«Την ελιά κάθε χρόνο τη μαδάς, τη χτυπάς, τη γδέρνεις μα κάθε χρόνο σου δίνει τον καρπό της»»

Η Ρεθυμνιώτισσα Αλινέα Σμαράγδα, εδώ και χρόνια ασχολούμενη με τις εναλλακτικές θεραπείες, μπορεί τα τελευταία χρόνια να κινείται συχνότερα στο εξωτερικό, όμως ποτέ δεν ξεχνά τις ρίζες της στην Κρήτη κι αν μη τι άλλο τις ελιές που έχουν τώρα την τιμητική τους!

Η Αλένια άνοιξε την καρδιά της στο Daynight.gr και ξεδίπλωσε τις μνήμες της…

Αλινέα, τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό με τη λέξη “ελιά”;
Αυτή την περίοδο στην Κρήτη όλοι προσεύχονται για λίγο ακόμα ήλιο και καλό καιρό ώστε να μπορούν να μαζέψουν τις ελιές τους και να βγάλουν το λάδι της χρονιάς. Είναι από τις πιο αγαπημένες εποχές του Χρόνου και είναι ιδιαίτερο αν κάποιος βρίσκεται στην Κρήτη και είναι μέρος αυτής της διαδικασίας ή απλά θεατής.

Όταν ήμουν ακόμα παιδί αυτή η εποχή ήταν ιδιαίτερη για μένα. Η θεία μου η οποία δεν είναι πια στη ζωή με έπαιρνε μαζί της. Μπορεί να ήμουν μικρή, αλλά ήμουν πολύ ικανή βοηθός, πειθαρχημένη, και το ινάτι μου, με έκανε να δουλεύω ακόμα πιο δυνατά.

Ποιες εικόνες από το λιομάζωμα σου έρχονται στο μυαλό τόσα χρόνια μετά;
Το δύσκολο ήταν το πρωινό ξύπνημα και η υγρασία που σου τρυπάει το δέρμα αν έχει βρέξει, όμως η μυρωδιά από το χώμα σε εναρμονίζει με τη Γη σιγά σιγά. Δεν πηγαίναμε και έτσι βέβαια, στεγνοί, πρωί πρωί. Είχαμε τα κουλουράκια, νερό στο παγουρί, και καφέ στο θερμό. Και κάπου θα σταματούσαμε να πάρουμε μια ανάσα. Η θειά μου καθόταν πάνω σε καμιά πέτρα και εγώ πάνω στα βρεγμένα δίχτυα και από την υγρασία που πάντα το ξεχνούσα, σηκωνόμουν με βρεγμένο το παντελόνι μου. Όπως καταλαβαίνω τώρα, απλά δεν με ενδιέφερε και επιπλέον μου άρεσε η αίσθηση του λαδωμένου μαύρου διχτυού γιατί ποτέ δεν άλλαξα αυτήν την συνήθεια, αντιθέτως αν μας έκανε πολύ ηλιόλουστη μέρα, θα κυλιόμουνα σαν την γάτα μέχρι η θεία μου να αρχίσει να φωνάζει ” σήκω μωρή από κει θα παγώσει ο κώλος σου”, έτσι όπως μόνο  αυτή ήξερε να το λέει.

Η δουλειά με την Γη δεν είναι εύκολη, αλλά η επαφή μαζί της τουλάχιστον έστω και σποραδικά είναι απαραίτητη για μια ζωή με πραότητα.

Τι είναι για εσένα η ελιά…
Η Ελιά  δεν είναι όπως ένα οποιοδήποτε δέντρο. Σε μαθαίνει να γονατίζεις με υπομονή στη Γη, και σου διδάσκει αυτόματο τον σεβασμό και ποια είναι η σχέση σου με αυτήν, ότι είναι η τροφός σου και η Μητέρα, και αυτό από μόνο του σου διδάσκει την αφοσίωση που χρειάζεται να έχεις απέναντι στον εαυτό σου και την ζωή την ίδια.

Αν δεν είσαι αγρότης η μαθημένος από μικρός στις ελιές και την “μαζωχτική” όπως την ονομάζουν εδώ, δεν το κάνεις αυτό αν δεν έχεις ανάγκη. Αλλά η ίδια η επαφή με την Γη και τα ελαιόδεντρα, πλάθουν την καρδιά ενός ανθρώπου. Αν δεν τον κάνεις επειδή δεν αγαπάς να μαζώνεις τις ελιές, το κάνεις επειδή αγαπάς κάποιον που τον κάνει. Αυτή είναι η αυταπάρνηση που σου μαθαίνει η ελιά.

