Τότε που ο Νίκος Μαχλάς χόρευε συρτάκι όλη την Ολλανδία

Τι μπορεί να σκέφτονται όσοι έζησαν -και ζουν ακόμα, μέσα από τις άσβεστες μνήμες– στον γαλαξία των αστέρων, σ’ αυτό τον υπέροχο κήπο του ποδοσφαίρου, γεμάτο από συγκινητικές ιστορίες; Και τι είναι αυτό που τους κάνει να νιώθουν ευλογημένοι;

Γιατί δεν είναι μόνο η δόξα, τα χρήματα, οι επιτυχίες, οι συγκλονιστικές εμπειρίες, δυο και τρεις ζωές μαζί. Είναι οι ανεξίτηλες στιγμές που τους χάραξαν για πάντα, αυτές που τους έκαναν να κλάψουν από ευτυχία, κουβαλώντας τες για το υπόλοιπο το βίου τους. Και ο Νίκος Μαχλάς μου χάρισε μια τέτοια.

Μαχλάς, αυτός ο παικταράς

Κι αλήθεια, όταν ο Νίκος Μαχλάς -εκλεκτό μέλος αυτού του γαλαξία- αγναντεύει από το μπαλκόνι του, που τρέχει συχνά ο λογισμός του; Προφανώς στο… προφανές, από το οποίο συμπληρώνονται ήδη είκοσι χρόνια, για κείνον σαν χτες, το ίδιο και για τον υπογράφοντα, που έζησε δίπλα στο ‘κοπέλι’ μια μοναδική εμπειρία, απ’ αυτές που χαρακτηρίζονται αλησμόνητες.

Πριν είκοσι χρόνια λοιπόν ο Μαχλάς, ‘παιδί’ του Γκέραρντ, γινόταν πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη με 34 γκολ σε 32 ματς, αδιανόητο. Κι όχι με κάποιο μεγαθήριο αλλά με τη φανέλα της ταπεινής Φίτεσε.

Εκεί λοιπόν, στο ιστορικό Άρνεμ με τη γέφυρά του, στου αετού (Arnu) το σπίτι (heem), ο αετός από την Κρήτη έκανε μια πτήση που συζητήθηκε σε όλη την Ευρώπη και τελικά προκάλεσε ένα ακόμα ιστορικό γεγονός την αμέσως επόμενη χρονιά: τη μεταγραφή του στον Άγιαξ αντί 8,6 εκατομμυρίων ευρώ, μια από τις ακριβότερες μεταγραφές στην ιστορία του Αίαντα.

Πώς να φανταζόταν τότε που έτρεχε στις αλάνες της Νέας Αλικαρνασσού, ότι κάποτε μια τόσο μεγάλη ομάδα θα ανοίξει τη μπάνκα της για να τον εντάξει στη δύναμή της, δίπλα στον σπουδαίο Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς;

Τα κατορθώματά του

https://www.youtube.com/watch?v=44r3Lo8dNE8

Και ποιος να φανταζόταν ότι σε 92 παιχνίδια με τη φανέλα της Φίτεσε θα έβαζε 60 γκολ, κι άλλα 38 με τη φανέλα του Άγιαξ; Ούτε ο Γκέραρντ που τον ανακάλυψε και ποντάρισε ότι κάποτε θα γίνει σπουδαίος. Και το πίστευε ο Ολλανδός, που τον έβαλε να παίξει για πρώτη φορά σε ένα παιχνίδι στην Ξάνθη (Φεβρουάριος 1991), με τον Μαχλά να είναι ακόμα στα 17 του και να πονάει το στομάχι του από το άγχος.

Αλλά πέρα κι από τα 98 γκολ στην Ολλανδία, ο σταυραετός του ΟΦΗ -με 48 γκολ πριν μετακομίσει στη χώρα του Κρόιφ- έχει να θυμάται κι άλλα πράγματα, αυτά που μου έφεραν δάκρυα στα μάτια.

Καλά, έχεις ιδέα τι γίνεται στο Άρνεμ κάθε Κυριακή με τον Μαχλά; Ή έχετε μεσάνυχτα εκεί στην πατρίδα;

μου είπε ένας φίλος που έμενε στο Άμστερνταμ.

Όπλα, μπαλάσκες λοιπόν και δρόμο για το Άρνεμ, πάνω στον ποταμό Νέντεράιν, με τα δεκαπέντε πάρκα τριγύρω!

Έφτασα στο γήπεδο -ντέρμπι με την Αϊντχόφεν- μιάμιση ώρα πριν το παιχνίδι, και, η αλήθεια είναι, σιχτίριζα το φίλο μου και την πληροφορία του. Γιατί μέχρι και δέκα λεπτά πριν την έναρξη δεν είχε γίνει τίποτα το αξιοσημείωτο. Τίποτα. Νεαροί που έπιναν μπίρες, γιαγιάδες που έτρωγαν ποπ κορν, μουστακαλήδες που κατάπιναν λουκάνικα και ρουφούσαν τρομερές ποσότητες μπίρας, ε, και;

Το ταξίδι στην Ολλανδία

Μέχρι που ξεκίνησε ο… σεισμός όταν τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν τις συνθέσεις. Με το που αναφέρθηκε το όνομα του Νίκου Μαχλά -τελευταίο για ευνόητους λόγους- ξεκίνησε να παίζει ο Ζορμπάς του Μίκη και ξαφνικά ξεπρόβαλαν εκατοντάδες ελληνικές σημαίες. Τις κρατούσαν Ολλανδοί που χόρευαν συρτάκι. Χιλιάδες άνθρωποι να χορεύουν συρτάκι και να κουνάνε στο ρυθμό του τις γαλανόλευκες, ένα όνειρο μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου.

Ο Μαχλάς τους χειροκρότησε, κι όταν σταμάτησε η μουσική, όλο το γήπεδο φώναζε ρυθμικά το όνομά του, αλλάζοντας τον τόνο. Χαλάλι.

”Νίκος Μάχλας’‘ αυτοί, κλάμα εμείς, που ζούσαμε κάτι μοναδικό και όντως άγνωστο ως τότε στην Ελλάδα.

Και σε κάθε γκολ του ”Μάχλα”, ξανά συρτάκι τα μεγάφωνα, ξανά ”Μάχλας” η εξέδρα, χαλασμός κυρίου.

Ζω ένα όνειρο! Πώς μπορώ να το ξεχάσω αυτό ποτέ στη ζωή μου;

μου είπε λίγη ώρα αργότερα, όταν με περίμενε στα αποδυτήρια.

Κι ήταν τέτοια η λατρεία του κόσμου, που κάναμε μιάμιση ώρα να βγούμε από το γήπεδο. Όσο κράτησε το παιχνίδι. Ήθελαν όλοι να τον αγκαλιάσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του, να τον κεράσουν κάτι.

Ακόμα και σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το ίδιο θα συνέβαινε αν έκανε μια βόλτα στα σοκάκια του Άρνεμ, την ιστορική γέφυρα του Τζον Φροστ, την Πύλη του σπαθιού, τον Ανεμόμυλο, το Δημαρχείο.

Μήπως να τον στέλνει εκεί κάθε Μάιο το Υπουργείο Τουρισμού; Θα διπλασιάσει τα ταξίδια των Ολλανδών στην Ελλάδα!

Αυτός ο σταυραετός της Αλικαρνασσού έχει μνήμες για όλη του τη ζωή. Γιατί όλα περνούν, αλλά αυτές, οι θύμησες, μένουν για πάντα για να χαϊδεύουν τις ψυχές και να ζεσταίνουν τις καρδιές…

Γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος

Πηγή: oneman.gr