Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομη αναφορά από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο ενώ χαιρετισμούς απεύθυναν ο Υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Ιωάννης Κεφαλογιάννης μέσω βίντεο, η Αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου κ. Μαρία Λιονή, ο Αντιπρύτανης του Π.Κ. κ. Κωνσταντίνος Σπανουδάκης, ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ρεθύμνου κ. Γιώργος Γιακουμάκης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ξενοδόχων κ. Μανώλης Τσακαλάκης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων Παλιάς Πόλης, Αντιδήμαρχος Ρεθύμνου κ. Θωμάς Κρεβετζάκης, η Διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνου κ. Μαρία Μαραγκού μέσω βίντεο και τέλος εκ μέρους του Ιδρυτή και Προέδρου της GRECOTEL κ. Νίκου Δασκαλαντωνάκη, ο Διευθυντής του ξενοδοχειακού ομίλου κ. Δημήτρης Καλαϊτζιδάκης.
Τις κεντρικές ομιλίες πραγματοποίησαν ο Δήμαρχος Ρεθύμνης κ. Γιώργης Μαρινάκης και η τ. Διευθύντρια της Τ.Υ.Δ.Ρ. κ. Γεωργία Κελέκη.
Μετά το πέρας των ομιλιών έγινε η απονομή της τιμητικής πλακέτας, και η εκδήλωση έκλεισε με ομιλία – ευχαριστήριο του Ζαχαρία Αρχοντάκη.
Την εκδήλωση παρουσίασε η επί σειρά ετών συνεργάτης του Δημήτρη Αρχοντάκη αλλά και του σημερινού Δημάρχου, Αίμη Μιχελιδάκη – Ρακιντζή ενώ παρίστατο τιμητικό άγημα από το Παράρτημα Ρεθύμνου του Λυκείου των Ελληνίδων.
Η συγκινητική ομιλία του γιου του
Με την συγκίνηση έκδηλη ο Ζαχαρίας Αρχοντάκης αμέσως μετά την παραλαβή της τιμητικής πλακέτας είπε τα εξής:
“Σεβασμιώτατε, κύριε Υπουργέ, κυρία Αντιπεριφερειάρχη, κύριε Δήμαρχε, κύριε Πρύτανη, κύριοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, κυρίες και κύριοι…
Εκ μέρους της οικογένειας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τα εγκάρδια λόγια σας, αλλά και τον καθένα από εσάς ξεχωριστά, για την παρουσία σας είτε εδώ στον Δημοτικό Κήπο της πόλης μας είτε στο διαδίκτυο, από όπου παρακολουθείτε αυτή την εκδήλωση προς τιμή του Πατέρα μου και τέως Δημάρχου μας Δημήτρη Αρχοντάκη.
Μία εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Δήμο μας σήμερα, τη γενέθλια μέρα του, με τρόπο που βαθιά μας συγκινεί, που θα συγκινούσε και τον ίδιο, εάν ήταν εδώ μαζί μας, όπως με ικανοποίηση και χαρά προσδοκούσε. Και όμως ευτύχησε να βιώσει την συγκίνηση αυτή, τη στιγμή που ενημερώθηκε για την οριστικοποίηση της σημερινής εκδήλωσης, για την οποία από καιρό γίνονταν προσπάθειες να μπορέσει να πραγματοποιηθεί, αλλά η πανδημία διαρκώς τη μετέθετε, έχοντας και ο ίδιος την κρυφή ελπίδα ότι μετά το πέρας της, θα γινόταν πλέον ανοικτά η εκδήλωση, με την παρουσία των φίλων δημοτών του, όπως τους είχε πάντα κοντά του. Πρόλαβε όμως τουλάχιστον να μάθει τα πάντα για αυτήν, τη συμβολική ημερομηνία της, την ώρα της, τη δομή της, το βασικό σκελετό του προγράμματός της, τα τιμητικά προς αυτόν, τα γνώριζε όλα από το Μάνο, που του τα ανέλυσε από κοντά, μόλις το τελευταίο εικοσιτετράωρο πριν το ατύχημά του.
Φανταστείτε, η τελευταία είδηση που έφτασε σε αυτόν από το Δήμο μας, ήταν το χαρμόσυνο νέο, που αφορούσε τον ίδιο. Ήταν ευτυχής για αυτό! Τούτη η εκδήλωση είναι λοιπόν η δική μας παρηγοριά!
Κύριε Δήμαρχε, κύριε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνης, κυρίες και κύριοι μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, θερμά σας ευχαριστούμε.
Η απόφασή σας να τιμήσει ο ίδιος ο Δήμος εν ζωή τον Δημήτρη Αρχοντάκη αποτέλεσε την ύψιστη τιμή για εκείνον σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αυτό μπορώ να σας το μεταφέρω με σιγουριά, να το γνωρίζετε.
Κύριε Δήμαρχε, επιτρέψτε μου να απευθυνθώ σε εσάς ιδιαιτέρως, να σας μεταφέρω την ευγνωμοσύνη που αισθανόμαστε για το σεβασμό και την τιμή που εκφράσατε προς αυτόν από την ώρα της δυσάρεστης αναγγελίας μέχρι και σήμερα, εδώ, με την ενδελεχή αναφορά στο όραμά του και στο έργο του, την πορεία του ως Δημάρχου, Δασκάλου και Ανθρώπου.
