17 χρόνια κλειδαράς στο Ρέθυμνο: Τα μάτια του Νίκου όταν ανοίγει πόρτες βλέπουν… πράματα και θάματα!

«Ως κλειδαράς συνεργάζομαι με την Αστυνομία σε διάφορες περιπτώσεις: είτε από έρευνες για ναρκωτικά και όπλα, είτε όταν θα πρέπει να ανοίξουμε απροειδοποίητα μια πόρτα…»

Το να κλειδωθείς, το να εγκλωβιστείς και να περιμένεις τον κλειδαρά το έχουμε ζήσει όλοι. Κι είναι απλό… Απλό, όμως, δεν είναι να βρίσκεις την ευκαιρία για μια κουβέντα με τον Νο 1 Ρεθυμνιώτη κλειδαρά, τον μέτοχο σε μερικές από τις πιο θρυλικές αστυνομικές υποθέσεις της πόλης. Δεν σου τυχαίνει κάθε ημέρα και το Daynight.gr άρπαξε την ευκαιρία για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του!

Ο Νίκος Καριλάκης, επί 17 χρόνια, κάνει στην πόλη του Ρεθύμνου κατά μέσο όρο 5 ανοίγματα ανά ημέρα. Και έχουν δει τα μάτια του πράματα και θάματα! Γιατί η καθημερινότητα ενός επαγγελματία κλειδαρά μόνο από ρουτίνα και ανία δεν χαρακτηρίζεται…

-Ποια ήταν η αφορμή και το κίνητρο να επιλέξεις την δουλειά του κλειδαρά;

Τη δουλειά δεν την επέλεξα, αλλά τη βρήκα από τον πατέρα μου. Για όσους θυμούνται: ο πατέρας ήταν πολύ γνωστός κι αγαπητός στο Ρέθυμνο. Έλεγαν “ο κλειδαράς με την μεγάλη μηχανή” με την πολύ χαρακτηριστική του κόρνα. Αλλά δυστυχώς το 2007 τον χάσαμε κι έτσι ανέλαβα την δουλειά κι επίσημα πλέον.

-Θυμίζουν σε κάποιο βαθμό και με διασώσεις οι κλήσεις – περιπτώσεις που σε καλούν για να τους ελευθερώσεις;

Πραγματικά έχω πάει σε πολλές περιπτώσεις, άλλες αστείες κι άλλες επικίνδυνες κι άλλες δραματικές. Τελευταία είχα πάει σε κάποιον που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι έχει κλειδωθεί κάποιος μέσα στην τουαλέτα. Πάω λοιπόν , ανοίγω και την εξώπορτα, μπαίνω μέσα να ανοίξω και την πόρτα της τουαλέτας κι ανοίγω. Ο άνθρωπος ήταν κλεισμένος από τις 6 το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας και εγώ του άνοιξα 7 το απόγευμα της επόμενης. Δεν είχε κινητό, δεν είχε τίποτα. Ήταν μοναχός του σε μια γκαρσονιέρα κι ευτυχώς που τον άκουσε ο γείτονας από την τουαλέτα δίπλα που ήταν μεσοτοιχία. Αν δεν τον άκουγε, δεν ξέρω τι θα γινότανε.

-Έχει αργίες η δουλειά σας ή αν είναι κάτι επείγον τα βροντάς κάτω και πας όπου χρειαστεί;

Δυστυχώς η δουλειά μας δεν έχει αργίες αλλά κάποιες στιγμές πρέπει κι εσύ να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις λόγω οικογένειας. Μια φορά ήμασταν για τραπέζι έξω και με παίρνει μια κυρία και μου λέει ότι έχει τον φούρνο ανοιχτό κι ήταν επικίνδυνο να πάρει φωτιά. Οπότε αναγκαστικά έπρεπε να φύγω να πάω να ανοίξω το σπίτι, το οποίο το προλάβαμε στο τσακ. Είχε ήδη βγάλει καπνούς…

-Υπάρχουν βέβαια και πολλά αστεία περιστατικά που συμβαίνουν. Θυμάσαι εσύ κάποιο τέτοιο;

Ένα από τα πολλά αστεία περιστατικά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό μου είναι κάποια στιγμή που με πήρε η Αστυνομία τηλέφωνο. Είχανε χάσει κάποιον ξένο από Ελβετία. Είχε δώσει σήμα η πρεσβεία, τον ψάχνανε τα ανίψια του. Με παίρνει λοιπόν η Αστυνομία να πάμε στην Παλιά Πόλη να ανοίξουμε το σπίτι. Υποθέσαμε μάλλον πως θα είχε πεθάνει, ήταν και μόνος του. Ανοίγω την πόρτα, βλέπω το φως ανοιχτό μέσα , προχωράμε στο βάθος με τους αστυνομικούς και ο άνθρωπος ήταν στον καναπέ ξαπλωμένος κι έβλεπε ακατάλληλα είδη ταινιών. Μας βλέπει, σαστίζει. Τον ρωτάμε γιατί δεν απαντά στα τηλέφωνα και μας είπε “I want my peace…”

-Έχεις κληθεί ποτέ από την Αστυνομία για κάποια πολύ σοβαρή υπόθεση;

Με την Αστυνομία συνεργάζομαι και με καλεί σε διάφορες περιπτώσεις είτε για έρευνες σε ναρκωτικά και όπλα, είτε όταν θα πρέπει να ανοίξουμε μια πόρτα, στην οποία δεν μπορούν να μπούνε.

-Οι χαρακτηριστικότερες αντιδράσεις των ανθρώπων προς εσένα, αφού τους «απελευθερώσεις», ποιες είναι;

Συνήθως όταν είναι πολλή ώρα κλειδωμένοι απ’ έξω και περιμένουνε, δεν σκέφτονται αρχικά να πάρουν κλειδαρά και προσπαθούνε μόνοι τους… Πάω κι εκστασιάζονται! Αναρωτιούνται τι έκαναν αυτοί τόση ώρα μόνοι τους και δεν έπαιρναν τηλέφωνο και χαίρονται.

-Συμφωνείς με αυτούς που λένε ότι δεν πρέπει ποτέ να λείπουν από το κινητό μας τρεις αριθμοί: του γιατρού, του δικηγόρου και του κλειδαρά μας;

Συμφωνώ πάρα πολύ. Ένας κλειδαράς πάντα πρέπει να υπάρχει στις κλήσεις των κινητών μας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Όπως και με τον άλλον που κλείστηκε μέσα στην τουαλέτα και δεν είχε καν κινητό. Οπότε πάντα παιδιά το κινητό μαζί μας, όπου και να πάμε!