Ασλανίδου: Η Κρήτη είναι τόπος μαγικός & ευλογημένος | ΦΩΤΟ

Με φωνή που μαγεύει και καθηλώνει και μια πορεία αναγνωρισμένη η Μελίνα Ασλανίδου δικαίως χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο σπουδαίες Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Στα δεκαέξι χρόνια της καριέρας της κατάφερε να ξεχωρίσει με το πηγαίο ταλέντο της και τη σεμνή παρουσία της και πλέον η ίδια δηλώνει πως τα κατάφερε «σαν παλικάρι».

Η τραγουδίστρια μίλησε στο neakriti.gr για τα σχέδια της, την καλλιτεχνική της πορεία και τον έρωτα της για την Κρήτη! Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της live album, που περιλαμβάνει 13 εκτελέσεις διαχρονικών επιτυχιών του σπουδαίου συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου.

Έχουμε τη χαρά να σε συναντάμε στην Κρήτη, στην παραλία Άπτερα των Χανίων και θα σου ζητήσω να μας πεις τι σηματοδοτεί για σένα καλλιτεχνικά το φετινό καλοκαίρι;

Φέτος το καλοκαίρι ετοιμάζω μια παράσταση με τίτλο «Η φωνή μου τραγούδι του δρόμου». Εμπνευσμένη από ένα τραγούδι από τον τελευταίο μου δίσκο «Με φωνάζουν με το μικρό μου». Το φετινό καλοκαίρι θα είναι πολύ εκρηκτικό θα έλεγα. Κάπως έτσι το φαντάζομαι κι έτσι θα γίνει, γιατί όλο το πρόγραμμα που έχουμε ετοιμάσει με τους συνεργάτες μου είναι πολύ δυναμικό,  αισιόδοξο και φωτεινό γιατί πιστεύω ότι το πιο σημαντικό πλέον είναι αυτό. Δηλαδή, μέσα από τις παραστάσεις να μπορείς να περνάς ένα μήνυμα αισιοδοξίας γιατί οι Έλληνες όλοι ζούμε δύσκολες στιγμές.

Θεωρείς ότι τώρα περισσότερο από ποτέ το έχει ανάγκη ο κόσμος;

Ο Έλληνας πάντα έχει ανάγκη να εκτονώνεται. Πάντα βρίσκει τρόπο. Η μουσική είναι θεραπευτική. Λειτουργούσε ανέκαθεν θεραπευτικά για τον άνθρωπο, οπότε για ακόμα μια φορά συντελεί το έργο της.

Θα σε απολαύσει το κοινό της Κρήτης το φετινό καλοκαίρι; Προετοιμάζεις κάποιες συναυλίες;

Όχι σε όλες τις πόλεις της Κρήτης αλλά σίγουρα ναι. Κάθε χρόνο βρίσκομαι στην Κρήτη. Μπορώ να σας πω από τώρα ότι στις 12 Ιουλίου θα τραγουδήσω σε γνωστό beach bar της Αγίας Μαρίνας στα Χανιά και θα δώσω μια ακόμα συναυλία στο Βάμο. Θα τα ανακοινώνουμε κάθε μήνα μέσω των social media το πρόγραμμα συναυλιών. Θα ξεκινήσουμε όμως την περιοδεία μας από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από Αμερική όπου φεύγουμε στις 6 Ιουνίου.

Ξεκίνησες το 2001 με τους «Απέναντι» κι έγινες γνωστή μέσα από την ερμηνεία του τραγουδιού «Τι σου ‘κανα και πίνεις». Φθάνοντας στο 2017 θα έλεγες ότι βρίσκεσαι στο απόγειο της καριέρας σου;

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα δεκαέξι χρόνια, βήμα βήμα έχτισα την καριέρα μου. Δεν επιδίωξα ποτέ κάτι εύκολο και γρήγορο. Όλα έγιναν κατόπιν μεγάλης σκέψης και σοβαρότητα. Είχα πάντα μια ομάδα η οποία με στήριζε και με στηρίζει ακόμα όλα αυτά τα χρόνια, με σοφία, αγάπη και στόχευση. Πιστεύω ότι πραγματικά τώρα διανύω την καλύτερη περίοδο της καριέρας μου. Σίγουρα μια καριέρα έχει τα πάνω της και τα κάτω της αλλά είναι διαφορετικό από τη μουσική η οποία για μένα είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Είναι λίγο υλιστικό να προσηλώνεσαι στην καριέρα σου και δε σε βοηθάει να είσαι κοντά στο στόχο που είναι να ερμηνεύουμε ωραία τραγούδια και να αφουγκραζόμαστε τις στιγμές και το συναίσθημα του κόσμου. Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα όχημα που προσπαθεί να διασκεδάσει και να κάνει τον κόσμο να περνάει καλά.

