Ξέρεις γιατί δολοφονούσαν ανήμπορους ηλικιωμένους στο κολαστήριο “Αγία Σκέπη” στα Χανιά;

Ξέρεις γιατί δολοφονούσαν ανήμπορους ηλικιωμένους στο κολαστήριο “Αγία Σκέπη” στα Χανιά;

Επειδή δεν αντιδράς.

Ξέρεις γιατί…τους άφηναν να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν από ασιτία;

Γιατί τους έκρυβαν σε αποθήκες, ξέρεις;

Γιατί τους είχαν μέσα στη βρώμα, τα ούρα και τα κόπρανα;

Γιατί τους φορούσαν ξανά τις χρησιμοποιημένες πάνες ακράτειας;

Ξέρεις γιατί βρέθηκαν κρυμμένες χρυσές βέρες – και όπου να ‘ναι θα βρούμε και δόντια όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί; Ξέρεις πώς οι δολοφόνοι έγιναν εκατομμυριούχοι από το υστέρημα των γερόντων;

Ξέρεις γιατί τους κακοποιούσαν, τους ξυλοκοπούσαν, τους κρατούσαν δεμένους χεροπόδαρα με ιμάντες περίδεσης;

Ξέρεις γιατί ξοδεύανε για τον κάθε φυλακισμένο τους ΜΟΝΟΝ 0,50 ευρώ ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ; Επειδή τους τάιζαν με αποφάγια προηγούμενων γευμάτων και εντόσθια ζώων που τους δίνανε τζάμπα κρεοπώλες των Χανίων.

Που ούτε κι αυτοί μίλησαν.

Ούτε κι αυτοί δεν είπαν ‘όπα μάγκες που τα πάτε τα εντόσθια που σάς χαρίζω; Ποιος θα τα φάει, για ποιον προορίζονται, τι σκατά ταϊζετε τους γέρους ανθρώπους μέσα στο κωλοχανείο σας;’

Κανείς δεν ρώτησε.

Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.

Κανείς δεν το κατήγγειλε.

Ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά δίπλα σου;

Ξέρεις. Μια χαρά ξέρεις, αλλά κοιτάς τη γ@μημένη τη δουλίτσα σου αδιαφορώντας αν η απάθεια σου σε καθιστά συνένοχο εγκληματιών.

Δεν αντιδράς.

Πέφτεις από το σύννεφα.

Άλλωστε, δεν είχε δώσει δικαίωμα στην γειτονιά;

Έτσι δεν είναι;

Σύμφωνα με τη δικογραφία για την ‘Αγία Σκέπη’, υπάρχουν τριάντα θάνατοι υπερηλίκων και οκτώ απόπειρες δολοφονίας. Όμως η Ασφάλεια Χανίων υπολογίζει ότι οι θάνατοι είναι πολύ περισσότεροι – έως και 293 – όμως είναι δύσκολο να αποδειχθούν. Οι αιχμάλωτοι γέροντες δολοφονούνταν χωρίς κανένας να κάνει τίποτα για να τους σώσει.

Στα δώδεκα χρόνια που έδρασε η εγκληματική αυτή οργάνωση, τα μέλη της αποκόμισαν οφέλη εκατομμυρίων. Στα σπίτια τους βρέθηκαν μέχρι και 100.000 κρυμμένα μετρητά και άπειρα κοσμήματα.

Παράνομα οφέλη αποκόμιζαν και με τις συνταγογραφήσεις ύψους τριών εκατομμυρίων, κυρίως από ψυχοφάρμακα που έδιναν στους ηλικιωμένους για τους κρατούν σε καταστολή για να μην έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν.

Ξέρεις γιατί γίνονται όλα αυτά;

Ξέρεις γιατί, τώρα που μιλάμε, τα ίδια συμβαίνουν αλλού κι δεν το ξέρουμε ακόμα; Κι όταν το μάθουμε θα είναι πια αργά;

Ξέρεις σε πόσες άλλες δομές συμβαίνει το ίδιο; Σε πόσα κολαστήρια κατ’ ευφημισμόν ‘οίκους ευγηρίας’ – συνάνθρωποι μας πεθαίνουν από την πείνα, τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, τη στέρηση μιας στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Ξέρεις;

Ξέρεις ποια ήταν κάποτε αυτά τα ανθρώπινα ράκη που έπεσαν θύματα οργανωμένων δομών εξόντωσης;

Ήταν νέοι, ήταν ακμαίοι, δούλευαν σκληρά, παρήγαγαν έργο, ερωτεύονταν, έκαναν οικογένειες, μεγάλωσαν παιδιά κι εγγόνια, πλήρωναν φόρους, έκαναν αιματηρές οικονομίες για τα γεράματα τους. Έγιναν θυσία για τους άλλους, φρόντισαν, περιέθαλψαν, χρηματοδότησαν, τάισαν, πότισαν και ξεσκάτισαν τρεις γενιές μετά.

Και δολοφονήθηκαν.

