Μπόρις Τζόνσον: Αυτός είναι ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας

Ο Μπόρις Τζόνσον είναι ο νέος ηγέτης του Συντηρητικού κόμματος της Βρετανίας και άρα ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, βάσει των αποτελεσμάτων της εσωκομματικής ψηφοφορίας που ανακοινώθηκαν πριν από λίγο.

Ο 55χρονος πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και πρώην υπουργός Εξωτερικών, αναμετρήθηκε στην τελική φάση της διαδικασίας με τον 52χρονο Τζέρεμι Χαντ, νυν υπουργό Εξωτερικών της χώρας.

Ο νικητής αναλαμβάνει την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος και θα παρουσιαστεί αύριο Τετάρτη στην βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία θα του αναθέσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει την προεδρία του κόμματος και την πρωθυπουργία όμως, καραδοκούν οι «αντάρτες» των Τόρις που θέλουν να του σκάψουν το λάκκο. Διαφωνώντας ανοιχτά με την πολιτική του για το Brexit, τουλάχιστον έντεκα υπουργοί και βουλευτές των Συντηρητικών έχουν προαναγγείλει ότι θα παραιτηθούν εντός της ημέρας, μόλις αναλάβει τα καθήκοντά του.

Χθες ο Άλαν Ντάνκαν, υφυπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας άνοιξε το χορό των παραιτήσεων λέγοντας πως αντιτίθεται στο ενδεχόμενο να αποχωρήσει η Βρετανία από την Ε.Ε την 31η Οκτωβρίου πάση θυσία έστω και χωρίς συμφωνία.

 

Ποιος είναι ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας

Οι θαυμαστές του τον αποκαλούν «Μπότζο», από τις πρώτες συλλαβές του ονόματος και του επωνύμου του. Παρότι το παρατσούκλι του είναι σχεδόν ομόηχο με εκείνο του διάσημου κλόουν Μπόζο, ο 55χρονος Μπόρις Τζόνσον. Μετά την παραίτηση της Τερέζα Μέι, εγκαθίσταται στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ.

Κάθε τόσο, χειμώνα ή καλοκαίρι, ο «Μπότζο», του οποίου το πλήρες όνομα είναι Αλεξάντερ Μπόρις ντε Φέφελ Τζόνσον, καταφτάνει οικογενειακώς για διακοπές στο Χόρτο του Πηλίου, όπου μένει σε σπίτι ιδιοκτησίας του 79χρονου πατέρα του Στάνλεϊ. Η εξοπλισμένη με όλες τις σύγχρονες ανέσεις «Villa Irene», όπως ονομάζεται η χτισμένη με πηλιορείτικη πέτρα και ξύλο οικία και ανεμπόδιστη θέα στον Παγασητικό, αποτελεί καταφύγιο ηρεμίας τόσο για τον ίδιο όσο και για τα τρία αδέλφια του, τον Τζο, τον Λίο και τη Ρέιτσελ.

Παρότι θα μπορούσε να περνάει τις ώρες του μακριά από αδιάκριτα μάτια, πλάι στην προστατευμένη από πυκνά ελαιόδεντρα πισίνα ή κοντά στο παραδοσιακό τζάκι, ο Αγγλος μέχρι τώρα βουλευτής βρίσκει πάντα χρόνο για κάποιες μικρές αποδράσεις. Ολο και σε κάποιο κοντινό χωριό θα βρεθεί για τοπικό γλέντι με μουσική και μεζέδες ή σε παρακείμενη ταβέρνα για να δοκιμάσει τις ντόπιες σπεσιαλιτέ στη γάστρα ή στη σούβλα που συνοδεύονται από βαρελίσιο κρασί. Το ενδιαφέρον είναι ότι πότε στην Αργαλαστή, πότε στον Λαύκο ή τη Μηλίνα δεν αρνείται να βγάλει φωτογραφίες ή σέλφι και να ανταποκρίνεται με θερμές χειραψίες σε όσους τον αναγνωρίζουν. Ετσι κι αλλιώς η δημόσια εικόνα του, τότε που ήταν δήμαρχος του Λονδίνου, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, είναι πασίγνωστη. Χώρια που ξεχωρίζει φυσιογνωμικά σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Λίγοι προσπερνούν την αναγνωρίσιμη ατσούμπαλη φιγούρα του με τις αστείες γκριμάτσες και τα ατίθασα, σχεδόν οξυζεναρισμένα μαλλιά του που ανεμίζουν σαν τα στάχυα στον βοριά. Ελάχιστοι αγνοούν τα τσαλακωμένα σακάκια, τα φαρδιά χυτά, χαχόλικα στη μέση πουκάμισα και την ιδιότροπη υφολογική του προσέγγιση που φέρνει σε Βρετανό ποπ σταρ των 70s. Πώς να μη δώσουν σημασία σε έναν απρόβλεπτο τύπο που το σμιλεμένο προφίλ του με τις αλά Beatles καρέ αφέλειες στο μέτωπο ήταν φτυστό με χαρακτήρα αγγλικής κωμωδίας.

