Ποδοσφαιριστές ξύρισαν τα κεφάλια τους για τον αρχηγό τους που έχει καρκίνο | ΒΙΝΤΕΟ

Δεν είναι πρωτότυπο, αλλά είναι πάντα συγκινητικό. Τα τελευταία χρόνια έχει -καλώς- εμφανιστεί μια τάση στην οποία ένα σύνολο ανθρώπων ξυρίζει το κεφάλι του ως ένδειξη συμπαράστασης σε κάποιον άλλο που δίνει μάχη με τον καρκίνο και έχει ξυρίσει το κεφάλι του, απόρροια της τριχόπτωσης που προκαλούν οι χημειοθεραπείες. Σε ανάλογη κίνηση προχώρησαν και οι παίκτες της ερασιτεχνικής Κάλμαρ AIK FK (η Κάλμαρ που γνωρίζουν οι περισσότεροι από την Αλβσβένσκαν είναι η Κάλμαρ FF), οι οποίοι δεν δίστασαν να αποχωριστούν την κόμη τους για να δώσουν δύναμη στον αρχηγό τους, Μάρκους Χέμαν.

Ο 24χρονος, που έχει επιθετική μορφή καρκίνου (νευροενδοκρινικό όγκο), μπήκε στα αποδυτήρια για να αντικρίσει το υπόλοιπο σύνολο ξυρισμένο και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Αμέσως ένιωσε πιο οικεία και έβγαλε τη μπαντάνα που κρύβει το κεφάλι του, για να πνιγεί στις αγκαλιές των υπολοίπων αδυνατώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Ωστόσο από το γκρουπ έλειπε ένας, ο Όλε Μπγιόρκεγκρεν, που εμφανίστηκε τελευταίος για να παρουσιάσει στον Χέμαν το νέο του τατουάζ, αφιερωμένο σε εκείνον, το οποίο περνάει το «κρυπτογραφημένο» μήνυμα MHFC που σημαίνει: «Markus Heman F*ck Cancer» (Μάρκους Χέμαν γ..α τον καρκίνο / γ..ω τον καρκίνο).

«Όλα θα έπρεπε να αφορούν τη χαρά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Η χαρά, η κοινότητα, το γέλιο»

Ο ίδιος παραχώρησε σε δηλώσεις σε Μέσο της Σουηδίας. Χωρίς λόγια:

«Ήταν πολύ ωραίο που διαδόθηκε το βίντεο τόσο εδώ όσο και παγκοσμίως. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη χειρονομία από τα παιδιά. Σπουδαία κίνηση που συνοδεύτηκε με δάκρυα και χαρά. Παραμένω σε καλή διάθεση παρά τις χημειοθεραπείες. Οι περισσότερες ημέρες είναι καλές, αλλά πρέπει να πηγαίνεις βήμα-βήμα, ημέρα την ημέρα, συγκριτικά με πριν. Πριν αρρωστήσω είχα τη ρουτίνα μου. Τώρα ζω την κάθε μέρα ξεχωριστά. Μπορεί να πάω με κάποιον φίλο για βόλτα το πρωί, αναλόγως το πώς αισθάνομαι. Μετά θα γεμίσω μπαταρίες και θα προσπαθήσω να πάω στην προπόνηση για να αράξω με τα παιδιά. Χωρίς χαλινάρια. Κάποιες φορές αισθάνομαι καλύτερα απ’ όσο περίμενα, παρά τις χημειοθεραπείες.

Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο, όταν και ένιωσα κάτι πόνους στο σώμα μου, στη δεξιά πλευρά του στομαχιού μου. Σκέφτηκα, τι διάολο είναι αυτό; Πήρα κάτι χάπια και ο πόνος εξαφανίστηκε. Αλλά την επόμενη ημέρα επέστρεψε και δεν έφευγε. Τότε πήγα στα επείγοντα και με έβαλαν να κλείσω ραντεβού στο κέντρο υγείας. Την 1η Ιουλίου μου είπαν ότι κατά 90% είναι καρκίνος. Στις 11 Ιουλίου ήρθε η επιβεβαίωση. Ένα τέτοιο νέο κόβει τα πόδια στον καθένα. Μπορείτε να φανταστείτε πώς μπορεί να το δέχθηκα εγώ, ένας νέος, αθλητικός και σε γενικές γραμμές υγιής άνδρας. Ήταν σοκαριστικό, με έκανε να ζαλιστώ. Όταν είσαι 24 και όλη σου τη ζωή ασχολείσαι με τον αθλητισμό, και σκέφτεσαι μόνο το τι θα φας και πώς θα προπονηθείς, είναι τεράστιο σοκ. Σου ακούγεται τρελό να σου λένε ότι έχεις καρκίνο. Είναι κάτι που δεν το περιμένεις. Ωστόσο, όσο παράξενο και να ακούγεται, νιώθω καλά αυτό όλο το διάστημα. Όταν μάθαμε τα νέα, δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα μόνος μου. Ήταν ήδη δίπλα μου τέσσερα άτομα από την ομάδα, στο νοσοκομείο, μαζί μου. Και μετά δεν με άφησαν ούτε μια μέρα μόνο μου. Δεν έχω κάνει τίποτα για να αξίζω τόση συμπαράσταση. Είναι ξεκάθαρο πως είναι δύσκολο για την οικογένειά μου. Αλλά σύντομα είδαν τη στήριξη που μου δίνουν όλοι γύρω μου. Δεν είναι καθόλου ωραίο να βλέπεις κάποιον δικό σου να είναι θλιμμένος. Αλλά το αίσθημα ότι μπορεί να φύγει, η αισιοδοξία, τα κάλυψε όλα. Τα συναισθήματά μου είναι κυρίως η ευγνωμοσύνη και η ταπεινότητα. Μου έδειξαν αμέσως τόση πολλή αγάπη. Όλος ο οργανισμός. Με βοήθησαν να το χωνέψω. Φυσικά και υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα που προσπαθώ να διαχειριστώ. Αλλά μου έδωσαν μεγάλη αισιοδοξία. Ως ποδοσφαιρική ομάδα ήταν δίπλα μου από την αρχή. Θα το περάσουμε μαζί. Όπως είπα είμαι τυχερός. Ξέρω ότι έχω μπροστά μου το πιο δύσκολο ματς της ζωής μου. Τα παιδιά σημαίνουν τα πάντα για μένα. Δεν ξέρω αρκετές λέξεις για να το περιγράψω. Είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Είναι σπουδαίοι άνθρωποι και τους ευχαριστώ. Είμαι ευγνώμων που είμαι μέλος αυτού του συλλόγου και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όλα αυτά τα φανταστικά άτομα».

protothema.gr