Γιατί μια Ρεθυμνιώτισσα μητέρα να διστάζει να θηλάσει δημόσια;

“Έχω νιώσει βλέμματα επικριτικά, αλλά δεν δίνω σημασία. Αλλά κι αν μου πουν κάτι θα απαντήσω αναλόγως: ότι δεν είναι κάτι που τους αφορά και ότι είναι δικαίωμά μου.”

Αν βγούμε τώρα στην πόλη του Ρεθύμνου και περπατήσουμε στο δρόμο… Αν ακούσουμε ένα μωρό να κλαίει και η μητέρα κάνει την κίνηση να το θηλάσει περπατώντας στο πεζοδρόμιο, θα υπάρξουν αρκετοί που θα αντιδράσουν επικριτικά ή θα νιώσουν αμηχανία.

Η Λένα Σουφλιά από την Εθελοντική Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Ρεθύμνου εξηγεί στο Daynight.gr ότι η τοπική κουλτούρα της κάθε πόλης, παίζει σημαντικό ρόλο, ενώ πρώτα από όλα φροντίζει να δώσει απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα:  Τι ισχύει εάν το μωρό πεινάσει έξω στο δρόμο; Η μητέρα θα θηλάσει ή θα το αποφύγει για να μην δημιουργηθεί… θέμα με τον κόσμο;

“Θέλω να πιστεύω ότι όλο και περισσότερες μητέρες νιώθουν άνετα να θηλάσουν το μωρό τους σε ένα δημόσιο χώρο. Δεν θα έπρεπε να πιέζεται ούτε η μητέρα ούτε το μωρό. Yπάρχουν βέβαια πολλές μητέρες, που έχουν αναστολές και δεύτερες σκέψεις. Οι μητέρες εδώ έχουν μια διστακτικότητα ως προς αυτό. Εγώ βλέπω μητέρες έξω να θηλάζουν πλέον. Νομίζω όμως μπορεί να γίνει πιο συχνό το φαινόμενο του δημόσιου θηλασμού. Δεν χρειάζεται και δεν είναι λογικό για μια μητέρα να σκέφτεται πως είναι καλύτερα να μείνει μέσα στο σπίτι για να μην πεινάσει το μωρό”, απαντά η ίδια.

Μάλιστα η Λένα Σουφλιά δικαιολογεί για ποιο λόγο θα πρέπει μια μητέρα να μπορεί να θηλάσει έξω: “Είναι πάρα πολύ σημαντικό ένα μωρό να τρώει όταν πεινάει. Όπως ένας ενήλικος άνθρωπος όταν πεινάσει, τρώει. Εγώ – όταν καθυστερώ λίγο το δικό μου φαγητό – νιώθω έναν εκνευρισμό. Εάν καθυστερήσει ένα μωράκι, αρχίζει να νιώθει μια υπερένταση!”

Στο ερώτημα αν η ίδια έχει αντιμετωπίσει παρατήρηση ή αρνητικό σχόλιο στην πόλη του Ρεθύμνου, η απάντηση είναι η εξής: “Σε μένα δεν έχει τύχει να μου πουν κάτι όσο θήλαζα σε δημόσιο χώρο. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι το μωρό να μην θέλει να κάτσει στο καρότσι, οπότε το έπαιρνα αγκαλιά, περπατούσα και το θήλαζα. Έχει τύχει να μου προσφέρουνε θέση να καθίσω, αλλά δεν έχει τύχει να μου πουν κάτι αρνητικό. Έχω νιώσει βλέμματα επικριτικά, αλλά δεν δίνω σημασία. Αλλά κι αν μου πουν κάτι θα απαντήσω αναλόγως: ότι δεν είναι κάτι που τους αφορά και ότι είναι δικαίωμά μου.”

Ένας ειδικός χώρος ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει προς τις Ρεθυμνιώτισσες μητέρες μια βοήθεια, όπως μας επισημαίνει: “Στο Ρέθυμνο δεν υπάρχει κάποιος ειδικά διαμορφωμένος χώρος που να μπορεί μια μητέρα να κάτσει και να θηλάσει, να έχει φτιαχτεί δηλαδή για αυτό τον σκοπό. Έχει γίνει μια πρόταση από την δική μας ομάδα, την Εθελοντική Ομάδα Μητρικού Θηλασμού Ρεθύμνου προς τον Δήμο. Για την δημιουργία ενός χώρου που να μπορούν να φροντίζουν το μωρό: να το αλλάξουν ή να το πλύνουν.”

Για το τέλος η κα. Σουφλιά, άφησε την κατάρριψη ενός… παλιού μύθου: Αν επιστρέψει μια μητέρα στη δουλειά της, θα πρέπει να απογαλακτίσει το μωρό της;

“Μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο. Ίσως όχι τόσο εύκολα. Αλλά με οργάνωση, επιμονή, υπομονή μπορεί να συνδυαστούν. Το δικό μου μωράκι ήταν 5 μηνών, όταν επέστρεψα στην εργασία μου. Είχα πάρει το θήλαστρο μαζί κι έκανα κάποιες αντλήσεις. Υπάρχουν δυσκολίες βέβαια εν ώρα εργασίας. Κι ενώ υπάρχει νόμος που επιτρέπει στην μητέρα να αντλεί γάλα, την ώρα της εργασίας, πολλοί εργοδότες δεν το επιτρέπουν δυστυχώς.”