Ρέθυμνο: Γιατί κατεβαίνει ο Βασίλης Σκουντής υποψήφιος στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ

Πριν από μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι ο γνωστός δημοσιογράφος Βασίλης Σκουντής, θα κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής του Νομού Ρεθύμνης με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και σήμερα προχώρησε στη δημοσιοποίηση των λόγων που τον οδήγησαν σε αυτήν του την απόφαση.

Η ανακοίνωση του Βασίλη Σκουντή:

Δόξα τω Θεώ, δεν ένιωσα ποτέ μέχρι τώρα την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις και μάλιστα με ενοχικό ύφος για τις αποφάσεις και τις κάθε λογής επιλογές στη ζωή μου, ούτε και τώρα νιώθω πως πρέπει να το κάνω…

Κοιτάζομαι όμως στον καθρέφτη μου και θέτω προς τον εαυτό μου κάποιες ερωτήσεις τις οποίες ενδεχομένως θα ήθελε να μού απευθύνει ο καθένας, που έμαθε τα καθέκαστα και ίσως εξεπλάγη…

• Γιατί εσύ, Βασίλη;

• Γιατί τώρα;

• Γιατί στο Ρέθυμνο;

• Γιατί με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ;

Πολλά «γιατί» μαζεύτηκαν και υπάρχει μια απάντηση που προκύπτει από μια παροιμιώδη κρητική έκφραση, δηλωτική αμηχανίας

Ε, διότι!

Ας πάρω, λοιπόν, αυτά τα ερωτήματα με τη σειρά για να ξεδιαλύνω τα τυχόν μυστήρια…

Γιατί εσύ, Βασίλη;

Διότι μετά από ακριβώς 45 χρόνια στα δημοσιογραφικά μετερίζια και ενώ κοντεύω τα εξήντα, έκρινα ότι θα ήθελα, θα με ενδιέφερε, θα με εξίταρε και θα με γοήτευε να κάνω και κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό, στη ζωή μου, πέρα απ’ όσα απορρέουν από το χόμπι μου, το οποίο η τύχη με αξίωσε και ο Θεός με ευλόγησε να το κάνω επάγγελμά μου και να νιώθω πως είναι η παντοτινή και αθεράπευτη ψύχωσή μου.

Γιατί τώρα;

Διότι όπως είχε πει και ο Περικλής, σε μια αποφθεγματική ρήση, την οποία διέσωσε ο Θουκυδίδης, «οι καιροί ου μενετοί», τουτέστιν οι περιστάσεις δεν περιμένουν και σε ελεύθερη απόδοση «πρέπει να δράσουμε όχι τώρα, αλλά χθες», ο καθείς εφ ω ετάχθη και αναλόγως με την μπόρεσή του.

Πρέπει να δράσουμε ασφαλώς, όλοι μας, συντεταγμένα και κατά μόνας, με ατομική ευθύνη και με συλλογική συνείδηση, με ενσυναίσθηση και με συναντίληψη για να δώσουμε ένα χειροπιαστό όραμα στην πατρίδα μας και στον τόπο μας.

Γιατί στο Ρέθυμνο;

Διότι χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει! Το «παντέρμο Ρέθεμνος» είναι ο τόπος στον οποίο γεννήθηκαν οι γονέοι μου, ο δικός μου ο τόπος, που τον λατρεύω, τον νοιάζομαι, και αναλογίζομαι ότι έχω ιερό χρέος να προσπαθήσω να τον βοηθήσω και από άλλες επάλξεις (πέρα από το δημοσιογραφικό μετερίζι) εάν κι εφόσον οι Ρεθυμνιώτες με τιμήσουν με την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους.

Τη διεκδικώ και την επιθυμώ αυτή την ψήφο ως μια δέσμευση αμφοτέρωθεν και υπόσχομαι να την τιμήσω στο έπακρο.

Γιατί με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ;

Διότι, αν και δεν είχα σκεφθεί το ενδεχόμενο να πολιτευθώ και να ανατρέψω την καθημερινότητα μου προς αυτή την κατεύθυνση, ένιωσα πολύ δυνατά τα κλικ και τα vibes της εξόχως τιμητικής και κολακευτικής πρότασης, την οποία δέχθηκα από την ηγεσία του κόμματος.

Την σκέφτηκα πολύ σοβαρά, τη μελέτησα, την ανέλυσα επισταμένως, την… ψείρισα από κάθε άποψη και πέρασα μπόλικες νύχτες άγρυπνος, διερωτώμενος εάν θα έπρεπε να βγω από το καβούκι μου, προς άγραν μιας δημοσιότητας που λόγω του επαγγέλματός μου δεν μού λείπει και μιας μάταιης αυταρέσκειας στον πειρασμό της οποίας ουδέποτε έχω υποκύψει!