Η σκηνή του πρώτου γάμου του με την Αλέγκρα Μόστιν Οουεν, που θεωρούνταν η ωραιότερη γυναίκα της Οξφόρδης, ήταν σαν να είχε βγει από το «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία». Ετρεχε τότε, στα 23 του, να δανειστεί παντελόνι, επίσημο σακάκι και μανικετόκουμπα από έναν φίλο του για το μυστήριο και αφού την ώρα της τελετής έχασε το γαμήλιο δαχτυλίδι, ο νεόνυμφος την κοπάνησε αναπάντεχα από την πλαϊνή πόρτα της εκκλησίας χωρίς να χαιρετήσει τους καλεσμένους.

Το ζευγάρι χώρισε ύστερα από έξι χρόνια, αφού αποκαλύφθηκε πως ο ίδιος απατούσε τη σύζυγό του με τη δικηγόρο Μαρίνα Χουίλερ, τη μετέπειτα δεύτερη σύζυγό του. Με την τελευταία ο «μπερμπάντης» Μπόρις απέκτησε τέσσερα παιδιά και πρόσθεσε ακόμη ένα εξώγαμο από μια άλλη σχέση του.

Πριν από περίπου οκτώ χρόνια συνδέθηκε με την 31χρονη σήμερα Κάρι Σίμοντς, στέλεχος του Συντηρητικού Κόμματος. Παρότι εκκρεμεί ακόμη η έκδοση του διαζυγίου του, συζεί μαζί με τη φίλη του σε διαμέρισμα του νότιου Λονδίνου. Εκεί κατέφθασε τον περασμένο Ιούνιο η αστυνομία ειδοποιημένη από τους γείτονες που άκουσαν ασυνήθιστα σφοδρό καβγά, γυναικεία ουρλιαχτά, γδούπους και σπάσιμο αντικειμένων. Το επεισόδιο έληξε καθώς οι αστυνομικοί διαπίστωσαν ότι δεν σημειώθηκε αδίκημα. Τα κουτσομπολιά, ωστόσο, φούντωσαν για την ιδιωτική ζωή του Μπόρις.

Οσο όμως και αν οι Αγγλοι θεωρούν υποκριτικά τους εαυτούς τους συναισθηματικά αδρανοποιημένους σε σχέση με τις ζωές τον άλλων, δεν παύουν να ενδιαφέρονται γι’ αυτό το σχεδόν ξενοφοβικό μέλος των Τόρις, πρωταγωνιστή του ευρωσκεπτικισμού στο νησί του και αρχιτενόρου της παρακμιακής όπερας του Brexit. Τελικά, κανείς συμπατριώτης του δεν μπορεί να μην προσέξει έναν καλλιεργημένο απόφοιτο του Ιτον και της Οξφόρδης. Ειδικότερα όταν, χάρη στις κλασικές σπουδές του, απαγγέλλει από στήθους τις ωδές του Οράτιου στα λατινικά και διαβάζει την Οδύσσεια του Ομήρου στο πρωτότυπο αρχαίο κείμενο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος άνθρωπος -που έχει ως πολιτικό πρότυπο τον Αθηναίο Περικλή του Χρυσού Αιώνα και ως πνευματικό μέντορα τον Ουίνστον Τσόρτσιλ- αγαπάει τη χύμα μπίρα, λατρεύει το ράγκμπι, παίζει κρίκετ, ξελιγώνεται με τα κέικ και παραμένει ένθερμος θαυμαστής των Rolling Stones. Συν τοις άλλοις σέβεται το στέμμα, τυλίγεται πατριωτικά με τη Union Jack εθνική σημαία, έχει χόμπι τον μοντελισμό, είναι πωρωμένος οπαδός της φανέλας με τα τρία λιοντάρια της εθνικής ποδοσφαίρου και φυσικά αθεράπευτα φιλόζωος. Πόσο πια πιο τυπικά Αγγλος;

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη με προπάππου τον Αλί Κεμάλ 

Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο. Γεννήθηκε στην κομψή περιοχή της Upper East Side της Νέας Υόρκης και ήταν κάτοχος αμερικανικής ιθαγένειας μέχρι το 2006.

