Μιλήσαμε με τον Κρητικό που κατάφερε να στείλει κατσούνες και στις 5 Ηπείρους!

«Έχουμε στείλει κατσούνες Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Αυστραλία, Ισπανία, Γερμανία, μέχρι και Αφρική, που πίστευα ότι δεν θα το κάναμε ποτέ!»

Αν υπάρχει ένα δαιμόνιο που μπορεί να κατορθώσει τα πιο δύσκολα πράγματα, αυτό είναι το… κρητικό! Μετουσίωση αυτού, είναι ένας νέος άνθρωπος που με την επιμονή και το “προχωρημένο” μάρκετινγκ, κατάφερε να διαδώσει τις κατσούνες σε ευρύτερο -από το παραδοσιακό- κοινό, ο Μάρκος Σμυρνάκης. Ο ίδιος έχει κατορθώσει κάτι πολύ σημαντικό: να εξάγει κρητικές κατσούνες σε χώρες του εξωτερικού. Να τις κάνει γνωστές και να τις ζητάνε από την άλλη άκρη του κόσμου!

“Με μεγάλη περηφάνεια έχω να σου πω, ότι έχουμε στείλει κατσούνες και στις πέντε ηπείρους. Δηλαδή στείλαμε μέχρι και Αφρική, που πίστευα ότι δεν θα το κάναμε ποτέ. Και μάλιστα όταν ρώτησα τον άνθρωπο αν αυτοί εκεί κάτω χρειάζονται στα αλήθεια κατσούνες από εμάς, γύρισε και μου είπε ότι εκεί δεν έχουν ξύλα για να φτιάχνουν τέτοια πράγματα. Έχουμε στείλει Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Αυστραλία… Και μάλιστα στην Αυστραλία, ήταν άνθρωποι, που ήρθαν διακοπές στην Κρήτη, ήρθαν εδώ στο εργαστήρι, επέλεξαν την κατσούνα, πλήρωσαν και τα μεταφορικά και τους έκανα την αποστολή. Πολύ συχνότερα βέβαια στέλνω Ευρώπη και κυρίως Γερμανία και Ισπανία.”

Ο Μάρκος Σμυρνάκης έχει κάποιες συγκλονιστικές ιστορίες γυναικών που ζητούν να αποκτήσουν τη δική τους κατσούνα: “Οι περισσότερες γυναίκες παραγγέλνουν για τον άνδρα τους. Αλλά έχω και γυναίκες που έχουν πάρει για δική τους χρήση, για στήριξη και για πεζοπορίες. Έχω μάλιστα και μια συγκλονιστική γυναίκα – συλλέκτρια, η οποία έχει γίνει συλλέκτρια κατσουνών. Έχει πάνω από 20 κατσούνες! Αλλά αυτή είναι διάσημη και δεν μπορώ να μοιραστώ την ιστορία της. Χρειάζεται στήριξη για την καθημερινότητά της, γιατί είχε κάποιο ατύχημα. Μια άλλη κυρία είχε σκλήρυνση κατά πλάκας, κι ήθελε την κατσούνα για να μπορεί να κάνει κάποιες ασκήσεις.”

Θυμάται πώς ξεκίνησαν όλα, όταν ήταν μαθητής λυκείου: “Η πρώτη μου σοβαρή επαφή ήταν κάπου στο Λύκειο. Είχα ξαναδεί τον μπαμπά μου να κατασκευάζει , αλλά δεν είχα δείξει τόσο πολύ ενδιαφέρον. Τότε όμως είπα ας αφιερώσω λίγο χρόνο, να πάω να δω πως γίνεται όλο αυτό. Μπήκα στην διαδικασία το 2010 να μαθαίνω την τέχνη πλέον. Κυρίως ήθελα να την μάθω για να την επικοινωνήσω και να βοηθήσω τον πατέρα μου. Σιγά σιγά όμως με κέρδισε αυτό το κομμάτι, της δημιουργίας. Οπότε το 2010 κατασκεύασα την πρώτη, η οποία ήταν και αποτυχημένη. Αλλά την κρατάω ακόμα ως ενθύμιο. Γιατί μέσα από τις αποτυχίες γινόμαστε καλύτεροι. Η πρώτη μου κατσούνα πήγε στην Κύπρο. Θυμάμαι και το όνομα, δεν θα το αναφέρω, αλλά θυμάμαι ακόμα και σε ποιον πήγε.”

Η τέχνη του κατσουνοποιού δεν είναι απλή: έχει τα μυστικά της και απαιτεί μεράκι. Και η διαδικασία ισοδυναμεί με ένα τελετουργικό που έχει τους δικούς της κανόνες: “Τα ξύλα προκύπτουν από διάφορους καθαρισμούς: είναι ροδιά, στείρακας, σκίνος, πρίνος. Τα κόβουμε στην λίγωση του φεγγαριού για αυτό και δεν μπορούμε να έχουμε συνεχώς φρέσκα ξύλα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να βρεθούν τα ξύλα. Μετά το βάζεις στο νερό, στην φωτιά να ζεσταθεί – εφόσον είναι υγρό και μαλακώνει- και μετά σιγά σιγά την γυρίζεις την κατσούνα, για να κάνει την κούρμπα. Και συνάμα ισιώνεις τον κορμό της. Όταν γίνει αυτό, της βγάζεις την φλύδα και μετά την αφήνεις να στεγνώσει.”

Μπορεί από το 2010 να έχουν περάσει αμέτρητες κατσούνες από τα χέρια του, υπάρχει όμως μια, που την φυλάει σαν τα μάτια του!

“Την κατσούνα που φυλάω σαν φυλακτό, δεν την έχω κατασκευάσει εγώ. Είναι η κατσούνα που μου χάρισε ο πατέρας μου το 2014 και μέχρι σήμερα την χρησιμοποιώ, την φροντίζω, την προσέχω σαν τα μάτια μου και της έχω χαράξει πάνω οτιδήποτε κάνω, καθώς επίσης και μέρη που επισκέπτομαι.”