Βίτσα: Παραδοσιακό και γραφικό χωριό του Ζαγορίου

Το τοπωνύμιο Βίτσα προέρχεται από το σλαβικό «bezati» που σημαίνει τρέχω, ρέω ορμητικά και την κατάληξη -ica. Οι δύο συνοικίες Βίτσας και Μονοδενδρίου αποτελούσαν, πριν από την άλωση της Ηπείρου από τους Τούρκους και μέχρι το 1753, μια κοινότητα που ονομαζόταν Βεζίτσα και αργότερα Βεΐτσα, Βίτσα και Βίτσες. Το 1820 οι τρεις μαχαλάδες χωρίζονται σε ξεχωριστές κοινότητες: στο Μονοδένδρι που ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος, η Άνω Βίτσα που ονομαζόταν Άγιος Νικόλαος και η Κάτω Βίτσα που ονομαζόταν Κάτω Παναγία. Το 1919 η Άνω και Κάτω Βίτσα ενώθηκαν σε μία κοινότητα, τη Βίτσα.

Στα χρόνια του Δεσποτάτου, το 1361, η Βεζίτσα με χρυσόβουλο του Σέρβου Δεσπότη Συμεών Παλαιολόγου, παραχωρήθηκε σαν τιμάριο στο Δούκα Ιωάννη Τσάφα Ουρσίνο, όπως και τα Άνω και Κάτω Σουδενά και το Τσερβάρι. Στη θέση «Γενίτσαρη», ανάμεσα στις κοινοτικές περιοχές Βίτσας και Μονοδενδρίου, υπάρχει ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς που έχουν ανακαλυφθεί στη γύρω περιοχή. Είναι ένας μικρός κτηνοτροφικός οικισμός με δύο παρακείμενα νεκροταφεία, το Νότιο (151 τάφοι) και το Βόρειο (26 τάφοι), με διάρκεια ζωής από τον 9ο-8ο π.Χ. αιώνα ως τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.

Το χωριό είναι κτισμένο σε υψόμετρο 960 μέτρα και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής δομής των χωριών της περιοχής με τα αρχοντικά, τα πέτρινα καλντερίμια, τις πολλές εκκλησίες και την πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο, αναπόσπαστο στοιχείο όλων των πλατειών της περιοχής. Σημαντικά μνημεία είναι ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (1554), του Αγίου Νικολάου (1619) και των Ταξιαρχών (1607).

Στις 27 Ιουλίου 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους κατακτητές με αποτέλεσμα την καταστροφή τριών σπιτιών, ανάμεσα στα οποία ήταν και ένα από τα καλύτερα αρχοντικά του Ζαγορίου, το αρχοντικό των αδελφών Πανταζή γνωστό με το όνομα Αρχοντικό «Βελογιάννη».

Ιστορία

Οι πληροφορίες μας για το Ζαγόρι είναι περιορισμένες τόσο για την αρχαία όσο και για την μεσαιωνική περίοδο. Η ιστορία για αυτές τις περιόδους στηρίζεται μόνο στα ανασκαφικά δεδομένα και στις ενδείξεις που παρέχουν τα τοπωνύμια. Η ύπαρξη ζωής κατά την Προϊστορική περίοδο επιβεβαιώθηκε, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω από τα ευρήματα στη θέση “Κλειδί”, στη δεξιά όχθη του Βοϊδομάτη. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το Ζαγόρι κατοικήθηκε από το φύλο των Μολοσσών, όπως συμπεραίνουμε από τα ανασκαφικά ευρήματα του οικισμού της Βίτσας, από το πολυγωνικό τείχος και τη μελανοβαφή όστρακα στο Σκαμνέλι, από το οχυρό στον Ελαφότοπο και από τα Ελληνικά τείχη στο Καστράκι.