Παρότι, ακόμη, το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς του αντλεί τις ρίζες από τον βασιλιά Γεώργιο Β’, προπάππους του, από τη μεριά του πατέρα του, ήταν ο επίσης κατάξανθος Αλί Κεμάλ, ένας κοσμοπολίτης και φιλελεύθερος δημοσιογράφος από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας κατά τις τελευταίες ημέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος παντρεύτηκε την προγιαγιά του Μπόρις. Οταν ο δύστυχος Ανατολίτης γαμπρός στη Γηραιά Αλβιώνα απήχθη το 1922 από ένα μπαρμπέρικο στην Κωνσταντινούπολη και λιντσαρίστηκε από έναν έξαλλο εθνικιστικό όχλο, τα δύο ορφανά παιδιά του στην Αγγλία κράτησαν το πατρικό επίθετο Τζόνσον της μητέρας τους Γουίνιφρεντ.

Κάπως έτσι ο παππούς του, από Οσμάν Κεμάλ μετονομάστηκε σε Γουίλφρεντ Τζόνσον. Από αυτό, πάντως, το μουσουλμανικό καταγωγικό του ίχνος ο σημερινός επικρατέστερος για το πρωθυπουργικό αξίωμα της Βρετανίας διατηρεί την απόχρωση των μαλλιών του Οθωμανού προπάππου του, με έμφαση στις όρθιες, αναστατωμένες, σαν από ηλεκτροσόκ, τρίχες της κεφαλής του. Τουλάχιστον ο πρόγονός του, Κεμάλ μπέης, στην εποχή του, τις ίσιωνε με κάμποσα κιλά μπριγιαντίνης.

 

Μυθομανής ρεπόρτερ με κόκκινες τιράντες

Στα μέσα Ιουνίου του 1998 στο Κάρντιφ της Ουαλίας, οι κάτοικοι της πόλης γιόρταζαν την αναγόρευση της εμβληματικής τοπικής μπάντας των Stereophonics σε καλύτερο νέο μουσικό γκρουπ της χώρας. Συμπτωματικά τις ίδιες ημέρες ολοκληρωνόταν εκεί η εξαμηνιαία προεδρία του Ηνωμένου Βασιλείου με τη διοργάνωση της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής. Μετά το πέρας των εργασιών της ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ έδωσε συνέντευξη Τύπου. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους, πρώτος πήρε τον λόγο, όρθιος με τον αντίχειρα περασμένο στις κόκκινες τιράντες που συγκρατούσαν το φθαρμένο, σε δήθεν ακαδημαϊκό στυλ, παντελόνι του, ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Daily Telegraph» στις Βρυξέλλες. Απαντες γνώριζαν τον Μπόρις ως τον αμφιλεγόμενης αντικειμενικότητας επιδειξιομανή δημοσιογράφο που λειτουργούσε υπό το σλόγκαν «Δεν αφήνεις τα πραγματικά γεγονότα να καταστρέψουν μια καλή ιστορία».

Ηταν ο άνθρωπος που από τη βελγική πρωτεύουσα αφηγούνταν τους πιο απίθανους ευρωμύθους. Ενας μάστορας της παραπλάνησης, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι η Κομισιόν σχεδίαζε την καθιέρωση «αστυνομίας δίωξης της μπανάνας» για να ελέγχει αν ο καρπός του συγκεκριμένου φρούτου έχει το σωστό σχήμα. Ο αθεόφοβος, είχε ακόμη γράψει ότι τα φέρετρα θα είναι πλέον στην Ε.Ε ενός και μόνο τυποποιημένου σχήματος και ότι τα πατατάκια τσιπς θα απαγορεύονταν διά παντός. Ξεδίπλωνε με τη γλαφυρή πένα του υπερβολικά σενάρια, τα οποία έφεραν δήθεν τη σφραγίδα του ευρω-γραφειοκρατικού παραλογισμού. Σύμφωνα με αυτά, υποτίθεται ότι τα σαλιγκάρια θα χαρακτηρίζονταν ψάρια, το κτίριο Μπερλεμόν, το στρατηγείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη Βρυξέλλες, θα κατεδαφιζόταν με εκρηκτικά, καθώς είχε κριθεί ακατάλληλο, τα προφυλακτικά θα είχαν ένα μέγεθος για όλους, όπως και άλλα γκροτέσκο παραμύθια.