Κάποιοι φίλοι μου προσπάθησαν επιμόνως να με αποτρέψουν… «Γύρευγε μωρέ τη δουλειά σου» μού είπε ένας, «Καλλιά να σου λείπει» συμπλήρωσε άλλος, «Πες πως δεν τ’ άκουσες» επέτεινε ένας τρίτος. Και ξαφνικά, ήρθε ένας τέταρτος φίλος για να με βγάλει από το

τούνελ, καθώς με έβλεπε να μετεωρίζομαι και να αμφιταλαντεύομαι, με μια κουβέντα…«Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά να

μετανιώσεις για κάτι που δεν έκανες»!

Εντέλει βγήκε ο λευκός καπνός από το Καπιτώλιο της ψυχής μου και… alea jacta est, όπως αναφώνησε ο Ιούλιος Καίσαρ, όταν διέβη τον Ρουβίκωνα.

Ο κύβος ερρίφθη!

Εμείς επαέ στο Ρεθεμνος, δεν έχουμε Ρουβίκωνα, μα δεν μας λείπουν οι ποταμοί, όπως ο Κουρταλιώτης, ο Γεροπόταμος και ο Πλατύς για να τους διαβούμε και να βγούμε στην αντίπερα όχθη: όχι αβρόχοις ποσίν, μα ολόγροι από τον αγώνα που σφόδρα επιθυμούμε να δώσουμε για να ανέβει πάλι ψηλά ο ήλιος.

Θέλει δουλειά πολλή, το λέει και ο ποιητής αυτό…

Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περισσεύει κανείς, όλοι είμαστε χρειαζούμενοι το δίχως άλλο, μας έχουν ανάγκη η Ελλάδα, η Κρήτη, το Ρέθυμνο, για το οποίο -όσο αναστορούμαι τον εαυτό μου- ανεβαίνω στα κεραμίδια!

Το έπραξα αυτό και στις Περιφερειακές εκλογές του 2014, με τον Σταύρο Αρναουτάκη και τη Μαρία Λιονή, το επιχειρώ και τώρα στην κεντρική πολιτική σκηνή…

Δηλώνω σοβινιστής και αμαρτίαν ουκ έχω, εμφορούμενος κιόλας από το ποίημα «Επιστροφή στο Ρέθυμνο» του Γιώργου Σταυριανού που τόσο έξοχα, τόσο υποβλητικά, τόσο συναισθηματικά απάγγειλε η Κάτια Δανδουλάκη…

«Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πάντα θα ξαναγυρίζω. Δεν είναι απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις, αλλά απ’ όπου επιστρέφεις, με τα μάτια γεμάτα ουρανό».

Σαφής ουρανός, αυτός ο ουρανός πρέπει να γίνει πιο λαμπερός και σε έναν τέτοιο στόχο δεν μπαίνουν κόκκινες γραμμές!

Από καταβολής του ελληνικού έθνους, όλες οι εκλογικές διαδικασίες με όποιο σύστημα κι αν έχουν διενεργηθεί, ανεξαρτήτως εποχών, συνθηκών, διεθνών συγκυριών και ιδεολογιών, υπήρξαν κρίσιμες.

Θαρρώ πως οι επερχόμενες εκλογές είναι πιο κρίσιμες και από τις… κρίσιμες, καθόσον η πατρίδα μας στριμώχτηκε βάναυσα και εξακολουθεί να ζορίζεται άγρια από όλες τις πιθανές και τις απίθανες κρίσεις: την οικονομική, την υγειονομική, την ανθρωπιστική, την ενεργειακή, την οικογενειακή που αίφνης γεννά βία και γυναικοκτονίες, την αξιακή και δεν συμμαζεύεται, χώρια ο εξ ανατολών κίνδυνος που επέστρεψε και μας βάζει στη διαπασών την απειλή πως «θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά»!

Συστρατεύομαι λοιπόν με το ΠΑΣΟΚ, στοιχίζομαι πίσω από τον Νίκο Ανδρουλάκη και καταθέτω κάθε ικμάδα των δυνάμεων μου για να δραπετεύσουμε από τον μινωικό λαβύρινθο στον οποίο μας εγκλώβισαν άλλοτε ερήμην μας και άλλοτε με την ανοχή που καταντάει συνενοχή όσοι μας διαφέντεψαν τα τελευταία χρόνια…

Ο κόσμος αλλάζει και το ΠΑΣΟΚ επίσης δεν μένει ίδιο, αλλά μεταλλάσσεται, αναβαθμίζεται, αναβαπτίζεται στα αρχέγονα νάματα του και καταθέτει μια βιώσιμη και ρεαλιστική πρόταση για να βγει η Ελλάδα από τις πολλαπλές και επάλληλες κρίσεις, που μαγαρίζουν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.