Βυζαντινή Εποχή

Κατά τη Βυζαντινή εποχή οι ιστορικές μαρτυρίες για την περιοχή του Ζαγορίου είναι ανύπαρκτες. Τα πολυάριθμα σλαβικά τοπώνυμα της περιοχής μας κάνουν να υποθέσουμε πως το Ζαγόρι γνώρισε όχι μόνο τις μεγάλες επιδρομές των Σλάβων στην αρχή του 6ου αιώνα αλλά και εγκαταστάσεις σλαβικών φύλων. Την παλαιότερη αναφορά στο Ζαγόρι τη βρίσκουμε σε Χρυσόβουλο του Ανδρόνικου Β΄Παλαιολόγου του έτους 1321. Σε άλλα έγγραφα από το 1326-1361 αναφέρονται ιδρύσεις χωριών όπως το Πάπιγκο, Ελαφότοπο, Άνω και Κάτω Πεδινά και Βίτσα. Στη Βίτσα συγκεκριμένα σώζονται μέχρι σήμερα κτίσματα από εκείνη την εποχή. Από τα τέλη του 14ου αι. οι Ζαγορίσιοι καταγράφονται στην Ιστορία της Ηπείρου, εκδιώκοντας τους Αλβανούς, που έκαναν επιδρομές εναντίον των Ιωαννίνων(1389). Το γεγονός ότι από τις αρχές του 14ου αι. οι πηγές[εκκρεμεί παραπομπή] αναφέρουν ονόματα οικισμών και τόπων που βρίσκονται στο Δυτικό Ζαγόρι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι οικισμοί.Εποχή της Τουρκοκρατίας

Η ιστορία του Ζαγορίου αρχίζει κυρίως μετά το 1430, έτος κατάκτησης των Ιωαννίνων από τους Τούρκους. Οι Τούρκοι,προκειμένου να εξασφαλίσουν επικυριαρχία στις ορεινές περιοχές,εφάρμοσαν μια πολιτική παραχώρησης προνομίων σε κοινότητες ή ομάδες κοινοτήτων,που συνθηκολόγησαν μαζί τους. Έτσι μέχρι το 17ο αι. ολόκληρη η περιφέρεια αποτελούσε αυτοδιοικούμενη ομοσπονδία με το όνομα Κοινό των Ζαγορισίων ή Βιλαέτι του Ζαγορίου. Τα προνόμια, τα οποία παραχωρήθηκαν στην αυτόνομη ομοσπονδία του Ζαγορίου και τα οποία οφείλονται,στο μεγαλύτερο μέρος τους,στην επιρροή πλουσίων Ζαγορισίων στην Σουλτανική αυλή,διατηρήθηκαν μέχρι το 1868,οπότε και καταργήθηκαν. Σύμφωνα με τα προνόμια αυτά παραχωρήθηκε στο Ζαγόρι αυτονομία και αυτοδιοίκηση,με ανώτερο άρχοντα τον Βεκύλη του Ζαγορίου. Ένα άλλο σπουδαίο προνόμιο που είχαν οι Ζαγορίσιοι, ήταν η ελευθερία στην εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Με το πέρασμα των χρόνων και χάρη στην εξυπνάδα και την πολιτική δύναμη πολλών πατριωτών του Ζαγορίου, που κατείχαν διοικητικές θέσεις στην Υψηλή Πύλη, τα προνόμια αυτά αυξήθηκαν και βελτιώθηκαν. Η αυτονομία,η αυτοδιοίκηση και η ατέλεια συνετέλεσαν ώστε να κατακτηθεί ένα ζηλευτό επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων της περιοχής. Μετά το 1868, που καταργούνται τα προνόμια του Ζαγορίου, την περιοχή άρχισαν να λυμαίνονται ληστρικές συμμορίες,με επιπτώσεις και στο ανθρώπινο δυναμικό, αφού αυτή η κατάσταση απομάκρυνε από το Ζαγόρι περισσότερες από 500-600 οικογένειες αρχόντων, που ήταν και ο κύριος στόχος των ληστών. Η περίοδος αυτή κράτησε μέχρι το 1913, οπότε τα Ζαγοροχώρια απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους και ακολούθησαν από εκεί και πέρα την ιστορική πορεία του Ελληνικού Έθνους.

Προϊστορικός οικισμός Βίτσας, 9ο-8ο αιώνα π.Χ.