Οι κατά το πλείστον ψευδείς ανταποκρίσεις στις οποίες κατηγορούσε με δριμύτητα τους χλιδάτους, αλαζονικούς ζηλωτές και γεμάτους φοροαπαλλαγές ευρωκράτες, δημιουργούσαν ισχυρό αντίκτυπο στο αναγνωστικό κοινό του, με συνέπεια να αυξάνονται ραγδαία τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα στη Βρετανία.

 

Παλαίμαχος ζηλωτής του Brexit

Από τότε κιόλας, πριν από την εκδήλωση της τάσης του ευρωσκεπτικισμού, φαίνεται να έχει υιοθετήσει την οπτική που περιέγραφε, πως η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. δεν θα ήταν επιζήμια για την οικονομία της Βρετανίας και τη θέση της στον κόσμο. Αλλοι εικάζουν ότι η αντιπάθειά του για την Ευρώπη οφείλεται σε παιδικό τραύμα. Στα εννιά του χρόνια μετακόμισε στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στη βρετανική αντιπροσωπία της ΕΟΚ. Κατοικούσε μαζί με τα τρία μικρότερα αδέλφια του σε μια απομακρυσμένη έπαυλη πλάι στο δάσος του Βατερλό, σε μια νυσταλέα περιοχή, δίχως φίλους. Το χειρότερο, η ζωγράφος μητέρα του Σαρλότ έπεσε σε κατάθλιψη, νοσηλεύτηκε για εννέα μήνες σε νευρολογική κλινική, ενώ αυτός και η αδελφή του στάλθηκαν σε οικοτροφείο. Στη συνέχεια οι γονείς του χώρισαν.

Εκτοτε θεωρείται ότι μίσησε βαθιά την έδρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και περισσότερο τους γραφειοκράτες της. Εβγαλε πάνω τους όλο του το άχτι όταν, χρόνια αργότερα, επέστρεψε στον ίδιο τόπο ως δημοσιογράφος, με ένα χιλιοτρακαρισμένο κόκκινο σπορ αυτοκίνητο και επιδεικτικά μπαλωμένα παπούτσια, μιλώντας περιφρονητικά στους ευρωαξιωματούχους με άθλια προφορά στα γαλλικά, παρότι γνώριζε τέλεια τη γλώσσα. Οπως και να ’χει, πάντως, πέρα από εσωτερικές παρακινήσεις και ψυχολογικά κίνητρα, όταν εκείνο το μεσημέρι στο Κάρντιφ τέλειωσε τη γαρνιρισμένη με αντιευπρωπαϊκες μούφες ερώτησή του στον Τόνι Μπλερ, ο τότε πρωθυπουργός των Εργατικών, απόφοιτος επίσης της Οξφόρδης, του απάντησε σκωπτικά: «Μπόρις, αδικείσαι. Εσύ έπρεπε να είσαι ο πρωθυπουργός!». Τρία χρόνια αργότερα ο δημοσιογράφος εκλεγόταν πρώτη φορά βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος.

Σήμερα, ωστόσο, εκείνη η ειρωνική ατάκα του Μπλερ μοιάζει σχεδόν με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι φανατικοί οπαδοί του Μπόρις τον βρίσκουν εξόχως χαρισματικό, διασκεδαστικό και εκπληκτικό ρήτορα που ακτινοβολεί ενέργεια και πολιτική αναζωογόνηση. Οι επικριτές του, αντίθετα, τον αντιμετωπίζουν ως προκλητική, προσβλητική, διχαστική και κυνική φιγούρα, της οποίας η πολιτική καριέρα ωθείται από το υπέρογκο εγώ και την υπέρμετρη φιλοδοξία του. Αμφότεροι, όμως, φαίνεται να ανέχονται, αν δεν του συγχωρούν, τον κοινό παρονομαστή του χαρακτήρα του που σφραγίζεται από γκάφες, φάλτσα και κουσούρια. Στην αγγλική θεατρική παράδοση, εξάλλου, τονίζεται πως μερικά ελαττώματα έχουν τα εξωτερικά γνωρίσματα των προτερημάτων. Ενδεχομένως, πάλι, και οι δύο αντιμαχόμενς πλευρές να αισθάνονται κάποιο δέος από το αριστοκρατικό κύρος που κουβαλάει και την αίγλη των σπουδών του σε σπουδαία εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Από την τσογλανοπαρέα της Οξφόρδης στο London City Hall 

Οχι ότι στα θρανία ήταν κάνας άγιος. Ανήκε, ως δημοφιλές στέλεχος εκείνης της αγέλης κακομαθημένων πλουσιόπαιδων που συμμετείχαν στο αποκλειστικά ανδρικό «Bullingdon Club» των φοιτητών της Οξφόρδης.

