Η Ρεθυμνιώτισσα Καίτη Αρετάκη «πέταξε» για να συναντήσει τον πατέρα της «Καπετάν Σφακιανό»

Παρότι η Αθήνα ήταν ο μόνιμος τόπος κατοικίας της, το μυαλό της και η καρδιά της Καίτης Αρετάκη ήταν συνεχώς στο Ρέθυμνο, απ’ όπου και καταγόταν. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας που πάντως δεν μπόρεσαν να τη λυγίσουν. Περισσότερο την κατέβαλε ψυχολογικά το πρόωρο φευγιό του γιου της Αποστόλη, στα 57 του χρόνια, πριν από λίγο καιρό στην Κύπρο, όπου και διέμενε μόνιμα με την οικογένειά του.

Η κόρη του “Καπετάν Σφακιανού”, το μοναχοπαίδι του, πρόλαβε να δει τυπωμένο το βιβλίο “Ο Πολέμαρχος της Βίγλας” που ήταν αφιερωμένο στον ένδοξο βίο του πατέρα της Γιώργη Αρετάκη.

Κυρίως τα ακούσματα και οι αφηγήσεις φίλων και συντρόφων του, που συνόδευσαν και διέσπειραν το μύθο του είχε να θυμάται απ’ τα έργα και τις ημέρες του ασυμβίβαστου γεννήτορα της. Ελάχιστο χρόνο πρόλαβε να περάσει μαζί του, όμως τα βιώματά του έγιναν και δικά της στο πέρασμα του χρόνου. Τα αφηγήθηκε αναλυτικά στον δημοσιογράφο- συγγραφέα Μανόλη Παντινάκη, σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο του “Πολέμαρχου της Βίγλας”.

“Ο πατέρας μου βγήκε στο βουνό για την πατρίδα” δήλωνε έμπλεη περηφάνιας η Καίτη Αρετάκη, “γι’ αυτήν και την Ελευθερία θυσιάστηκε” συμπλήρωνε. “Ας είναι αναπαυμένη η ψυχή του (…) Θλίβομαι όταν τον θυμάμαι, γιατί δεν χάρηκε τη ζωή του. Εάν, όπως λέγεται, “οι νεκροί δεδικαίωται”, τότε ο πατέρας μου θα νιώθει δικαιωμένος. Νιώθω περήφανη γιατί βγήκε στο βουνό, όχι για πλιάτσικο, όπως έκαναν άλλοι, αλλά για την πατρίδα (…) Αυτοπροσδιορίστηκε Σφακιανός για να τιμήσει τη γενναιότητα και τη λεβεντιά”.

 

Η ζωή και τη δράση του μεγάλου αγωνιστή “Καπετάν Σφακιανού”

Ο Γεώργιος Αρετάκης γεννήθηκε το 1899 στο Σπήλι. Πήρε μέρος ως εθελοντής στις μάχες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα στη Μικρασιατική Εκστρατεία, οπού και διακρίθηκε για τη δράση του. Μόνιμος αξιωματικός πια του στρατού, το 1932 προήχθη σε ανθυπολοχαγό και αργότερα σε υπολοχαγό. Ύστερα από το αποτυχημένο Κίνημα του 1935 αποτάχθηκε από το στράτευμα ως βενιζελικός και αποσύρθηκε στην Κοξαρέ, όπου παντρεύτηκε και δημιούργησε την οικογένειά του.

Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ανακλήθηκε στο στράτευμα με τον βαθμό του λοχαγού και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του στα βουνά της Αλβανίας, όπου και τραυματίστηκε. Το πρώτο διάστημα της Κατοχής ο Αρετάκης εργάστηκε ως επικεφαλής ασφάλειας στην Τράπεζα της Ελλάδας αρχικά στα Χανιά και ύστερα στην Πάτρα. Το κάλεσμα όμως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη λευτεριά της πατρίδας δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την προσωπικότητα του Αρετάκη. Γρήγορα βγαίνει στο βουνό και παίρνει μέρος στην Αντίσταση, όντας από τους πρώτους αξιωματικούς και απότακτους του 1935 που εντάχθηκαν στο ΕΑΜ. Παίρνοντας το ψευδώνυμο Σφακιανός -τιμή στην καταγωγή του- έδρασε αρχικά ως αρχηγός του Τάγματος Καλαβρύτων του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ (Αχαΐας) και αργότερα ως διοικητής του 2ου Τάγματος του 8ου Συντάγματος ΕΛΑΣ (Λακωνίας).

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Σφακιανός αρνήθηκε να παραδώσει τον οπλισμό του και ανέβηκε καταδιωκόμενος πάλι στο βουνό. Τον Σεπτέμβρη του 1946 συγκρότησε με άλλους αγωνιστές το πρώτο ένοπλο τμήμα του ΔΣΕ Πελοποννήσου στον Πάρνωνα. Τα επόμενα χρόνια έλαβε μέρος σε δεκάδες μάχες εναντίον του αστικού στρατού, της χωροφυλακής και των παρακρατικών συμμοριών, όντας κεντρικό στέλεχος της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, μιας ηρωικής μεραρχίας που πάνω από 5.000 μέλη της έδωσαν τη ζωή τους για το δίκιο του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους αφέντες. Διακρινόμενος για το θάρρος, τη γενναιότητα και τη στρατιωτική του ευφυΐα, προκρίθηκε σε αντισυνταγματάρχη το 1948, με διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του ΔΣΕ.

Ωστόσο, ο αγώνας του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο γινόταν όλο και περισσότερο άνισος. Κυκλωμένοι από στεριά και θάλασσα οι αγωνιστές του έπεφταν ένας – ένας στα πεδία των μαχών. Ο ίδιος ο Σφακιανός μαζί με άλλους πέντε αγωνιστές, υποχωρώντας μαχόμενοι, έφθασαν στα νότια του Ταΰγετου τον Μάρτη του 1949, προσπαθώντας να φύγουν με καΐκι από τη Μάνη για την Κρήτη.

Το τελευταίο τους καταφύγιο ήταν η σπηλιά Βαγιολάγκαδο. Εκεί, όμως, προδόθηκαν από χωρικό της περιοχής και στις 26 Μάρτη 1948 η σπηλιά περικυκλώθηκε από ΜΑΗδες και χωροφύλακες. Οι πέντε αγωνιστές, πολεμώντας μέχρις εσχάτων, έπεσαν τελικά κάτω από τα εχθρικά πυρά.