Προσωπική επιστολή στον πρωθυπουργό από την Μαρία Τζομπανάκη

Παρακαλώ και προκαλώ ανοιχτά και με καλή πρόθεση τον πρωθυπουργό της χώρας μας αλλά και εκείνους που θεωρούν πως είναι, τεκμηριωμένα, γνώστες της Ιστορίας μας, να με διδάξουν και να με κατευθύνουν στο σωστό και το αληθές!

Γράφει η Μαρία Τζομπανάκη, ηθοποιός – πρέσβειρα Πολιτισμού της Κρήτης – director of NYC Greek Film Festival

Επειδή, όπως μας παρουσιάζονται τα πρόσφατα τουλάχιστον γεγονότα, που αφορούν τις αποφάσεις για την ονομασία γειτονικού κράτους, και εγώ καθώς και πολλοί άλλοι Έλληνες κατηγορούμαστε ως αμαθείς της Ιστορίας. Ή ότι, παρασυρμένοι από παραπλανητικούς ιστορικούς, γνωρίζουμε μια διαστρεβλωμένη άποψη της πραγματικότητας.

Παρακαλώ λοιπόν δημόσια και με ειλικρινή σεβασμό να οδηγηθώ στη σωστή γνώση της αλήθειας, ώστε να μη νιώθουμε, κι εγώ και τόσοι άλλοι «αμαθείς», ένοχοι που αρνηθήκαμε κατ’ εξακολούθηση να δοθεί νομίμως σαν όνομα ενός νέου κράτους η ιστορική ονομασία μέρους της πατρίδας μας. Και να ζητήσω δημόσια συγνώμη αν αδίκως αντιδρώ στην ιδέα τού να εμπιστευτώ τις αγαθές προθέσεις ενός κράτους που επισήμως διδάσκει στα σχολεία του εδώ και δεκαετίες πως εμείς οι «ψεύτες» Έλληνες ενστερνιστήκαμε την ιστορία τους – μιας και λένε πως ο Μακεδών βασιλιάς Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας – και ότι καταπατούμε τα εδάφη τους, μιας και «πληροφορούν» τις νέες γενιές τους πως τα σύνορά τους φτάνουν μέχρι τη Λάρισα. Τη γνωστή Λάρισα της Ελλάδας…

Και όμως, ακόμα και ως «αμαθείς» της Ιστορίας γνωρίζουμε την ύπαρξη των διαφορετικών φυλών από αρχαιοτάτων χρόνων… που ενώθηκαν ως Έλληνες κάτω από την ίδια γλώσσα και τον ίδιο πολιτισμό. Και κανένας μας δεν αρνείται τους πολέμους, τις αιματοχυσίες και τις κατοχές από ισχυρότερους κατά καιρούς και τις μετακινήσεις βασανισμένων πληθυσμών.

Δεν αρνιόμαστε, επίσης, τη γνώση, πως τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 150 χρόνια, μετά από τον οθωμανικό ζυγό, περιείχαν δίγλωσσο ή και διαφορετικών θρησκειών πληθυσμό… Ούτε το ότι, μετά από αιματηρούς αγώνες και επαναστάσεις, στους πληθυσμούς αυτούς διαμορφώθηκαν εθνικές ταυτότητες και συνειδήσεις και ενσωματώθηκαν αμετάκλητα στα νεοδημιουργηθέντα κράτη.

Όπως π.χ. σλαβόφωνοι πληθυσμοί ενσωματώθηκαν στο ελληνικό έθνος, ανάλογα στο βουλγαρικό…

Γιατί, λοιπόν, να μη διεκδικηθεί αύριο και από άλλους πληθυσμούς η δημιουργία μιας «Κεντρικής Μακεδονίας» ή ακόμα και μιας «Νότιας Μακεδονίας»;… Ποιος εγγυήθηκε πως αυτή η απόφαση τού να αποδεχτούμε τη δημιουργία μιας «Βόρειας Μακεδονίας» δεν εγκυμονεί κίνδυνο μεγάλης αναταραχής στα Βαλκάνια; ΚΑΙ ΠΑΛΙ;…

Θέλω να καταλάβω, ακόμα και να πειστώ, γιατί κουράστηκα την αμφισβήτηση και τη φαγωμάρα μεταξύ μας: γιατί είναι φυσικό δικαίωμα η μονοπώληση του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με γεωγραφικό προσδιορισμό από ένα κομμάτι σλαβόφωνων που οργανώθηκε γύρω από το εθνικό κέντρο των Σκοπίων; Και ποιος εγγυάται ότι αυτό δε δημιουργεί κίνδυνο για αλυτρωτισμούς; Γιατί πολιτική σύγχυση έχει δημιουργήσει τεράστια!!! Και έχω την ταπεινή (μακάρι να είναι εσφαλμένη) γνώμη πως όλα γίνονται για να μασκαρευτούν τα συμφέροντα των ισχυρών δυνάμεων: Τα πολύπαθα Βαλκάνια σε αναβρασμό κι η ποθητή από πολλούς Ελλάδα τεμαχισμένη, αδύναμη, εκβιασμένη, και το χειρότερο, εμφυλίως διχασμένη, είναι αυτό που χρειάζονται τα μεγάλα συμφέροντα για να σουλατσάρουν νόμιμα πάνω στα συντρίμμια των λαών και να οικειοποιούνται τα αγαθά μας.