Το ίδιο το δέντρο, το μαδάς, το χτυπάς και το γδέρνεις, και πάλι κάθε χρόνο θα σου δώσει τον καρπό και θα σου δώσει το λάδι του, που θα χύσεις στη σαλάτα σου και θα κάμεις το φαγί σου. Αν δεν είναι αυτό αφοσίωση δεν ξέρω τι άλλο είναι.

Και αυτή η ειρήνη που γλιστράει μέσα μαζί με το λάδι το ίδιο, την σκληρή και φιλότιμη δουλειά.

Ήταν δύσκολα αλλά αγαπημένα χρόνια;
Ξέρετε ποιο ήταν το καλύτερο κομμάτι της μέρας; Η κόρνα που λαλούσε πως έφτασε ο πατέρας μου , και μαζί με αυτόν οι φρέσκιες μοσχοβολημένες τηγανιτές πατάτες της γιαγιάς, κεφαλογραβιέρα, αφράτο ψωμί, ε και κάτι επιπλέον υπήρχε πάντα! Ήμουν μια μικρή πατατού και λιχούδα και μετά από τέτοια κούραση το φαγητό ήταν λουκούμι! Έτρωγα μέχρι πτώσης, όχι τελικής, απλά πάνω στο μαύρο δίχτυ. Η θειά μου θα γυρνούσε την πλάτη της πάνω στον κορμό ενός δέντρου να ξεκουραστεί και θα νόμιζες ότι κοιμόταν βαθιά, μέχρι να αράξει καμιά μύγα πάνω στα χείλη και ξαφνικά τίναζε το κεφάλι της λες και την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Μετά από μισή ώρα επιστρέφαμε στην δουλειά και συνεχίζαμε μέχρι να μην έχει πια φως για να δουλέψουμε, και επιστρέφαμε σπίτι για καυτό μπάνιο. E, και κάτι καλό έβαζε στην τσέπη μου η θεία μου κάθε φορά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την περίοδο της ζωής μου. Τις μυρωδιές, από το βρεγμένο χώμα και τις πατημένες ελιές, το φρέσκο πρωτόλαδο και ειδικά το δικό μας που είναι το πιο γλυκό και μυρωδάτο!

Και τώρα πώς σε έφερε ο δρόμος σου πίσω στην γενέτειρα;
Τώρα που επέστρεψα στην Κρήτη θα ήθελα να ερωτοτροπήσω με την ελιά και την Γη, αλλά κάπως οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν. Όμως σέβομαι τον κόπο των γονιών μου, και το φρέσκο πράσινο λάδι που μου πρόσφεραν να βουτήξω το ψωμί μου. Έχετε ακούσει αυτό που λένε “Ψωμί και αλάτσι”; Αυτό και λίγο λάδι πάνω και νιώθεις όλη την αφθονία της Γης να κάθεται μέσα σου.

Ο Μαράν ήταν εδώ στην Κρήτη από την Τουρκία, και 2 μέρες έμαθε τον κόπο και την δουλειά του αγρότη βοηθώντας τους δικούς μου. Ο ίδιος βέβαια έχει ελιές που μάζευαν άλλοι για αυτόν.

Η ελιά σου πλάθει την καρδιά, αν δεν το κάνεις από ανάγκη η επειδή δεν σου αρέσει , θα το κάνεις για κάποιον που αγαπάς. Γι’ αυτό για μένα η ελιά εκφράζει την αφοσιωμένη αγάπη και την αυταπάρνηση.

Γι’ αυτό ο Ιησούς γονάτισε μέσα σε ένα ελαιώνα και όλα τα δέντρα του έδωσαν την αφοσίωση τους από τα δάκρυά του. Ακόμα και σήμερα αν κάποιος πάει στον κήπο της Γεσθημανής θα νιώσει αυτό το προσκύνημα που έκανε η ψυχή του, και πώς όλα βρήκαν συγχώρεση πάνω στο ιερό αυτό το χώμα.

Η ελιά θα στο ψιθυρίσει.

 

*Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από τον κήπο της Γεσθημανής, ενώ ήταν η Αλνέα εκεί με την Σάλικα 4 χρόνια πριν για την θεραπευτική σχολή των Αλάτων και την «Αποστολή Ειρήνης». Τα ελαιόδεντρα που εμφανίζονται έχουν ηλικία 2000 ετών.