Έφυγε από τη ζωή ο τελευταίος χίπις των Ματάλων | ΦΩΤΟ

Δεν έφυγε ποτέ από την Κρήτη, έζησε 52 χρόνια στο νησί, κατά διαστήματα εμφανιζόταν σε διάφορες περιοχές, παίζοντας με αυτοσχέδια όργανα  μουσική και λέγοντας ιστορίες από την εποχή των «παιδιών των λουλουδιών». Ζωγράφιζε επίσης και κατασκεύαζε κοσμήματα τα οποία πουλούσε, βγάζοντας έτσι και το καθημερινό του φαγητό και ποτό. Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε ένα γηροκομείο στο Ηράκλειο. Στο γηροκομείο της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου.

Η είδηση για τον θάνατο του τελευταίου Χίπι των Ματάλων έγινε γνωστή από την ανανέωση της παλαιότερης ανάρτησης στο facebook του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου.

Στην ανάρτηση ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικακος αναφέρει …

Ποιος είναι αυτός;

Αυτό ρώτησα κι εγώ όταν επισκέφτηκα (για προσωπικούς λόγους) το γηροκομείο της «Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου» στο Ηράκλειο Κρήτης.

Δεν έμοιαζε Έλληνας. Μάλλον βόρειος. «Τι δουλειά έχει εδώ;» ρώτησα μια εργαζόμενη.

«Ήταν χίπις στα Μάταλα, κακογέρασε και τον έφεραν εδώ».

Ήταν κουλουριασμένος στο κρεβάτι, μισοσκεπασμένος με την κουβέρτα, και δεν μιλούσε. Προσπάθησα να ακούσω τη φωνή του ρωτώντας «πως σε λένε;», «από πού είσαι;». Τίποτα.

«Χίπις στα Μάταλα»;… Βγήκα αμέσως έξω πήγα στο αυτοκίνητο και πήρα τη φωτογραφική μηχανή.

Μόλις την έστρεψα στο πρόσωπό του χαμογέλασε.

– «My name is Dimitris».

– «Scotty my nickname. Real name Hans».

Δυο άτομα που ήταν μέσα στο δωμάτιο, και έρχονταν καθημερινά στο γηροκομείο, κοιτούσαν απορημένα: «μα δεν μιλάει».

«Κι όμως μιλάει!»

Το επώνυμό σου; τον ρωτώ στα αγγλικά.

Με δυσκολία άκουσα αυτό: Γκούντγκεντζ.

Του δίνω στυλό και ένα χαρτάκι. «Γράψτο».

Δεν τα κατάφερε. Ακαταλαβίστικα σχήματα πάνω στο χαρτί.

Πήγα στη γραμματεία. Ήταν αργά και έλειπε η προϊσταμένη. Μια αλλοδαπή υπάλληλος δεν γνώριζε που είναι ο φάκελός του.

Επέστρεψα στο δωμάτιο και συνέχισα τις ερωτήσεις: «Πόσων ετών είσαι;» «Πότε ήρθες στην Κρήτη;» «Έχεις συγγενείς;». Καμία απάντηση. «Στα αζήτητα είναι, εγώ δεν έχω δει κανέναν να τον επισκέπτεται» είπε ένας ηλικιωμένος δίπλα του.

Έπρεπε να φύγω. Σήκωσα το χέρι. «Γεια σου Scotty!». Το σήκωσε κι εκείνος με δυσκολία.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα με περίμενε μια έκπληξη. Με μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι ο Scotty υπήρξε θρύλος. «Ο τελευταίος χίπι των Ματάλων».

Το 2013 κάποιος κινηματογραφιστής τον απαθανάτισε στα παλιά γνωστά του λημέρια στα Μάταλα (δες εδώ και εδώ: αλλά και εδώ σε ένα σπάνιο φιλμάκι του 1989! )

Το 2010 κάποιος τον αναζήτησε με επιμονή και στο τέλος τον βρήκε στο γηροκομείο (δες εδώ, παρατίθενται κάμποσες πληροφορίες: http://bobscretanadventure.blogspot.gr/…/scotty-quest-for-m…)

Επιγραμματικά: Ο Scotty γεννήθηκε στη Σκωτία (το 1939 ή 1940 – δείχνει πολύ μεγαλύτερος) από Σκωτσέζα μητέρα και Γερμανό πατέρα. Έκανε σπουδές πάνω στην Τέχνη σε Σουηδία και Γερμανία, και στα Μάταλα ζούσε πουλώντας πίνακες. Στην Ελλάδα ήρθε το 1964 και έκτοτε δεν ξανάέφυγε. Το «παιδί των λουλουδιών» δεν ζει πια ανάμεσα σε λουλούδια, κιθάρες, μαγικά ηλιοβασιλέματα και προβληματισμούς για το μέλλον του πλανήτη.