Οι ίδιοι ειδικοί της Ιστορίας δε χάνουν την ευκαιρία να θυμίσουν σε μας τους υπόλοιπους «αμαθείς» πως δεν έχουμε καμία σχέση με τους αρχαίους κατοίκους της Ελλάδας ή τον πολιτισμό τους. Και εν πολλοίς, ούτε και με την Ιστορία τους.

«Ένα συνονθύλευμα λαών και φυλών» είμαστε, λένε, που οικειοποιήθηκαν ως κάτοικοι της ίδιας περιοχής με τους αρχαίους Έλληνες την Κλασική αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της..!

Για να το λέτε βέβαια, όσοι το υποστηρίζετε αυτό με σιγουριά, θα μπορείτε και να το αποδείξετε…

Αλλά και πάλι, θέλετε να πείτε πως το δισέγγονο του γιου μου δε θα έχει απολύτως καμία σχέση με μένα; Αν μάλιστα εξακολουθεί να μιλάει την ίδια γλώσσα με την προπρογιαγιά του; Αν ζει στην ίδια χώρα, αναθρέφεται με την ελληνική παράδοση και διδάσκεται τον ελληνικό πολιτισμό, δε θα έχει καμία σχέση με μένα;

Αλήθεια;… Αν πάρουμε, δηλαδή, από ένα μήλο τον σπόρο του, ο σπόρος αυτός δε θα έχει καθόλου σχέση με τη μηλιά; Νομιμοποιείται κάποιος αυθαίρετα να τον ονομάσει πορτοκάλι; Και όποιος τον φυτέψει, τον ποτίσει, τον κλαδέψει και τον προστατέψει από τα ζιζάνια θα πειστεί ποτέ πως η μηλιά του κάνει πορτοκάλια;

Γιατί εγώ η αμαθής έτσι αντιλαμβάνομαι την αυθεντικότητα των χαρακτηριστικών της ελληνικής καταγωγής μου: Ζω στον ίδιο τόπο που κατοικούσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι Μινωίτες Κρητικοί. Διδάχτηκα την Ιστορία τους από τις ανασκαφές επιστημόνων, αλλά η παράδοση του πολιτισμού τους, που έφτασε ως εμένα μετά από χιλιάδες χρόνια, μετά από κατακτητές, μετά από πολέμους, μετά από φυσικές καταστροφές, ήταν ίδια: Στη ρίζα της γλώσσας που μιλώ, στην κρητική διατροφή μου, στις καλλιέργειες της ελιάς και του αμπελιού, στην αγάπη για την ομορφιά της ζωής, στη σημασία που δίνουμε, όπως οι αρχαίοι Μινωίτες, στην καλαισθησία των σπιτικών μας, στη μουσική και τον χορό, που ως σήμερα λατρεύουμε! Μπορεί να μην είμαι εγγονή ενός Μίνωα, αλλά είμαι Κρητικιά. Γιατί αναθράφηκα σ’ αυτόν τον τόπο.

Και όταν οι Αχαιοί ήρθαν στην Κρήτη το 1400 π.Χ., μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, που ισοπέδωσε τον Μινωικό Πολιτισμό, και έμειναν για εκατοντάδες χρόνια, κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να μετονομάσει «Νότια Αχαιία» την Κρήτη…

Το μεγαλύτερο κακό που έχει συμβεί στην Ελλάδα σαν χώρα δεν είναι η οικονομική καταστροφή της. Είναι ένα έγκλημα εναντίον της, σαν έθνος: Oι νέες γενιές, που είναι το μέλλον της, που θα καλλιεργήσουν πολιτισμική και ιστορική συνείδηση, ΑΠΑΥΔΗΣΑΝ από τη διχόνοια και την κοινωνική αστάθεια. Πείστηκαν πως δεν αξίζει η Ελλάδα την ταύτισή τους μαζί της, ιστορικά, πολιτισμικά, εθνολογικά.

