Μια μοναδική βραδιά παραμονή του Άγιου Υάκινθου στα Ανώγεια

Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο Κρητικός καλλιτέχνης που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ο τροβαδούρος του έρωτα, όπως τον έχουν αποκαλέσει, μιλάει στην εφημερίδα “Νέα Κρήτη” για τι άλλο… μα φυσικά για την αγάπη.

Με αφορμή την εορτή του Κρητικού γιού του έρωτα, του Αγίου Υακίνθου, που τιμάται στις 3 Ιουλίου, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, κατά κόσμον Γιώργος Δραμουντάνης, μίλησε μαζί μας για τη μοναδική βραδιά που ετοιμάζεται την παραμονή της γιορτής στον όμορφο ναΐσκο των Ανωγείων, για τα “Υακίνθεια”, που αναβάλλουν για μία ακόμη χρονιά το ραντεβού τους με το κοινό, αλλά επιστρέφουν ανανεωμένα το 2019, καθώς και για τη νέα δουλειά που ετοιμάζει, και η οποία θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Ο Άγιος Υάκινθος

Ξεκινώντας τη συζήτησή μας, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων απεύθυνε κάλεσμα σε όλο τον κόσμο να ανηφορίσει το βράδυ της Δευτέρας στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Υακίνθου στον Ψηλορείτη και να γίνει μέρος μιας μυσταγωγικής βραδιάς σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο.

«Χωρίς μεγάφωνα, χωρίς ρεύμα, υπό το φως του φεγγαριού, των αστεριών και των κεριών, χωρίς παρεμβολές, σε απόλυτη ησυχία, ο κόσμος θα μπορέσει να ακούσει με ευλάβεια τα λόγια που θα βγαίνουν από τα χείλη του πατέρα Ανδρέα Κεφαλογιάννη. Χωρίς τίποτα να μπορεί να διασπάσει αυτή την ησυχία, πέρα ίσως από το κουδούνι κάποιου προβάτου που θα ακούγεται από μακριά, αλλά θα μετέχει και αυτό σαν θυμιατήρι, όποιος ανηφορίσει θα ζήσει μια μοναδική εμπειρία», μας είπε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, προσθέτοντας πως φέτος, για πρώτη φορά, μετά το πέρας της Λειτουργίας – περίπου στις 12 τα μεσάνυχτα – η γυναικεία χορωδία του Μουσείου Μουσικών Οργάνων “Θύραθεν” θα τραγουδήσει παραδοσιακά τραγούδια και ύμνους.

«Οι γυναικείες φωνές στην απόλυτη ησυχία του Ψηλορείτη και το φυσικό φως είναι ήδη λόγος να κάνεις την ανηφόρα και να ζήσεις αυτήν την εμπειρία», πρόσθεσε.

Ποιος ήταν όμως ο Άγιος Υάκινθος; «Ο Άγιος Υάκινθος, που εορτάζουμε στις 3 Ιουλίου, ήταν, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, θαλαμηπόλος του αυτοκράτορα Τραϊανού, ο οποίος του ζήτησε να απαρνηθεί τον Χριστό. Εκείνος αρνήθηκε, φυλακίστηκε και τελικά πέθανε από ασιτία, σε ηλικία 20 ετών. Γιατί λέμε πως ήταν ο Άγιος του έρωτα; Γιατί ήταν ένας νέος που έδωσε τη ζωή του για κάτι που αγαπούσε, στη συγκεκριμένη περίπτωση για την πίστη του. Ήταν ένας νέος, που τον κυριάρχησε ένας έρωτας για να πετύχει αυτό που ήθελε», μας εξηγεί ο Λουδοβίκος.

Ραντεβού με τα “Υακίνθεια” το 2019

Από τη συζήτησή μας δε θα μπορούσαν να λείπουν τα “Υακίνθεια”. Οι εκδηλώσεις-θεσμός για την Κρήτη, που τα τελευταία δύο χρόνια λείπουν από τη ζωή μας εξαιτίας του καταστροφικού χιονιά του 2017. Οι ζημιές δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί, ωστόσο ο Λουδοβίκος των Ανωγείων δηλώνει αισιόδοξος πως ο χώρος θα είναι έτοιμος το 2019 και πως τα “Υακίνθεια” θα επιστρέψουν δυναμικά το επόμενο καλοκαίρι.

«Η τελευταία αυτοψία που κάναμε έδειξε ότι ο χώρος δεν είναι ακόμα έτοιμος. Χρειάζεται να γίνουν ακόμη κάποιες εργασίες και φυσικά χρειάζονται και χρήματα. Η Περιφέρεια Κρήτης, αλλά και φίλοι των εκδηλώσεων θα μας βοηθήσουν, οπότε είμαστε σίγουροι πως το 2019 τα “Υακίνθεια” θα επιστρέψουν! Έχουμε δεχτεί άπειρα τηλεφωνήματα από κόσμο που ρωτάει γιατί δε θα γίνουν φέτος τα “Υακίνθεια”. Η αλήθεια είναι πως μας πονάει αυτό. Θέλω να πιστεύω όμως πως είναι μια μικρή ανάπαυλα, που θα μας επιτρέψει να αρχίσουμε δυναμικά τη νέα εικοσαετία.

