις εντελώς αναποτελεσματικές ρίψεις των πυροβόλων της στρατιάς του και έφτασε να τον σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια! Σύμφωνα με ορισμένες πηγές λέγαιτε πως όρμησε αποκαλώντας τον Πέτρο «αναθεματισμένο Γραικό προδότη»…