Στην υπόθεση της Αγίας Σκέπης – όνομα και μη χωριό – εμπλέκονται γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι στη δομή, δικηγόροι, επιχειρηματίες, κρατικοί υπάλληλοι, ελεγκτές του Δήμου.

Μερικοί θα κάτσουν στο σκαμνί.

Μερικοί.

Όχι όλοι.

Αυτοί που θα την σκαπουλάρουν είναι οι εξ αγχιστείας θύτες που δια της σιωπής τους επικυρώνουν το έγκλημα.

Τι διάολο, κανείς δεν πάταγε πόδι σε αυτό το κολαστήριο;

Κανείς δεν υποψιάστηκε το καρασάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας;

Ποιοι συνταγογραφούσαν άκυρα ψυχοφάρμακα για να θησαυρίζουν οι τσεπούλες τους;

Ποιοι φαρμακοποιοί εκτελούσαν τις συνταγές χωρίς να τους φανούν ύποπτες;

Ποιοι προμηθεύονταν τα ληγμένα γάλατα από το σούπερ μάρκετ και πως κανείς εκεί μέσα δεν ψυλιάστηκε από τις ημερομηνίες λήξης;

Ποιοι έκαναν έλεγχο και ποιες ώρες;

Γιατί οι έλεγχοι υποτίθεται ότι γίνονται απροειδοποίητα: μπουκάρεις και μπαίνεις. Όχι πες μου τι ώρα σε βολεύει να εχεις κρύψει τους γέροντες και να έχεις πατήσει κι ένα σφουγάρισμα. Αυτό δεν λέγεται έλεγχος, αυτό λέγεται ‘συνενοχή’. Και κάθεσαι στο σκαμνί. Τέλος.

Και συγγνώμη αλλά πρέπει να τα λέμε όλα.

Πού ήταν τόσα χρόνια οι συγγενείς των θυμάτων;

Δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους;

Δεν πήγαιναν ποτέ να δουν τους δικούς τους; Δε ρώτησαν ποτέ πώς είσαι ρε μάνα, πατέρα, θεία; Δεν έψαξαν στοιχειωδώς να δουν πως περνάει ο άνθρωπος τους σε αυτό το κτίριο του μαρτυρίου; Είναι δυνατόν να σε χτυπάει η αλήθεια σαν βρεγμένο σφουγγαρόπανο στα μούτρα κι εσύ να κάνεις πώς δεν το βλέπεις;

Παραδίδεις τον άνθρωπο σου σε μια άλφα κατάσταση κι όταν τον επισκέπτεσαι, τον βλέπεις αποστεωμένο, ντοπαρισμένο, βρώμικο, δαρμένο, τρομοκρατημένο.

Και δε ρωτάς;

Δε μιλάς;

Δεν τον σηκώνεις σαν πουλάκι στην αγκαλιά σου να τον βγάλεις από εκεί μέσα κι έχει ο Θεός;

Δεν κατηγορώ κανέναν που βάζει τον ηλικιωμένο σε γηροκομείο. Ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει στο ξένο σπίτι. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι άνεργος, να ζει σε μια τρύπα, να βρίσκεται σε άλλη πόλη, να δουλεύει γκαρσόνι στο εξωτερικό. Ή ακόμα και να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα με την κατάσταση υγείας – σωματική και ψυχική – του ηλικιωμένου.

Το καταλαβαίνεις αυτό και εν μέρει το δικαιολογείς.

Μέχρις ενός σημείου. Ενός πολύ ευδιάκριτου σημείου.

Διότι δεν είναι δυνατόν να τον “παρκάρεις” και να μην πατάς το πόδι σου ποτέ. Κι αν δεν μπορείς εσύ, βάζεις έναν δικό σου. Κάποιον να πηγαίνει, να ελέγχει, να μιλάει με τους υπεύθυνους αλλά και με τον “τρόφιμο”. Να ρίχνει μια ματιά. Μια ματιά γα@μώ το στανιό μου. Μία.

Ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Επειδή δεν αντιδράς.

Επειδή δε μιλάς, επειδή δεν ανακατεύεσαι, επειδή κοιτάς τη δουλίτσα σου, επειδή δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα, επειδή κλείνεις τα μάτια, τα αυτιά, τις πόρτες, τα παράθυρα.

Επειδή δεν αντιδράς σε κλέβουν, σε δέρνουν, σε βασανίζουν, σε εκμεταλλεύονται, σε εμπορεύονται, σε φλομώνουν στα ψέματα, σε χλευάζουν, σε λοιδορούν, σε περιφρονούν και σε εξευτελίζουν.

Επειδή δεν αντιδράς.

Κι ένα είναι σίγουρο. Όταν όλα αυτά συμβούν σε σένα, ούτε εγώ θα αντιδράσω.

Γιατί ο φονιάς σου, αγάπη μου, δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά.

Υ.Γ. #επειδή_δεν_αντιδράς: ένα χάσταγκ στο Τουίτερ που έκανε την ημέρα μου λίγο καλύτερη.

Γράφει η Έλενα Ακρίτα