«ΤΟ ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό», όπως με ριγώδη τρόπο και με την απαραίτητη ρίμα το συνθηματολόγησε ο εμβληματικός γεννήτορας του, ο ανεπανάληπτος Ανδρέας Παπανδρέου και όπως το επιβάλλει η σύγχρονη πολιτική συγκυρία.

Είναι εδώ ως εν δυνάμει πρωταγωνιστής της ζωής του τόπου και όχι ως κομπάρσος, όπως κάποιοι μεγαλόσχημοι «παίκτες» της

πολιτικής σκακιέρας βολεύονται να το θεωρούν και ως εκ τούτου να το υποβαθμίζουν.

Το φοβούνται κατά βάθος και πάντως το θέλουν μαζί τους εφόσον δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, αλλά έχει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και κυρίως μιας κουλτούρα συνεργασίας, εάν κι εφόσον αυτή προκύψει προς όφελος του τόπου.

Λένε πως όταν πλακώνονται οι ελέφαντες υποφέρουν τα μυρμήγκια, αλλά δεν σφάξανε!

Η σοσιαλιστική παράταξη ξαναγίνεται γερή και ανθεκτική, όπως την ονειρεύθηκε και άφησε ως παρακαταθήκη αυτό το όραμα μαζί με τον προσωπικό αγώνα της, η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά.

Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στη σκηνή ως μία ερωτεύσιμη και πολύφερνος νύφη: όλοι λιμπίζονται τα προικιά της και αναρωτιέμαι κι εγώ, όπως τις προάλλες σε μια τηλεοπτική εκπομπή, ο Γραμματέας του Κόμματος, Ανδρέας Σπυρόπουλος, το στοιχειώδες και αυτονόητο…

«Αφού μας ερωτεύεστε, γιατί δεν μας παντρεύεστε;».

Αυτό ζητώ κι εγώ σήμερα, αυτό ζητεί το ΠΑΣΟΚ: Να μας παντρευτείτε, άλλωστε αν μη τι άλλο οι γάμοι στην Κρήτη είναι υπερπαραγωγές και ο τόπος μας αξίζει κάθε προσπάθεια και κάθε θυσία για να βρει τη δική του νυφική παστάδα!

Το ΠΑΣΟΚ δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια, αλλά δεν δέχεται κιόλας επ’ ουδενί και -στην κυριολεξία με καμιά κυβέρνηση- να μείνει θεατής των δρωμένων και ουραγός των εξελίξεων.

Λένε, πως εάν δεν είσαι η λύση του προβλήματος, τότε είσαι το ίδιο το πρόβλημα και η παράταξη μας αποτινάσσει μετά βδελυγμίας αυτή τη στάμπα και στρέφει το καθαρό βλέμμα της στον ορίζοντα.

Το παραμύθι του στιλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τον Τσίπρα ή με τον Μητσοτάκη» είναι καλό για εκείνους που το παράγουν και το μηρυκάζουν με υποβολιμαίο στόχο, αλλά δεν έχει… δράκο!

Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τη λογική του «άσπρο ή μαύρο» κι ας ξαναβάλουμε στη ζωή μας για τα καλά το πράσινο…

Προερχόμενος από τον αθλητικό χώρο, γνωρίζω καλά τι συμβαίνει στα ντέρμπι των (παλιών ή των καινούργιων) αιωνίων αντιπάλων: η πόλωση είναι σαν τον δάκο που κατατρώγει τις ελιές και οφείλουμε να απορρίψουμε τη λογική του τάχα παγιωμένου δίπολου που εξυπηρετεί όλους όσοι επιβεβαιώνονται μέσω αυτού δείχνοντας ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο.

Εδώ είμαστε λοιπόν…

Όπως λέμε και στην Κρήτη, το ΠΑΣΟΚ πορίζει! Πορίζει και ορίζει τις εξελίξεις.

Τελικώς, αφού κοιτάχτηκα για πολλή ώρα στον καθρέφτη, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αντί να μου λείπουν, μού περισσεύουν οι λόγοι για να δώσω αυτή τη μάχη από την πρώτη γραμμή, χωρίς ενοχές, επιφυλάξεις, δεύτερες σκέψεις και ανησυχίες μπας και τσαλακωθώ ή μουντζουρωθώ.

Αναντρανιστά λοιπόν και με ψυχή βαθιά!