Σε αυτή τη λέσχη, τα μέλη της με αέρα προνομιούχας ανωτερότητας μεθούσαν σε πλούσια δείπνα με κιβώτια σαμπάνιας και νοίκιαζαν πόρνες στα χλιδάτα γλέντια τους. Στο τέλος του πάρτυ τα κατεδάφιζαν όλα, ενώ παράλληλα εκφόβιζαν τους πιο ευάλωτους για να μη μαρτυρήσουν τους βανδαλισμούς τους.

Και ενώ άπαντες γνώριζαν τα κουσούρια αυτής της εύπορης «τσογλανοπαρέας» εξαιτίας της μάλλον έκδηλης ευφυΐας της, ίσως και να την ψιλοθαύμαζαν. Δεν είναι τυχαίο πως όταν έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Λονδίνου δεν ψηφίστηκε μαζικά μόνο από τους πιο βολεμένους εύπορους κατοίκους, αλλά κέρδισε επειδή υποστηρίχτηκε και από σημαντική μερίδα των φτωχότερων στρωμάτων από τις εθνοτικά ποικίλες κοινότητες της πόλης.

Είχε ήδη γίνει γνωστός στους τελευταίους από τις τακτικές, χαοτικά κωμικές εμφανίσεις του ως επισκέπτης στη χιουμοριστική εκπομπή του BBC «Εχω νέα για σένα». Ωστόσο, μετά από οκτώ χρόνια ανέμελης θητείας στο πόστο δεν κληροδότησε τίποτε στο Λονδίνο, πέρα από κάτι ποδήλατα δημόσιας χρήσης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη διοργάνωση των οποίων δεν συμμετείχε. Αφησε ακόμα πίσω του μια ρακέτα του πινγκ-πονγκ με την όποια έπαιζε τακτικά πάνω στο δημαρχιακό γραφείο του. Α, ναι, και μια σκούπα με την οποία σηματοδότησε τον καθαρισμό της πόλης όταν κατά τη διάρκεια μιας έντονης, στα όρια της εξέγερσης, διαμαρτυρίας οι διαδηλωτές έσπασαν βιτρίνες μαγαζιών και τα λεηλάτησαν. Το παράδοξο ήταν ότι με τόσο μηδαμινό έργο κέρδισε χειροκροτήματα και κυρίως πολιτική δημοτικότητα.

 

Οι ατάκες μίσους 

Ηδη κάποιοι βιογράφοι του υπογραμμίζουν ότι ο ίδιος κάπου μπάζει ιδιοσυγκρασιακά. «Ενώ οι περισσότεροι πολλοί πολιτικοί», λένε, «θέλουν να αναβαθμίσουν την καθημερινότητα και να τελειοποιήσουν την κοινωνία, ο Μπόρις πιστεύει βαθιά στην ατέλεια της ανθρωπότητας και εμπιστεύεται μόνο τον εαυτό του». Αυτή την αυτοπεποίθησή του κρίνεται πως την αντισταθμίζει μόνο η ικανότητά του για αυτο-σαμποτάζ. Μέχρι τώρα, σημειώνει τακτικά μερίδα του βρετανικού Τύπου, η ζωή και η καριέρα του Τζόνσον αποτελούν ένα είδος μνημείου για ευσεβείς πόθους και γελοίες προσδοκίες, ατέλειωτες γκάφες και ξενοφοβικές ατάκες. Με τις τελευταίες, άλλωστε, το έχει τερματίσει.