Πολλά παιδιά σκέφτονται σήμερα: «Δε μ’ ενδιαφέρει να είμαι Έλληνας πια. Με ενδιαφέρει να ζήσω καλά!». Δεν τα νοιάζει ποιος λαός και ποιανού είναι η Ιστορία. Αλλά το πώς θα ζήσουν, και μάλιστα κάτω από ευνοϊκές συνθήκες. Έτσι, όποιος τόπος, όποια γλώσσα, όποιο οικονομικό σύστημα μπορεί να εξυπηρετήσει τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, με αυτό είναι και έτοιμα να ταυτιστούν…

Επειδή θεωρούν την Ελλάδα ανίκανη, αδύναμη και ανεπαρκή σαν χώρα να ευνοήσει την εξέλιξή τους. Ασταθή σαν Πατρίδα για να στηρίξει μια ευνομούμενη ζωή γι’ αυτά.

Οι αμφιβολίες που έχουν φυτρώσει σαν ζιζάνια στη συνείδηση των νέων, τις τελευταίες δεκαετίες, τους οδηγούν στην αγανάκτηση και την απόρριψη.

Ποια Ελλάδα να πιστέψουν; Αυτήν που βιώνουν σήμερα; Αυτήν που νοσταλγούν οι γονείς τους; Αυτήν που τους προτείνουν οι πολιτικοί; Ή αυτήν που επιθυμούν να διαμορφώσουν οι ισχυρές οικονομικά δυνάμεις, που σχεδιάζουν να έχουν απόλυτη εξουσία στο μέλλον και την τύχη τους;

Οι νέοι, πιο πολύ από κάθε άλλον, έχουν δικαίωμα να μάθουν ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Δε θέλουν να το ακούσουν από το ίντερνετ ή από την τηλεόραση ή από φιλόδοξους πολιτικούς. Θα ήθελαν να το ακούσουν από τον πατέρα τους. Και να είναι αλήθεια…

Γιορτάστηκε παγκόσμια πριν μία εβδομάδα η Γιορτή του Πατέρα… Ο πατέρας στη ζωή του ανθρώπου αξίζει σαν χίλιους δασκάλους. Είναι το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά του, είναι η προστασία της δύναμης και της αγάπης η σοβαρή έκφανση… Του πατέρα η αξία, που δεν τον φοβάσαι, αλλά τον σέβεσαι και τον αγαπάς, είναι μεγαλειώδης!

Διαβάζω ένα απόσπασμα του ασύγκριτου ποιητή μας Κωστή Παλαμά από το ποίημά του «Πατέρες» και αφιερώνω το μήνυμά του στον άνθρωπο που έχει τις τύχες της πατρίδας μας στα χέρια του. Επειδή είναι κι αυτός πατέρας:

«Παιδί, το περιβόλι μου, που θα κληρονομήσεις,

όπως το βρεις, κι όπως το δεις, να μην το παρατήσεις…

Σκάψε ακόμα πιο βαθειά… και φράξε το πιο στέρεα!

Και πλούτησε τη χλώρη του…

Και πλάτυνε τη γη του…

Κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται… να το βεργολογήσεις…».

Κύριε πρωθυπουργέ, στη θέση που έχετε, είστε πατέρας όχι μόνο των παιδιών που γεννήσατε, αλλά και των παιδιών της Ελλάδας που αναλάβατε να προστατεύετε.

Σ’ αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι δικό μας. Μόνο τα αποτυπώματά μας θα αφήσουμε εδώ! Αυτά τα σημάδια, που οι επόμενοι θα πατήσουν πάνω τους και θα πρέπει, όπως οι πετρούλες του Κοντορεβυθούλη, να τους οδηγήσουν στην ασφάλεια, για να μη χαθούν σε επικίνδυνες χαράδρες…

Ασφαλής νιώθει ένας άνθρωπος στο σπίτι του. Στην οικογένειά του. Στη χώρα του. Και σε ό,τι οδηγεί στην ελπίδα!…

Αυτό το αποτύπωμα ζητήσαμε από σας, κύριε πρωθυπουργέ: την ελπίδα!

Αν γνωρίζετε πως οι πιο πολλοί νέοι σήμερα πιστεύουν ότι η ελληνική τους ταυτότητα δεν έχει καμία αξία στη ζωή και το μέλλον τους, και διαφωνείτε μαζί τους ως προς αυτό, τότε εσείς ο ίδιος σας παρακαλώ να τους μιλήσετε! Να τους δείξετε πού έχουν κάνει λάθος και έχουν παρερμηνεύσει τα “σημάδια” σας; Και να πείσετε από την αρχή όχι με λόγια, αλλά με το παράδειγμα των πράξεών σας, πως αγαπάτε τα Ελληνόπουλα όσο αγαπάτε και τα παιδιά σας. Και ότι, όπως θα έκανε ένας καλός πατέρας, θα τα προστατέψετε από τις χαράδρες. Για να μην τα χάσει η Ελλάδα. Και να μη χαθεί κι η ίδια στον γκρεμό!…

Πηγή: neakriti.gr