Χανιά: «Η κραυγή της μάνας στο Νοσοκομείο θα με στοιχειώνει πάντα…»

Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΘΑ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΠΑΝΤΑ.. Με αυτόν τον τίτλο ξεκινά το κείμενό του o Πρόεδρος Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ (Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων) Γιάννης Λιονάκης, με αφορμή το θανατηφόρο τροχαίο που σημειώθηκε τα μεσάνυχτα στα Χανιά, στην περιοχή των Τσικαλαριών. Η συγκεκριμένη φράση ειπώθηκε από άτομο που βρέθηκε στο Νοσοκομείο Χανίων λίγες ώρες μετά το τροχαιο που στάθηκε μοιραίο για τον άτυχο 20χρονο, αλλά και για την οικογένειά του που μένει πίσω να ζει με τον πόνο και ένα αναπάντητο ΓΙΑΤΙ..

Εστιάζοντας στην οδηγική παιδεία που πρέπει να ξεκινά «από το μαιευτήριο» ο κ. Λιονάκης γράφει:

«Είναι νύχτα λίγο μετά ή πολύ μετά τα μεσάνυχτα, οδηγείς μηχανή, συνήθως μεγάλου κυβισμού, η ηλικία σου είναι γύρω στα 20, λίγο πάνω λίγο κάτω, και οδηγείς στα Χανιά, κυριως στα όρια των δήμων Χανιων και Πλατανιά; Δυστυχώς πρέπει να φοβάσαι.. Κρίμα που ο αγαπημένος μας νομός, με το ένα τέταρτο του πληθυσμού του νησιού, απέκτησε τα θλιβερά πρωτεία του τροχαίου θανάτου.. Δεκαοκτώ νεκροί στους ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΑΝ..

Συλλυπητήρια στην οικογένεια σου… Το λέω χρόνια για το νησι μας. Προχθές που ειδα και τις μπυρες για αναθημα στα παιδιά που χάθηκαν, εκεί στη συγκέντρωση του κόμβου στο Γαλατά, έγραψα πως τρέμω. Το έβλεπα δυστυχώς..

Το διαχωριστικό στηθαίο το θέλουμε για να συγχωρήσει το λάθος. Η επιμονή στο λάθος, δεν μπορεί να ανασχεθεί παρά μόνο με δουλειά, που θα ξεκινήσει από την πόρτα του μαιευτηρίου. Και αυτή την ευθύνη δε βλέπω έτοιμους πολλούς να την αναλάβουν.

Δεν γίνεται να «μιλήσεις» στο μυαλό, στην ψυχή, αλλά κυρίως στην τάξη και την συμπεριφορά των παιδιών στην ηλικία των 15,20,25 χρονών. Το παιχνίδι έχει χαθεί. Ξεκίνα από την πόρτα του μαιευτηρίου, συνέχισε στην πόρτα του σπιτιού σου και ολοκληρώσε την στην πόρτα του σχολείου σου. Και ύστερα επιτήρησε και τιμώρησε.

Η αταξία σ’ αυτή την κοινωνία, την κοινωνια των δρόμων, δυστυχώς σκοτώνει. Τα ‘λεγα και προχθές.Τον μεγάλο σε ηλικία, κάπως μπορεί με το πρόστιμο και την αυστηρότητα να τον συνετήσεις.Με το φόβο δηλαδή.Όταν χάσεις τα μικρό παιδί στο μεγάλωμα του, δεν μπορεί στη συνέχεια σ’ αυτή την ηλικία των 15 και πάνω χρονών, αν αλλιώς έχει μάθει, να του αλλάξεις την συμπεριφορά.

Η Οδηγηση στο δρομο είναι βαθειά συμπεριφορικό ζήτημα

Οικογένεια που αναγκάζεσαι να γίνεσαι συμμέτοχος στην αγορά της μηχανής που πολλές φορές είναι φτιαγμένη, που άλλες φορές τον βοήθησες να την αγοράσει, άλλες φορές τον ανέχτηκες να οδηγεί μεγάλου κυβισμού πριν την ηλικία την κατάλληλη, που τον βλέπεις χωρίς κράνος,που είναι αυτοδίδακτος τις περισσότερες φορές, που υποψιάζεσαι πως στις παράλληλες της εθνικής ή όπου αλλού επιλέγεται συμμετέχει σε κόντρες, που του εδωσες στα δέκα οχτώ το σαραβαλάκι-νεκροφόρα των 39 ετών για να μάθει, που έβαλες το κεφάλι κάτω και πήγες να παρακαλέσεις την τροχαία να σου δώσει πίσω την άδεια οδήγησης του γιου σου,που, που,που,μην εφησυχάζεις.

Πολιτεία που δεν εδέησες το νούμερο ένα ζήτημα αποστέρησης των νιάτων της χώρας που διοικείς, το νούμερο ένα της διαρκούς αποστέρησης του 3-4% των εσόδων σου, πάνω από 8 δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, να το χάνεις στο δρόμο, που δεν έφτιαξες τους δρόμους, τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, τους εκπαιδευτες, τις εξετασεις,την ύλη και το ωρολόγιο προγραμμα σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, το σοβαρό πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, που τάχα μου δεν μπορούσες να βρεις πρόγραμμα(!)να χωρέσεις τα 800€ του ανθρώπου που θα το λειτουργήσει, που κάποτε εδωσες καμια 200αριά εκατομμύριά και τα πιο πολλά πάρκα τα άφησες να χορταριάσουν ή τα «παραχώρησες για άλλες, περίεργες χρήσεις», που οι αστυνομικοί του νησιού μας είναι υποπολλαπλάσιοι άλλων περιοχών ή και νομών να μην πω της χώρας,και που σε όλα τα παραπάνω μας έχεις δρόμους κατοχικούς και «πεθαμένους», όταν έχεις αθροιστικά όλα τα παραπάνω, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό.

Δεν φτάνουν πλέον ούτε ευχολογια, ούτε συζητήσεις επι συζητήσεων, ουτε συσκέψεις επι συσκέψεων, ούτε θα!

Θέλει να βάλουμε μπρος όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα με δράσεις από το μαιευτήριο που συνηθίζω να λέω. Ο τροχαίος θάνατος ειναι εδώ.

Κλεινει σπίτια, φέρνει μαύρα τσεμπέρια και μαύρα πουκάμισα που πάνω τους έρχονται να καθίσουν άσπρα γένια. Που ζουν πια για την ώρα του ξανανταμώματος, με την προσδοκία να γελάσει και πάλι η ψυχή της χαροκαμένης μάνας, που στα εγγόνια της έβλεπε τα μάτια του γιου της που έχασε και έλπιζε ξανά, και έπαιρνε έτσι και μόνο κουράγιο για να αναπνέει και μόνο χωρίς άλλη χαρα. Μαυτή τη θλίψη του γιατί;

Αν οι πέτρες είχαν ψυχή θα είχαν και αυτές ξεσηκωθεί. Η μακαριότητα μας όμως…

Μου γράφει απόψε μια φιλη. «Τυχαίνει να βρίσκομαι στο νοσοκομείο. Η κραυγή της μάνας θα με στοιχειώνει πάντα..»