Κρήτη: Συγκινεί η σύζυγος του ψαρά που χάθηκε – «Πρέπει να σταθώ όρθια για τα 4 παιδιά μας»»

Ο πόνος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι ανείπωτος. Ο πόνος όμως  για ένα αγαπημένο πρόσωπο που αγνοείται είναι και βασανιστικός. «Όλο αυτό δεν έχει παρηγοριά…» εξομολογείται στο Cretalive η Κατερίνα, η σύζυγος του 49χρονου Κωστή Κεφαλάκη, ο οποίος στις 11 Οκτωβρίου είχε πάει με φίλο του για ψαροντούφεκο στη θαλάσσια περιοχή του Άι-Γιάννη, στα νότια του νομού Ηρακλείου. Αν και ο Κωστής ψάρευε σχεδόν καθημερινά, η θάλασσα δεν τον κούραζε ποτέ. Θα μπορούσε να είναι αμέτρητες ώρες μέσα στο νερό. Από μικρό παιδί βουτούσε. Ήταν έμπειρος και είχε τέτοιο πάθος με τη θάλασσα που όλοι τον φώναζαν «καπετάνιο». Αυτό ήταν το παρατσούκλι του. Έτσι τον ήξεραν στην περιοχή.

Η οικογένεια του αυτές τις 25 οδυνηρές ημέρες είναι σαν να πλέει σε μία σκοτεινή άβυσσο. Ο «καπετάνιος» δεν επέστρεψε και εκείνοι έμειναν στην στεριά. Κοιτούν το Λιβυκό πέλαγος και η απουσία του  συνθλίβει την καρδιά τους. Τι συνέβη; Πώς έγινε το κακό; Πού είναι ο άνθρωπος τους;  Ο Κωστής αφήνει πίσω γονείς, έξι  αδέρφια, τον άνθρωπο του, την Κατερίνα, και τα τέσσερα παιδιά τους, τα δίδυμα που πηγαίνουν στη Β’ Γυμνασίου, τον 6χρονο αδερφό τους και το στερνοπούλι της οικογένειας, ένα 4χρονο κοριτσάκι που πηγαίνει στο προνήπιο.

«Μακάρι όλο αυτό να ήταν ένα ψέμα και να τον έβλεπα να ξεπροβάλλει πάλι στην πόρτα» λέει συντετριμμένη η Κατερίνα. «Από τη μία κλαις για τον άνθρωπο σου που έχει χαθεί  και από την άλλη αναρωτιέσαι γιατί κλαις αφού δεν τον έχει δεις νεκρό. Δεν έχω κάτι από εκείνον. Αν τον είχα κηδέψει, θα είχα να πάω στον τάφο του, να ανάψω το καντήλι. Τώρα, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Ούτε καντήλι, ούτε τρισάγιο, ούτε κόλλυβο…»

Κάθε πρωί τα παιδιά τα σήκωνε και τα ετοίμαζε για το σχολείο ο Κωστής. Η Κατερίνα από την πρώτη στιγμή ζήτησε τη βοήθεια ψυχολόγου ώστε να τους πει την αλήθεια. Όταν εκείνη και τα αδέρφια του Κωστή ειδοποιήθηκαν τη νύχτα της Τετάρτης ότι ο 49χρονος αγνοούνταν, τα παιδιά είχαν ήδη κοιμηθεί. Το πρωί που ξύπνησαν δεν γνώριζαν το παραμικρό.  «Τους είπαμε την αλήθεια, ότι έφυγε ο μπαμπάς να πάει στο ψάρεμα, ότι κάτι έπαθε στη θάλασσα και δεν μπορούμε να τον βρούμε. Τα  μικρότερα δεν κατανόησαν την σοβαρότητα της κατάστασης. Τα μεγάλα όμως σοκαρίστηκαν λίγο  αλλά είχαν και την ελπίδα ότι θα βρεθεί…».

Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα μετά, προσπαθούν ακόμα να κατανοήσουν αυτό που έχει συμβεί και να διαχειριστούν συναισθηματικά και ψυχολογικά την απουσία του πατέρα τους από το σπίτι και  τις ζωές τους.  «Ο μεγάλος  γιος μου ελπίζει ακόμα. Λέει ο μπαμπάς έχει χαθεί…Η μεγάλη μου κόρη έχει αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί την κατάσταση, αν και δεν εκδηλώνεται. Ο μικρός πάλι αντιδρά διαφορετικά. Αναρωτιέται με ενοχλημένο ύφος γιατί πήραμε το αυτοκίνητο του μπαμπά του από τη θάλασσα και το φέραμε στο σπίτι και ανησυχεί πώς θα επιστρέψει ο μπαμπάς του όταν το χρειαστεί. Ρωτάει γιατί ο παππούς φόρεσε  τις παντόφλες του μπαμπά του όταν είχε έρθει τις προάλλες στο σπίτι.  Προχθές πάλι  που πήγαμε στη Μονή  Κουδουμά να κάνουμε μία δέηση, ρωτούσε με αγωνία:  «Θα δούμε τον μπαμπά στη θάλασσα;» Και το μικρούλι μας λέει «ο μπαμπάς χάθηκε, έχει πάει στον Χριστούλη».

Τη μοιραία νύχτα η Κατερίνα ήταν στο μαγαζί τους όταν έγινε γνωστό ότι ο Κωστής αγνοούνταν. Μαζί με δύο αδέρφια του 49χρονου κατέβηκαν στην παραλία του Άι Γιάννη. «Δεν ξέρω πώς φθάσαμε. Δεν θυμάμαι  πώς πήγαμε. Σαν να ήταν το απόλυτο κενό. Αμέσως όμως, από το τηλεφώνημα,  ένιωσα  ότι είχε συμβεί κάτι κακό».

Σχεδόν δύο εβδομάδες κράτησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό του 49χρονου. Λιμενικό, αεροσκάφος, εθελοντές δύτες, φίλοι και συγγενείς με ιδιωτικά σκάφη συμμετείχαν στις έρευνες, «σαρώνοντας»  τη θαλάσσια περιοχή σε πολύ μεγάλη ακτίνα. Τίποτα. Ήταν  σαν να τον κατάπιε η θάλασσα. Όταν πια βρέθηκε το ψαροντούφεκο του, στο οποίο ήταν ακόμα πάνω καρφωμένο το ψάρι,  η καρδιά τους …έσπασε.

Ποτέ δεν πίστευε ότι ο άνδρας της θα πάθει κάτι κακό στη θάλασσα. Ήταν πάντα βέβαιη για εκείνον επειδή, όπως λέει, ήταν πολύ έμπειρος. «Αγαπούσε την οικογένεια του, τους φίλους, βοηθούσε όλο τον κόσμο. Ήταν μάλαμα.  Είχε όνειρα για τα παιδιά του. Να τα δει να μεγαλώνουν, να δημιουργούν, να είναι ευτυχισμένα. Δυστυχώς…».

Όσο για την ίδια, ξέρει ότι πρέπει να σταθεί όρθια για τα παιδιά της. Δεν έχει δικαίωμα να καταρρεύσει, όπως λέει. Το μόνο που θα ήθελε ήταν να ξυπνήσει το πρωί και ο «καπετάνιος» να στέκεται  μπροστά της, έχοντας αγκαλιά τα παιδιά τους.

Κρήτη: Ανείπωτος θρήνος για τον 63χρονο Μιχάλη – «Έσβησε» στο λιμανάκι των Γουβών