Πριν χρόνια τα κρυφά ερωτικά ραντεβού μετά την βόλτα στην πόλη του Ηρακλείου

Το να πιαστεί ένα ζευγαράκι χέρι-χέρι και να κάνει τη ρομαντική βόλτα του δεν ήταν πάντα μια απλή υπόθεση. Η αυστηρότητα των τοπικών κοινωνιών στην Κρήτη δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις από τον κανόνα της… σιδηράς ηθικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο έρωτας ήταν δυνατόν να παραμείνει… φυλακισμένος. Τα κόλπα που επινοούνταν έδιναν την ευκαιρία στα ζευγαράκια να ξεκλέψουν λίγο χρόνο με το ταίρι τους σε ένα σκηνικό φυσικά τελείως διαφορετικό από το σημερινό.

Τα ραντεβού δε δίνονταν στα φανερά παρά μόνο από λογοδοσμένους ή αρραβωνιασμένους, και αυτά φυσικά με το σταγονόμετρο, καθώς οι “κακές γλώσσες” είχαν άγρυπνο βλέμμα παντού. Πόσω μάλλον σε μια μικρή κοινωνία όπου τα νέα και κυρίως τα κουτσομπολιά διαδίδονταν, όπως διαδίδονται ακόμα, εν ριπή οφθαλμού. Υπήρχαν βέβαια πάντα κάποιες διαχρονικές… σταθερές, καθώς ακόμα και στις δύσκολες εποχές των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων έως τις αρχές της δεκαετίας του ’70 τα ενετικά τείχη και το λιμάνι είχαν την τιμητική τους για τα… θύματα του φτερωτού θεού, του Έρωτα.

Μπορεί να μην υπήρχε τουλάχιστον το ’50 ο λιμενοβραχίονας, όμως ο Κούλες ήταν το ιδανικό σκηνικό για συναντήσεις. Όπως επίσης ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο, κατά προτίμηση όσο πιο σκοτεινά και μακριά, τόσο καλύτερα..!

 

Οι βάλτοι

Εξίσου δημοφιλείς ήταν οι βάλτοι που εκτείνονταν κάτω από το τείχος, στην περιοχή της Πύλης Σαμπιονάρα ως τη σημερινή Εθνικής Αντιστάσεως, όπως θυμούνται οι παλιότεροι. Ένας από αυτούς, ο γνωστός γιατρός παθολόγος κ. Γιάννης Κασαπάκης θυμάται ότι τα παιδιά της εποχής συνήθιζαν να πειράζουν τα ζευγαράκια στο λιμάνι, τρέχοντας από πίσω τους μέσα στην ανεμελιά των νιάτων τους και φωνάζοντας: «Ρύζι, ρύζι, ραντεβού μυρίζει…».

Ήταν χρόνια δύσκολα, καθώς οι ερωτευμένοι καρδιοχτυπούσαν μην τους δει κανένα αδιάκριτο “μάτι” και έχουν τραβήγματα. Έτσι προσπαθούσαν όχι απλά να μη δίνουν στόχο, αλλά να είναι κυριολεκτικά αόρατοι.

 

Η γέφυρα των Πατελών

Ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία του Ηρακλείου της εποχής για ζευγαράκια ήταν η παλιά ξύλινη γέφυρα των Πατελών, που τη μέρα αποτελούσε με τα δέντρα που υπήρχαν στην περιοχή μια μικρή όαση και χώρο όπου πήγαιναν εκδρομή τα σχολεία, όμως τα βράδια ήταν ιδανικό μέρος για ραντεβουδάκι κάτω από το φως του φεγγαριού.

