17χρονη Κρητικιά «μιλάει» με στίχους και βραβεύεται!

Είναι μόλις 17 χρονών κι όμως έχει ανακαλύψει τον τρόπο να εκφράζεται μέσα από την Τέχνη. Η Ειρήνη Αγγελάκη, μαθήτρια της Β’ τάξης του 8ου Λυκείου Ηρακλείου, πριν από λίγο καιρό κατάφερε να διακριθεί στον 13ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος που διεξάγεται από το Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης και κατέκτησε το Β’ Έπαινο Ποίησης, για το ποίημά της με τίτλο “Το Μονοπάτι”.

Το 17χρονο κορίτσι μιλάει στο Cretalive για τη διάκρισή της αλλά και τη σχέση της με την Τέχνη, αποδεικνύοντας πως κόντρα στα trends που ωθούν προς τη μονοδιάστατη ανάπτυξη της προσωπικότητας, με έμφαση στα επιφανειακά και τα πρόσκαιρα, υπάρχουν παιδιά – αυριανοί πολίτες και διαχειριστές της κοινωνίας μας – που διαβάζουν “πίσω από τις λέξεις” και αναζητούν το … κάτι παραπάνω!

Η ίδια η Ειρήνη δεν μπορεί να εντοπίσει … πότε ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Η ικανότητά της να εκφράζεται με στίχους “δεν ήταν κάτι που αντιλήφθηκα μία συγκεκριμένη στιγμή. Από πολύ μικρή, από το δημοτικό -όταν είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο- θυμάμαι τον εαυτό μου σε εργασίες που μας έβαζε η δασκάλα να γράφω και σχετικά με το θέμα ποιήματα. Δεν θα έλεγα όμως ότι το αντιλήφθηκα τότε, έκανα απλώς αυτό που μου άρεσε, αυτό που θεωρούσα όμορφο”.

Κι αν θέλουμε να αναζητήσουμε κάποια ρίζα στην κλίση της στο Λόγο, ίσως την “κληρονόμησε” από τον πατέρα της. Μπορεί να μην ασχολείται κάποιος από την οικογένειά της με την ποίηση και τη συγγραφή, όμως ο πατέρας της Ειρήνης, όπως λέει η ίδια “έχει πολύ όμορφο “λέγειν” και ταλέντο στο να δημηγορεί καλογραμμένους λόγους που έχει γράψει ο ίδιος”.

Δε θυμάται ποιο ήταν το πρώτο ποίημα που έγραψε, ένα από τα πρώτα της όμως – μάλλον και από τα αγαπημένα της – είναι εκτυπωμένο και κολλημένο στον τοίχο του δωματίου της!

Η 17χρονη μαθήτρια ανήκει σε μια παρέα φίλων, που όλοι αγαπούν την Τέχνη και εύλογα γνωρίζουν και επικροτούν την ενασχόληση της Ειρήνης. “Σαν παρέα είμαστε λάτρεις της τέχνης. Μας αρέσει και να την παρατηρούμε αλλά και να εκφραζόμαστε μέσα από αυτή” – λέει η ίδια και σημειώνει ότι οι φίλοι της όχι μόνο γνωρίζουν ότι γράφει αλλά “ήταν και από τους πρώτους που διάβασαν το ποίημα μου προτού το στείλω στο διαγωνισμό!”.

Αν και ακόμη μικρή σε ηλικία – στα 17 όλοι μας έχουμε ονειρευτεί ουτοπίες – η Ειρήνη μπορεί να διακρίνει τί είναι ρεαλιστικό και τι μη. Κι έτσι όταν ερωτάται για το μέλλον κι αν βλέπει τη Λογοτεχνία ως αποκλειστική ενασχόληση απαντά: “Ρεαλιστικά η Τέχνη δεν εκτιμάται τόσο από την κοινωνία. Όμως, κυρίως λόγω της μεγάλης ανταγωνιστικότητας, δε θα ήθελα να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη Λογοτεχνία. Στη δουλειά μας πιστεύω πως, όσο και αν αγαπάμε το επάγγελμά μας, θα βρεθούμε πολλές φορές υπό πίεση και σε στιγμές άγχους. Με τη Λογοτεχνία δε θα ήθελα ποτέ να το νιώσω αυτό. Δεν είναι καλό να πιέζεις τον εαυτό σου για περισσότερο έργο. Το ωραίο είναι να σου έρχονται οι εμπνεύσεις ξαφνικά και αυθαίρετα… Η συγγραφή αλλα κυρίως η ποίηση είναι κάτι που αγαπάω πολύ και γι’ αυτό θα ήθελα να παραμείνει μία παράλληλη ενασχόληση που θα μου χαρίζει στιγμές χαράς και θα με κάνει να ξεφεύγω από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας”.

Όπως λέει, ωστόσο, δεν αποκλείει τίποτα και το μέλλον θα δείξει. “Εγώ απλώς θα προσπαθώ να αδράχνω κάθε ευκαιρία” – αναφέρει χαρακτηριστικά.

Το ποίημα που διακρίθηκε

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Βαδίζω διψασμένος σε ένα μονοπάτι.
Ένα μονοπάτι, μικρό και όχι ιδιαίτερα δύσβατο.
Ένα μονοπάτι που το τέλος του καταλήγει στην πιο όμορφη πηγή.
Λαχταρώ να φτάσω.

Βαδίζεις και ‘συ μαζί μου.

Ξαφνικά αρχίζεις και τρέχεις, τρέχεις μακριά.
Εγώ όμως δεν τρέχω μαζί σου.
Στέκομαι εκεί και σε κοιτώ.
Και σε βλέπω να φεύγεις.
Και γω στέκομαι.
Και ξαφνικά νιώθω το μονοπάτι να μεγαλώνει.
Και βλέπω την πηγή να απομακρύνεται.
Και λέω να κάνω ένα βήμα να βαδίσω ξανά απ’την αρχή, μα δεν γίνεται.
Τώρα πέτρες πολλές και λακκούβες υπάρχουν στο μονοπάτι.
Και δεν μπορώ να κουνηθώ.

Στάθηκα για πολλή ωρα τελικά..
Και τωρα εγώ, πως θα ξεδιψάσω;