Η σκληρή εικόνα του Άγιου Δομίνικου πέρα από το “Survivor” | ΦΩΤΟ

Η γνωστή φιλανθρωπική οργάνωση Oxfam αποφάσισε, ξεκινώντας εκστρατεία, να επιστήσει την προσοχή σε μία άλλη πλευρά της Δομινικανής Δημοκρατίας. Η νησιωτική δημοκρατία, που σε εμάς έγινε περισσότερο γνωστή μέσα από το Survivor, πίσω από τις τουριστικές εικόνες, κρύβει μία σκληρή πραγματικότητα με μεγάλη φτώχεια και παραγκουπόλεις.

Η Oxfam μεταφέρει αυτή την εικόνα με συνεντεύξεις πολιτών της χώρας των 11 εκατομμυρίων, σε φτωχογειτονιές όπως το Σιμόν Μπολιβάρ, που θυμίζουν τις βραζιλιάνικες φαβέλες. Η Άναμπελ Ραμίρεζ, για παράδειγμα, στα 21 της μένει μαζί με το μωρό της σε ένα μικρό δωμάτιο, μόλις 6 τετραγωνικών μέτρων.   Αυτή είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις. «Οι τουριστικές περιοχές είναι περίκλειστοι χώροι που προσφέρουν μια ειδυλλιακή, σχεδόν παραδεισένια  εικόνα του  Άγιου Δομίνικου. Ο ταξιδιώτης δεν μπορεί να δει πιο πέρα, όπως στη γειτονιά Boca Chica, που είναι η 6η πιο φτωχή περιοχή της χώρας και αφθονεί εκεί η πορνεία, ακόμα και ανηλίκων», λέει ο Ρόσι Τόρες, ένας ανεξάρτητος σύμβουλος για την Oxfam που έχει συντάξει έκθεση με θέμα τη φτώχεια και τους «εκτοπισμένους» από την ανάπτυξη.

Καλύβες, παράγκες χωρίς νερό, χωρίς φως, χωρίς τουαλέτες, ένας εσωτερικά εκτοπισμένος πληθυσμός και μαζί τους και πρόσφυγες από την Αϊτή. Μερικοί ήρθαν από την οικονομική αναγκαιότητα, άλλοι σπρωγμένοι από τις φυσικές καταστροφές.

«Τα πάντα συμβαίνουν εδώ [στη Δομινικανή Δημοκρατία],» σημειώνει ο Χουάν Μιγκέλ Πέρες, κοινωνιολόγος στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Σάντο Ντομίνγκο, κάνοντας λόγο για κοινωνικό διαχωρισμό και δημοκρατικό έλλειμμα. «Γεννιέσαι και σε ακολουθούν για όλη σου τη ζωή», λέει. «Από κάθε εκατό άτομα που έχουν γεννηθεί σε αυτή τη χώρα, λιγότερο από δύο τοις εκατό κατάφεραν να αλλάξουν κοινωνικό στρώμα, σε σχέση με αυτό στο οποίο ανήκαν κατά τη γέννηση τους: το 18% πάει ακόμη πιο κάτω και το 78% παραμένει στάσιμο».

«Η ανάκαμψη για ένα φτωχό νοικοκυριό από μια μόνο καταστροφή, μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη γενιά», λέει η Παγκόσμια Τράπεζα. Περίπου το 92% της οικονομικής παραγωγής και το 97% του πληθυσμού είναι ευάλωτα σε δύο ή περισσότερους τύπους φυσικών καταστροφών, ανάλογα με την γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκονται. Η θέση αυτή  εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από το  βαθμό έκθεσης στις καιρικές συνθήκες, αλλά εξηγεί και τις διαρθρωτικές αδυναμίες όπως η αστική ανάπτυξη χωρίς προγραμματισμό, η υποβάθμιση του εδάφους, και η αδυναμία επιβολής ρυμοτομικών κανόνων».

Όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα της El Pais, βλέπουμε ανθρώπους κολλημένους σε ένα τοπίο, ένα είδος κατοικιών, ένα είδος αισθητικής, ένα είδος τροφίμων, κακό ρουχισμό και παραδόσεις γεμάτες με δεισιδαιμονίες και εμποτισμένες με τη θρησκεία, ένα βιοτικό επίπεδο τόσο ανεπαρκές που καταδικάζει στον υποσιτισμό,τις  λοιμώξεις και νόσους. Ακόμη πλήθος από μη ασφαλτοστρωμένους δρόμους, έλλειψη εγκαταστάσεων υγιεινής και υπηρεσιών, έλλειψη ακόμη και επίσημων προσωπικών εγγράφων: Το 31% των ανθρώπων που δεν έχουν πιστοποιητικά γέννησης κατοικούν στις παραγκουπόλεις. «Κάποιοι δηλαδή δεν υπάρχουν επισήμως, άρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται»,  λέει ο Santana Loeny ακτιβιστής στο Ya House. «Και ακόμη χειρότερα: η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων πλήττονται από το μεγαλύτερο κακό: την παραίτηση. Αν γεννηθείς εδώ θεωρείς τη φτώχεια σαν μην ανατρέψιμη μοίρα που σέρνεις μαζί σου για πάντα. “Έτσι θέλει ο Θεός …” είναι η φράση που ακούς πιο συχνά».

Οι κινήσεις που κάνει η κυβέρνηση για τον περιορισμό της φτώχειας δεν είναι επαρκείς και οι ενδεδειγμένες, για αυτό και η OXFAM μαζί με τοπικές ΜΚΟ ξεκίνησαν αυτή την εκστρατεία προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή στην κυβέρνηση σχετικά με αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα. Η Ρόζα Κανέτε, συντονίστρια για την ανισότητα στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, λέει ότι «μόνο για προβολή και προπαγάνδα, η κυβέρνηση δαπανά τρεις φορές περισσότερο από ό,τι στον τομέα της στέγασης… σπαταλά περίπου 2,2% του ΑΕΠ που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εγγυηθεί το δικαίωμα στη στέγαση».

Μακριά από τις παραγκουπόλεις, η χώρα γνωρίζει οικονομική ανάπτυξη που δεν φτάνει σε όλους. Μια ανάπτυξη που «τρέχει» με 7%. Ο τουρισμός είναι κινητήριος μοχλός αυτής της ανάπτυξης, προσφέροντας το 16% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, «η Δομινικανή Δημοκρατία έχει γνωρίσει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών. Ωστόσο, παρά την αξιοσημείωτη οικονομική απόδοση, η αύξηση αυτή δεν πέρασε ποτέ τους φράχτες των παραγκουπόλεων, με αποτέλεσμα το 1/3 των Δομινικανών να παραμένει κάτω από το όριο της φτώχειας».

Με πληροφορίες από την El Pais

Πηγή: lifo