Η απόφαση αυτή του Δημοτικού Συμβουλίου που πήραμε στα χέρια μας, αποτελεί σήμερα για εμάς, την οικογένειά του, την ύψιστη αναγνώριση για τις υπηρεσίες του από τη θέση του Δημάρχου, για την αγάπη του προς την πόλη, προς το Ρέθυμνο. Αυτός είναι και ο λόγος που η οικογένεια παρευρίσκεται σήμερα εδώ σύσσωμη, πολυπληθής, δακρυσμένη αλλά υπερήφανη.
Πριν από ένα μήνα, όπως προανέφερα, πληροφορηθήκαμε από τον πατέρα μου ότι οριστικοποιήθηκε η ημερομηνία της σημερινής εκδήλωσης. Η χαρά αυτής της είδησης έσβησε απότομα λίγες ώρες αργότερα με το ατύχημα που εν τέλει του στοίχισε τη ζωή.
Παρόλα αυτά σήμερα βρισκόμαστε εδώ, για να τον τιμήσουμε για την μακρόχρονη προσφορά του στην πόλη που αγάπησε και συνέδεσε με την πορεία της ζωής του.
Σε ένα από τα πολλά όμορφα κείμενα που γράφτηκαν τις επόμενες μέρες από τον θάνατό του, έγραψε κάποιος ότι ο πατέρας μου είναι από τις περιπτώσεις όπου ο ευεργέτης αγάπησε περισσότερο τους ευεργετηθέντες απ ότι εκείνοι αυτόν. Δεν ήταν όμως έτσι ακριβώς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και τα τελευταία δύσκολα χρόνια των δικαστικών του αγώνων, όπου προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, ένα από τα πράγματα που τον κράτησαν δυνατό ήταν οι καθημερινές εκδηλώσεις αγάπης του απλού κόσμου και της πίστης τους στην αθωότητά του. Και αυτά τα τελευταία χρόνια τα μετρώ περισσότερο,διότι τότε ήταν ένας απλός πολίτης χωρίς αξίωμα και εξουσία. Η αγάπη που έδωσε απλόχερα στην πόλη του Ρεθύμνου του επεστράφη από την συντριπτική πλειοψηφία των Ρεθεμνιωτων.
Τίποτα δεν του χαρίστηκε του μπαμπά. Ούτε καν η βιολογική ζωή του. Πάλεψε από πολύ νέος μέχρι τέλους ακόμα και γι αυτό. Και εμείς, η οικογένειά του, ως φυσικοί συνοδοιπόροι του ζήσαμε από κοντά όλο τον αγώνα του, τις λύπες, τις αγωνίες αλλά και τις χαρές που αυτός ο αγώνας είχε ως αποτέλεσμα.
Η αγωνία και το άγχος για τον μπαμπά δεν τελείωναν ποτέ, αλλά είχε αυτό το σπάνιο χάρισμα να καταφέρνει πάντα να μας καθησυχάζει. Όχι με σοφιστείες, αλλά με επιχειρήματα, όπως έκανε και στον δημόσιο βίο του.
Ζούσαμε με έναν άνθρωπο που δούλευε 16 με 18 ώρες την ημέρα και την μία ώρα που ξάπλωνε το μεσημέρι για να ξεκουραστεί διόρθωνε γραπτά αρχαίων ελληνικών από το φροντιστήριο. Παρόλα αυτά κατάφερνε να μην είναι απών από την οικογένειά του. Έχω εκατοντάδες όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια με τον πατέρα μου.
Ήταν πάντα δίπλα μας, πατέρας, σύζυγος, αδερφός, παππούς να βοηθήσει, να συμβουλέψει χωρίς να δείχνει ίχνος αυθεντίας, να αστειευτεί με το ιδιαίτερο χιούμορ του. Ακόμα και στις κακές στιγμές μας ήταν δίπλα μας, υποστηρικτικός, χωρίς να μας επικρίνει.
Μα πάνω απ όλα ήταν πάντα ένα παράδειγμα προς μίμηση με τις πράξεις του. Μας έμαθε να είμαστε ταπεινοί, να υπολογίζουμε το χρήμα ως μέσο και όχι ως αυτοσκοπό, να αγαπάμε τη φύση και το κυριότερο ακόμα να αγαπάμε τον άνθρωπο και να μην είμαστε μνησικακοι. Δύσκολα χαρακτηριστικά που ίσως δε σου εξασφαλίζουν το ευ ζην με την έννοια που έχει λάβει στους άγριους καιρούς που ζούμε, αλλά είναι τα εφόδια για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να γαληνεύει η ψυχή μας. “Γεννήθηκα όχι για να μισώ, αλλά για να αγαπώ” ο στίχος αυτός του Σοφοκλή δεν ήταν τυχαία από τους αγαπημένους του. Αυτή την κληρονομιά μας άφησε.
Αν καταφέρουμε να μπολιάσουμε τα παιδιά μας με ένα κλαδί από το δέντρο της αγάπης και της ενσυναίσθησης που φύτεψε, θα έχουμε βάλει κι εμείς ένα λιθαράκι σε αυτό το ωραίο οικοδόμημα που έχτισε στα 82 χρόνια της ζωής του.
Ξέρω ότι δε μας ακούει τώρα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να ξέρει ότι τις αγκινάρες που θα κόβαμε μαζί το Σάββατο, πήγαμε με τη μαμά και την Ίλια και τις κόψαμε.
Σε αγαπώ μπαμπά.”
