Οι αναμνήσεις μια γνήσιας Κρητικιάς: «Έτσι μεγαλώναμε παιδιά…»

Η Αγγελική Λενακάκη δεν ζει πιά. Πριν όμως φύγει για πάντα απ αυτό τον μάταιο κόσμο φρόντισε να αποτυπώσει σε χαρτί κάποιες από τις σκέψεις της τις οποίες χάρη στον εγγονό της Στέλιο, σας τις μεταφέρουμε με χαρά σήμερα.

«Γεννήθηκα το 1926 κι έχω πάθει πολλά στη ζωή μου για να μάθω…Σκέφτηκα να γράψω κάποια πράγματα γιατί δεν ξέρεις…

Εφτάσαμε μια εποχή που λίγοι πεθαίνουν από φυσιολογικό θάνατο ενώ κι όσοι προλάβουν και γεράσουν, χάνουν πολλές φορές τα λογικά τους.

Γεννήθηκα στη Γρηγοριά , είχα αλλά 4 αδέλφια, ένα αγόρι και τα άλλα κορίτσια. Οι γονείς μου μας ανέθρεψαν φτωχικά κι μητέρα μου μας θήλαζε μητρικό γάλα επί ένα χρόνο και παραπάνω. Μετά μας έδιναν ότι εμαγείρευαν . Πολλές φορές η μητέρα μας μασούσε πρώτα την τροφή και μετά μας την έδινε για να μπορούμε να τη φάμε.
Τότε δεν είχε γαριδάκια , μπισκότα και σοκολάτες. Στο σχολείο κρατουσαμε λίγο ψωμί με λίγες ελιές κι αν υπήρχε κι αυτό… Το μεσημέρι που σχολούσαμε πηγαίναμε στο σπίτι και τρώγαμε ότι βρίσκαμε καθώς οι γονείς μας ήταν όλη μέρα στα χωράφια.

Το βράδυ που γυρνούσανε μαγείρευαν και τρώγαμε…Το κρέας και το ψάρι το έψηνε η μάνα μου μιά φορά την εβδομάδα, συνήθως κάθε Κυριακή. Εσφαζε κανένα κοτοπουλάκι η κουνελάκι κι έτρωγε καθένας μας ένα μεζεδάκι.

Τότε δεν υπήρχαν τραχτέρια ούτε αμάξια, κάναμε χωράφι με τα βούγια και τις μετακινήσεις μας με τα γαϊδουράκια ή τα μουλάρια.

Παρόλ αυτά τότε πιστεύω ότι οι άνθρωποι ζούσαν πιό πολλά χρόνια γιατί δεν είχαν το σημερινό άγχος

Τότε οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά εκτός κι αν έβγαζαν κάποιο εισόδημα από προϊόντα που τους περίσσευαν. Δεν τα χρειαζόταν όμως κιόλας γιατί δεν είχαν λογαριασμούς να πληρώνουν. Δεν υπήρχε ΔΕΗ, τηλέφωνα, νερό , δεν μας χρειαζόταν τίποτα…

Δεν είχαμε τηλεοράσεις, ψυγεία, φώτα ή πολυτελείς ντουαλέτες για να θέλουμε σκόνες , φάρμακα, απορρυπαντικά , χαρτικά κ.α Πλυνόμαστε μόνο με σαπούνι που φτιάχναμε μόνοι μας με λάδι και λατρόνι…

Είχαμε και λίγα μαρτάρικα, κάνα δυό κατσίκες και πρόβατα για να βγάζουμε το γάλα και το τυράκι μας…

Σήμερα παρόλο που οι άνθρωποι έχουν ολες τις ανέσεις και δεν κουράζονται πολύ όπως τότε, οι περισσότεροι πίνουν φάρμακα, και πάνε συνέχεια στους γιατρούς.

Τότε κάναμε παρέες και γλεντούσαμε πραγματικά. Κάναμε αστεία, γελούσαμε, δεν είχαμε άγχος…»

Πηγή: Δια-SOS-τε τη Μεσαρά