Κρήτη: Θρήνος για τον 13χρονο Γιώργο που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων

Το μεσημέρι της Δευτέρας έφυγε από τη ζωή ο μικρός Γιώργος Ατσαλής που γενναία τους τελευταίους 16 μήνες πάλεψε με τον καρκίνο.

Από το Μάιο του 2022 είχε διαγνωσθεί με όγκο στο κεφάλι μετά από μια αδιαθεσία που ένιωσε στο σχολείο και οι γονείς του τον υπέβαλαν σε ένα μεγάλο κύκλο ιατρικών εξετάσεων στο Ηράκλειο και μετέπειτα στο αντικαρκινικό Παίδων της Αθήνας.

Οι νοσηλείες καθώς και οι θεραπείες ήταν πολύμηνες. Σύμφωνα με το Ράδιο Λασίθι, το περασμένο φθινόπωρο ο μικρός Γιώργος μεταφέρθηκε και εισήχθει στη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ με τους γιατρούς να χάνουν μέρα με τη μέρα την ελπίδα τους. Μετά από καιρό οι γιατροί έδωσαν το πράσινο φως ώστε το παιδί να μεταφερθεί σε ένα οικιακό περιβάλλον κοντά με τους γονείς του αλλά συνάμα κοντά και στο νοσοκομείο που ήταν υπό παρακολούθηση από τους γιατρούς του ΠΑΓΝΗ.

Για το λόγο αυτό και για να καλυφθούν ανάγκες αγοράς ειδικού ιατρικού εξοπλισμού η ένωση συλλόγων γονέων Δήμου Ιεράπετρας συγκέντρωσε, με την υποστήριξη όλης της σχολικής κοινότητας της περιοχής, ένα αξιόλογο ποσό το οποίο διέθεσε στην οικογένεια.
Η Ένωση, μετά την είδηση θανάτου του 13χρονου Γιώργου εξέδωσε την παρακάτω συλλυπητήρια ανακοίνωση:

Με μεγάλη θλίψη ενημερωθήκαμε ότι ο μικρός Γιώργος, το γενναίο παιδί που έδινε άνιση μάχη αρκετούς μήνες, ταξίδεψε για την γειτονιά των Αγγέλων. Τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα όλων μας.

Η σχολική –και όχι μόνο- κοινότητα συμπαραστάθηκε έμπρακτα στον δύσκολο και άδικο αγώνα του Γιώργου και της οικογένειάς του.

Ευχόμαστε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του και ελπίζουμε οι προσευχές μας να ανακουφίσουν τον πόνο σας.

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

(Απόσπασμα από το Σχήμα της Απουσίας του Γιάννη Ρίτσου)