Είναι ο πολιτικός που έχει αναφερθεί στους Μαύρους Αφρικανούς ως «αραπάκια με χαμόγελα σαν φέτα καρπουζιού», έχει παρομοιάσει τις μουσουλμάνες γυναίκες που φορούν πέπλα και μαντίλες νικάμπ με «μασκοφόρους ληστές τραπεζών» και «γραμματοκιβώτια», έχει χαιρετήσει τον λαό της Παπούα-Νέας Γουινέας αποκαλώντας τους «χαριτωμένα» «κανίβαλους». Δίχως ίχνος ευπρέπειας και ελάχιστης πολιτικής ορθότητας, έχει συνδυάσει την ισλαμοφοβική ρητορική και αποικιοκρατική νοσταλγία. Απήγγειλε ένα ποίημα της αποικιακής εποχής του Κίπλινγκ μπροστά σε επίσημους αξιωματούχους της Μιανμάρ, η οποία ως Βιρμανία υπήρξε θύμα της βαναυσότητας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ενώ αποκάλεσε τον Ομπάμα «μισο-Κενυάτη» με μια «προγονική διάθεση αντιπαράθεσης» με τη Βρετανία. Και βέβαια ως επαγρυπνών ομοφοβικός δεν έχει παραλείψει να εκστομίσει από άνοστα έως χυδαία αστεία για τους ομοφυλόφιλους.

Αναμενόμενα, αυτός ο μετρ της αντιαφήγησης, του οποίου ο πιο γνωστός πολιτικός αφορισμός είναι η αγγλική παροιμία «θέλω το κέικ ακέραιο και φαγωμένο» -κάτι σαν «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο»-, είχε μεγαλεπήβολα σχέδια. Με τα κολλήματά του και ονειροπολήσεις άλλων ένδοξων εποχών, ήθελε τη Μεγάλη Βρετανία μεγάλη ξανά. Πρωτοστάτησε στην καμπάνια υπέρ του Brexit ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα με κόκκινο λεωφορείο υπό το σκόπιμα παραπλανητικό σλόγκαν «Δίνουμε ως χώρα 350 εκατομμύρια λίρες στερλίνες την εβδομάδα στην Ε.Ε., ας γλιτώσουμε αυτά τα λεφτά για να χρηματοδοτήσουμε το ΕΣΥ». Σε αυτό το απόλυτα ψευδές επιχείρημα σκίρτησαν οι καρδιές των ανίδεων εθνοπατριωτών ψηφοφόρων.

Το πρωί της 24ης Ιουνίου 2016, αφότου το Brexit υπερίσχυσε στο δημοψήφισμα, ο «Μπότζο», νικητής και τροπαιούχος στη σπουδαιότερη, για αρκετές δεκαετίες, λαϊκή ετυμηγορία του Ηνωμένου Βασιλείου, πήγε ξένοιαστος στην εξοχή για να παίξει κρίκετ με τον κολλητό φίλο του και βαφτισιμιό της βασίλισσας Ελισάβετ, ένατο κόμη του Σπένσερ. Την επομένη φιλοξένησε χαλαρά κι άλλους φίλους, ως ένας Τσόρτσιλ του 21ου αιώνα, σε ένα τεράστιο μπάρμπεκιου, με τις διάχυτες οσμές τσίκνας των ψησταριών να συμβολίζουν σχεδόν το κάψιμο στην πυρά των Βρυξελλών. Λίγο αργότερα η νέα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι τον διόρισε απροσδόκητα υπουργό Εξωτερικών με την ίδια απερίσκεπτη λογική που θα έκανε και τον κόμη Δράκουλα υπουργό Υγείας.

Ο Μπόρις παραιτήθηκε από το υπουργικό συμβούλιο πέρυσι το καλοκαίρι, άκαμπτος ως προς τις στρατηγικές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. για την αποχώρηση της Βρετανίας και μετακόμισε στα πίσω έδρανα της Βουλής ως απλός «backbencher» βουλευτής. Τα «ροκαμβολικά» σκέρτσα της Ιστορίας, ωστόσο, τον έφεραν ως επικρατέστερο υποψήφιο για τον θώκο του αρχηγού του κόμματος των Συντηρητικών και κατά συνέπεια για το αξίωμα του πρωθυπουργού της Βρετανίας. Ενδεχομένως ο ίδιος θα υπογράψει την τελική πράξη του πολιτικού δράματος που ξεκίνησε ως φάρσα όταν ο πρωθυπουργός των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον αποφάσισε να οργανώσει το δημοψήφισμα. Εφόδιό του ίσως να είναι το απόφθεγμα του Σαίξπηρ που λέει ότι «οι γελωτοποιοί συχνά αποδεικνύονται προφήτες». Στις Βρυξέλλες, πάντως, είναι σίγουροι ότι ο «Μπότζο» διαθέτει μόνο την αυθεντική στόφα της πρώτης και μοναδικής του ιδιότητας.

Πηγή: protothema