Γεννήθηκες στη Γερμανία, πέρασες τα παιδικά σου χρόνια στη Βόρεια Ελλάδα, ζεις στην Αθήνα και τελευταία βρίσκεσαι για μεγάλα διαστήματα στην Κρήτη. Τι σημαίνει για σένα η Κρήτη;

Με την Κρήτη έχω ιδιαίτερους δεσμούς. Είμαι Ποντιακής καταγωγής και νιώθω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το «Κρήτη και Πόντος μια φωνή» δεν έχει ειπωθεί τυχαία.  Έχουμε πολλά κοινά. Είμαι ένα παιδί της παράδοσης, μεγάλωσα μέσα στην παράδοση και νιώθω αυτή την ευλογία του να είσαι μέσα στη ρίζα της κι αυτό να το εκτιμάς καθημερινά και να το φέρεις και σαν συμπεριφορά και σαν ήθος και σαν ποιότητα ζωής. Η Κρήτη λοιπόν έχει αυτό το πολύ βασικό στοιχείο που εμένα με συγκλονίζει. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Κρήτη και είδα πως είναι τα πράγματα έχω ερωτευτεί και είναι αιώνιος ο έρωτας.  Νομίζω ότι είναι ένας μαγικός τόπος η Κρήτη, έχει μεγάλη ευλογία πάνω της.  

Υπήρξαν άνθρωποι στο δρόμο σου οι οποίοι σε στήριξαν, σε ενέπνευσαν και αποτέλεσαν κατά κάποιο τρόπο πρότυπα για σένα;

Είναι τόσοι πολλοί. Συγκινούμαι όταν το σκέφτομαι. Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Νίκος Παπάζογλου. Άθελα του γιατί δεν ήξερε καν ότι θα ασχοληθώ κάποτε με το τραγούδι. Εγώ ήμουν πιτσιρίκι, είχα τις σπουδές μου και ξαφνικά όταν άρχισα να τραγουδάω δεν πίστευε ότι είχα αυτή τη φωνή,  κάτι που εγώ άργησα να καταλάβω. Σίγουρα και ο Γιώργος Νταλάρας ήταν δάσκαλος και μέντορας μου, ο Δημήτρης Μητροπάνος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να τραγουδάω χωρίς να φοβάμαι,  η Μαρινέλα η οποία μου είχε πει «Όταν τραγουδάς δεν θα κοιτάς τα πόδια σου αλλά τον κόσμο» και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήμουν πολύ μικρή, ερχόμουν από την επαρχία και δεν μου ήταν εύκολο όταν βρέθηκα να τραγουδάω δίπλα στο Νταλάρα.  Μπήκα στα βαθιά γρήγορα.  Όλοι οι άνθρωποι που περνάν από τη ζωή σου αφήνουν ένα σημάδι πάνω σου όταν εσύ διψάς να μπεις σ αυτό το χώρο και να αφήσεις το χνάρι σου.

Αισθάνεσαι τυχερή που δεν αναδείχτηκες από κάποιο talent show αλλά ακολούθησες μια σταθερή πορεία με αργά βήματα; Ποια είναι η γνώμη σου για τα talent shows, είναι μήπως μια πρόσκαιρη ευκαιρία;  

Πριν από κάποια χρόνια ίσως να πίστευα πως ναι, πρόκειται μια πρόσκαιρη ευκαιρία.  Τώρα όμως μπαίνοντας στους ρυθμούς της εποχής που ζούμε και βγάζοντας από πάνω μου περιττές σκέψεις, νιώθω ότι έχουν αλλάξει οι εποχές.  Κάποτε ξεπηδούσαν τα ταλέντα μέσα από τα μαγαζιά. Πλέον τα media έχουν κατακτήσει τις ζωές μας.  Πλέον όλοι οι άνθρωποι είμαστε με ένα κινητό 24 ώρες τη μέρα. Η τηλεόραση είναι σαφώς ένα ισχυρό κομμάτι, οπότε πολλά παιδιά κάνουν μέσα από αυτήν μια πρώτη προσέγγιση.  Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ίδιος και δεν είναι εύκολος. Μου φαίνεται σαν χθες που πρωτοβγήκα και τώρα που γεύομαι τη χαρά της αναγνώρισης σκέφτομαι ότι δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο με ευαισθησίες που θέλει να πετύχει τους στόχους του χωρίς να έχει κανέναν από πίσω του. Κανέναν μπαμπά να σε χρηματοδοτεί…Πρέπει να πατάς στα πόδια σου.

Τι είναι για σένα οικογένεια;

Οικογένεια είναι αυτή που είναι εκεί για σένα με την καρδιά της και την ψυχή της. Όχι οικονομικά, γιατί αυτό είναι ύλη. Οικογένεια είναι η πνευματική στήριξη. Εγώ τα κατάφερα γιατί είμαι παλικάρι και θα συνεχίσω γιατί η προσπάθεια δε σταματάει ποτέ για κανέναν.  Το να φτάσεις κάπου δε σημαίνει τίποτα απολύτως. Ίσα ίσα που πρέπει να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο.

Συνέντευξη: Βίκυ Παπαδογιαννάκη

Φωτογραφίες: Αντώνης Ιγγλεζάκης