Στη θέση “Γενίτσαρη”, ανάμεσα στις κοινοτικές περιοχές Βίτσας και Μονοδενδρίου, υπάρχει ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς που έχουν ανακαλυφθεί στη γύρω περιοχή. Είναι ένας μικρός κτηνοτροφικός οικισμός, με δύο παρακείμενα νεκροταφεία που η διάρκεια ζωής τους αρχίζει από τον 9ο-8ο π.Χ. αιώνα ως τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Οι ανασκαφές στη θέση “Γενίτσαρη” άρχισαν από το 1965 από την Ι. Βοκοτοπούλου. Στον οικισμό βρέθηκαν λείψανα σπιτιών από τους γεωμετρικούς μέχρι τους κλασσικούς χρόνους. Με βάση τα ευρήματα και κυρίως τα εισηγμένα τροχήλατα αρχεία, τεκμηριώνεται η θεωρία ότι ο οικισμός της Βίτσας ήταν θερινή διαμονή νομάδων κτηνοτρόφων, οι οποίοι το χειμώνα μετακινούνταν στα παράλια, όπου και αντάλασσαν τα προϊόντα τους με τους άλλους λαούς. Το οριστικό τέλος του οικισμού επήλθε στα μέσα του του β’ μισού του 4ου αιώνα π.Χ., όταν ο οικισμός καταστράφηκε από πυρκαγιά.

Εκκλησίες και Μοναστήρια

Οι εκκλησίες και τα μοναστήρια που υπάρχουν διάσπαρτα στο Ζαγόρι αντικατοπτρίζουν τον πλούτο και την καλλιτεχνική ανάπτυξη που γνώρισε η περιοχή κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Είναι χτισμένα με ντόπια υλικά, πέτρες ξύλα και σχιστόπλακες, που βρίσκονται άφθονα στην περιοχή. Διακρίνονται για το άριστο αποτέλεσμα που οφείλεται στην τεχνική επιδεξιότητα των Ηπειρωτών μαστόρων. Συχνά λιθανάγλυφα με λαϊκές παραστάσεις διακοσμούν τις αψίδες και τις εισόδους των ναών. Δύο είναι τα πράγματα που παρατηρεί κάποιος που μελετά τις εκκλησίες και τα μοναστήρια στο Ζαγόρι. Πρώτον ότι είναι τα αρχαιότερα κτίσματα στο Ζαγόρι και δεύτερον, οι περισσότερες από αυτές έγιναν από ευεργέτες. Ιδιαίτερα αξιόλογες είναι οι τοιχογραφίες καθώς και τα ξυλόγλυπτα που συναντάμε στα μοναστήρια του Ζαγορίου.

Στην περιοχή της Βίτσας υπάρχουν αρκετά μοναστήρια και εκκλησίες χτισμένες αρκετά παλιά με τον παραδοσιακό τρόπο από τους τεχνίτες της εποχής. Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Βίτσας χτίστηκε αρχικά το 1632, στη θέση που ήταν ένα παλιό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και το 1688 έγινε επέκταση. Σήμερα τα κελιά του μοναστηριού είναι σχεδόν κατεστραμμένα ενώ το καθολικό σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση.Ήταν μια από τις πλουσιότερες Μονές του Ζαγορίου. Στη Μονή διέμειναν και έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα στο κρυφό σχολειό που λειτουργούσε εκεί ο Μάρκος Μπότσαρης, ο μεγάλος διδάσκαλος του Γένους Γεώργιος Γεννάδιος, ο Ραφαήλ Μητροπολίτης Δρυϊνοπόλεως, οι Τιτουλάριοι Τύρριος και Λεόντιος και πολλοί άλλοι. Η μαγευτική θέση της Μονής ανάγκασε τον Αθανάσιο Σταγειρίτη να θέσει το Μαντείο της Δωδώνης εκεί. Ο αρχαιότερος ναός της Βίτσας είναι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την χρονολογία ιδρύσεως του. Πιθανότατα πριν το έτος 1554 να λειτουργούσε ως Μονή, όπως προκύπτει από αναφορά στο παράφυλλο παλιού Ευαγγελίου. Ο Ναός επισκευάσθηκε ολόκληρος κατά το έτος 1728. Το έτος 1885 κατασκευάσθηκε προσθήκη “το γυναικείο”. Το καθολικό του Ναού είναι ρυθμού”Βασιλική μονόκλιτος”, με εσωτερικό και εξωτερικό νάρθηκα. Λειτουργεί σήμερα ως ενοριακός ναός Κάτω Βίτσας.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου κατασκευάστηκε το 1612. Αγιογραφήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Είναι από τους ναούς με τις καλύτερα διατηρημένες αγιογραφίες στο Ζαγόρι. Μέχρι το 1885 χρησιμοποιούνταν σαν ενοριακή εκκλησία Άνω Βίτσας. Είναι ρυθμού “Βασιλική μονόκλιτη με νάρθηκα”.

Πηγές:

• vitsa.gr
• el.wikipedia.org
• zagori.gov.gr