Η σκέψη μάλιστα είναι του χρόνου οι εκδηλώσεις να γίνονται τη διάρκεια της ημέρας, ώστε ο κόσμος να μπορεί να απολαμβάνει και το φυσικό τοπίο. Το θέατρό μας είναι μέσα στη φύση, μέσα στα δέντρα, που προσφέρουν σκιά ώστε άνετα ο κόσμος να μπορεί να απολαμβάνει τις συναυλίες. Πιστεύουμε πως αυτή η καινοτομία θα δώσει άλλη διάσταση στις εκδηλώσεις και θα μας επιτρέψει να κάνουμε κι άλλα πράγματα στο μέλλον», υπογράμμισε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων.

«Δεν υπάρχεις πίσω από ένα “σαν”»

Κλείνοντας τη συζήτησή μας, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μίλησε για τα νέα παιδιά που ξεκινούν σήμερα αναζητώντας τη δική τους θέση στον χώρο.

«Τα νέα παιδιά που κάνουν μουσική στην Κρήτη θα πρέπει να βρουν πρώτα τον δικό τους εαυτό. Η παράδοση είναι για να σε διδάξει, να σου πει τι έχει συμβεί ως εδώ και να σε οδηγήσει να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις εσύ, ώστε να βρεις δικό σου χαρακτήρα, να κάνεις τη δικιά σου πρόταση. Μπορεί αρχικά να μην είναι σπουδαία αυτή η πρόταση, όμως η επιμονή θα ανοίξει ένα χώρο και θα βρεις κάτι να προσθέσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να πει κάποιος ότι τραγουδάς… σαν τον τάδε ή τον δείνα. Αυτό το “σαν” είναι η καταστροφή. Δεν υπάρχεις πίσω από ένα “σαν”».

Ο πόνος του Σαμίρ έγινε τραγούδι

Ο Λουδοβίκος είναι ένας καλλιτέχνης που δε μιλάει παρά μόνο όταν έχει κάτι να πει με τη δουλειά του. Έτσι και τώρα, μιλά με το νέο του τραγούδι, που πρόκειται σύντομα να κυκλοφορήσει. Είναι η περιπέτεια του νεαρού Σαμίρ, του Αφγανού πρόσφυγα που συγκίνησε τον Λουδοβίκο και έκανε την ιστορία του τραγούδι.

«Ο Σαμίρ Σαλαμί είναι ένας νεαρός Αφγανός που πριν από δέκα χρόνια έφυγε από την πατρίδα για να γλιτώσει τη φρίκη του πολέμου. Ο δρόμος, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι, τον έβγαλε στα Ανώγεια, όπου ζει τα τελευταία χρόνια. Μου διηγήθηκε την ιστορία του, τον πόνο του, τη φρίκη που έζησε – είδε τους ταλιμπάν να κρεμούν μπροστά στα μάτια του τον πατέρα του – και την έκανα τραγούδι. Ένα τραγούδι που το τραγουδά ο ίδιος ο Σαμίρ. Οι στίχοι τού τραγουδιού έχουν ως εξής:

“Με τα μάτια μου κλαμένα, και τα χείλη πικραμένα θέλω να σας πω.

Έχασα το παρελθόν μου, κυνηγώντας το παρόν μου ένα μέλλον για να βρω.

Με έπνιξε μες την αλμύρα η κουρελιασμένη μοίρα, μα ήρθα ως εδώ.

Με τα λόγια της γιαγιάς μου, έφτιαξα τα όνειρά μου και ήταν τυχερό στου Αλέξανδρου τη χώρα, να ’ναι ευλογημένη ώρα, μου είπε να βρεθώ.

Περπατούσα την Περσία, το Ιράκ και την Τουρκία και ήρθα ως εδώ.

Ήρθα εδώ μπας και ριζώσω, τα κομμάτια μου να ενώσω, μάνα μου, μάνα μου”».

Η ζωγραφική και τα παραμύθια

Τραγουδοποιός, ερμηνευτής, ζωγράφος, συγγραφέας… Ο Λουδοβίκος είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης. Μεγάλη του αγάπη είναι η συγγραφή παραμυθιών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Σαββάλας” το τρίτο κατά σειρά παραμύθι του με τίτλο “Το γεράνι και το καναρίνι”.

«Τα παραμύθια τα θεωρώ μια διάσταση του εαυτού μου αντάξια της μουσικής πορείας που έχω κάνει. Είναι παραμύθια που απευθύνονται σε μεγάλους, γιατί ο πατέρας και η μάνα θα τα διαβάσουν για να τα διηγηθούν στα παιδιά τους. Δεν έγραψα ποτέ μια ιστορία τραυματίζοντας τις λέξεις, λέγοντας “νεράκι” ή “τραπεζάκι”. Όχι, είναι γραμμένα όπως τους αξίζει, για ένα βλέμμα που παρακολουθεί βαθιά…».

Για την άλλη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική, που κυριάρχησε στη ζωή του πριν τον “κλέψει” η μουσική, θα μας πει τα εξής: «Αρχικά νόμιζα πως η μουσική και η ζωγραφική θα μπορούσαν να πηγαίνουν μαζί αγαπημένες… Όμως εδώ υπάρχει ένα στοιχείο ανταγωνισμού. Διεκδικούν και οι δύο να τους δοθείς ολοκληρωτικά. Αλλιώς δε γίνεται. Ενώ είχα ξεκινήσει με τη ζωγραφική, ήρθε η μουσική και με πήρε, γιατί με ήθελε ολόκληρο».