Η Πλατεία Ελευθερίας τη δεκαετία του 50 με την περίφραξη που κλείδωσε την πλατεία μόλις έπεφτε ο ήλιος. Το νυφοπάζαρο του Ηρακλείου περνούσε έξω απο την πλατεία Ελευθερίας ξεκινώντας απο τη σημερινή Δικαιοσύνης και φτάνοντας ως τη διασταύρωση με την σημερινή Χ. Τρικούπη

 

Το νυφοπάζαρο

Το μεγάλο νυφοπάζαρο όμως του Ηρακλείου ήταν στη σημερινή Δικαιοσύνης έως ψηλά στη σημερινή Δημοκρατίας. Από τα Δικαστήρια μέχρι ψηλά τη διασταύρωση με Χαριλάου Τρικούπη. Οι νεαροί – αντροπαρέες φυσικά – και οι κοπελιές πήγαιναν τη βόλτα τους πάνω κάτω για ώρες, όπως θυμάται ο γνωστός γιατρός, ανταλλάσσοντας διακριτικά μεν αλλά όλο νόημα βλέμματα, χωρίς τον κίνδυνο να τους κακοχαρακτηρίσει κανείς. Και στη διαδρομή, εκεί που βρίσκεται η εκκλησία της Ανάληψης, μόλις έπεφτε η νύχτα όλο και κάποιο ραντεβού από ζευγαράκια δινόταν κάτω από τα αστέρια, μαζί με τις υποσχέσεις αγάπης. Άλλωστε, το πάρκο Γεωργιάδη δεν υπήρχε τη δεκαετία του ’50 και έτσι η χωροταξία του… έρωτα ήταν διαφορετική στο Ηράκλειο της εποχής.

 

Η πλατεία Ελευθερίας

Όμως ούτε η πλατεία Ελευθερίας είχε τέτοιο ρόλο, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος, καθώς τα χρόνια εκείνα, με το που έπεφτε ο ήλιος, έκλειναν οι πόρτες του περιβόλου και κανείς δεν μπορούσε να μπει μέσα τη νύχτα. Η ζωή όμως συνεχιζόταν έξω από την περίφραξη, καθώς ο χώρος κατακλυζόταν από τραπεζάκια, όπου παρέες απολάμβαναν τα ανοιξιάτικα ή καλοκαιρινά βράδια τα ουζάκια ή η ρακή μαζί με τα απαραίτητα άσπρα χοχλιδάκια, που τρώγονταν με την οδοντογλυφίδα και τα αγγουράκια, τις ντοματούλες, μια χούφτα ελιές και κανένα αλλαντικό για συνοδευτικό, αλλά και με λίγη μουσική, αν η παρέα αποτελούνταν από γλεντζέδες.

 

Υπό το φόβο της εφόδου των γονιών

Δεν ήταν λίγα τα περιστατικά που οι υποψιασμένοι γονείς έκαναν “ντου”, δηλαδή εφόδους στα σημεία αυτά που ήταν φυσικά γνωστά σε όλους, για να κάνουν τσακωτή κυρίως την κόρη, αν τους “έτρωγε” η αγωνία για περίεργη συμπεριφορά που θα μπορούσε να ερμηνευτεί μόνο ως ερωτικό σκίρτημα.

Όσο για τα θερινά σινεμά, αυτά απαγορεύονταν διά ροπάλου για ερωτοχτυπημένα ζευγάρια. Κάτω από το σεληνόφως και μέσα στο άρωμα των γιασεμιών, μόνο οικογένειες ή παρέες μπορούσαν να απολαύσουν τις ασπρόμαυρες ταινίες της εποχής. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ερωτευμένοι δεν έβρισκαν το διακριτικό τρόπο να συναντηθούν, τουλάχιστον με το βλέμμα. Ο νεαρός πήγαινε σε αυτήν την περίπτωση τάχατες τυχαία και φρόντιζε να καθίσει κοντά στη σειρά που βρισκόταν με την οικογένεια ή την παρέα της η κοπελιά ή υποψήφια νύφη. Όλο και κάποιο βλέμμα, χαμόγελο ή νεύμα αναλάμβανε να συνθέσει αυτό το ιδιότυπο ραντεβού στα τυφλά και στα κρυφά, σε ένα Ηράκλειο χαμένο στο χρόνο και στις μνήμες των παλιών.

Ρεπορτάζ : Σταύρος Μουντουφάρης

(Στην κεντρική φωτογραφία: Ο “σταυρός” του Ηρακλείου τη δεκαετία του 50 κατάμεστη απο κόσμο με τη “βαρέλα” του τροχονόμου να δεσπόζει. Στο Ηράκλειο της εποχής τα ζευγαράκια όφειλαν να είναι εξαιρετικά προσεκτικά για να μην τα δει κάποιο αδιάκριτο μάτι).

Πηγή:neakriti