Ο χαμός του νεαρού άνδρα σκόρπισε θλίψη στην περιοχή.
Η κατηχήτριά του Δέσποινα Μαυρομμάτη μέσα από το κείμενο της τον ξεπροβοδίζει, όπως γράφει, στις “πύλες του ουρανού”, αναφερόμενη στις ακόλουθες γραμμές στη γνωριμία τους, στη σχέση που έχτισαν και στο χαρακτήρα του εκλιπόντος, όπως μεταδίδει το goodnet.gr.
“Θλιβερό το άγγελμα της σημερινής ημέρας καλέ μου Ρονάλντο.
Πήρα την πρωτοβουλία εκ μέρους του πολιτιστικού συλλόγου ως κατηχήτρια σου να σε ξεπροβοδίσω ως τις πύλες του ουρανού. Και αυτός ακόμη λυπημένος μοιάζει. Πέταξε τα γιορτινά του, τα γαλάζια του πέπλα και ενδύθηκε τα γκρίζα τα μελαγχολικά του σύννεφα. Και πως να μην είναι άλλωστε. Ένα τόσο νέο παιδί, τόσο ξαφνικά έφυγε για άλλους τόπους.
Όταν σε πρωτογνώρισα ήσουν μόλις 6 χρονών. Είχες έρθει με τον καλό σου αδελφό, φύλακα πάντα και άγγελο σου στο κατηχητικό σχολείο. Πνεύμα ανήσυχο, με τα ξανθά σου τα μαλλάκια να φωτίζουν το χαρούμενο προσωπάκι σου, μικρόσωμος στην όψη μα όσο μπόι σου λείπε τόσο ύψος ανυπέρβλητο είχες στην καρδιά σου , τόσο βάθος δυσθεώρητο στα χαμογελαστά ματάκια σου. Αγαπούσες με πάθος τη ζωή και το έδειχνες με όλους τους τρόπους.
Ριψοκίνδυνος , τολμηρός δε σε έσκιαζε η φοβέρα και το άγνωστο. Ήσουν η ίδια η χαρά της ζωής. Δε θυμάμαι να πέρασε Κυριακή να συναντηθούμε και να μην χαμογελάσεις. Με εκείνο το όμορφο χαρούμενο, ανέμελο χαμόγελο σου που γέμιζε με χρώματα και παιδική αθωότητα όσους το αντίκριζαν.
Δε θα ξεχάσω την αγάπη σου για τα γλυκά που έδινα στο τέλος στα παιδιά. Πρώτος έμπαινες στη σειρά να πάρεις και ύστερα όλο γλύκα που περίσσευε από τα χείλη σου να μου χαμογελάσεις και πάλι.
Με ήθος αναθρεμμένος, σεβασμό και ευγένεια από τους καλούς σου γονείς δε με στεναχώρησες ποτέ.
Ήσουν Κρητικός στην όψη, στην καρδιά, στην ψυχή πιότερο και από αυτούς που γεννήθηκαν σε αυτόν το τόπο.
Πόσο πολύ αγαπούσες τούτο το χωριό, που έμελλε να ατενίσεις για στερνή σου φορά πριν χαθείς για πάντα μέσα στην αγκαλιά του. Το αίμα σου άφησες στο χώμα και στα δέντρα που έσκυψαν και αυτά λυπημένα πριν αφήσεις τη ψυχή σου να πλανηθεί σε όλα εκείνα τα σημεία που αγάπησες, έπαιξες, περπάτησες , ονειρεύτηκες.
Ήθελα η μοίρα μετά από χρόνια να βρεθούμε ξανά ως υποψήφιοι για τον πολιτιστικό μας σύλλογο. Νεαρός πια στην όψη , παλικάρι σωστό , αλλά με την ίδια τόλμη και το ίδιο σθένος. Όλα άλλαξαν πλην το χαμόγελο σου. Αυτό έμεινε απαράμιλλο στο διηνεκές.
Με την ίδια συστολή και ευγένεια με πλησίασες να με καλωσορίσεις και πόσο συγκινήθηκα που με αποκάλεσες όπως τότε. Κυρία Δποινα. Πως είσαι παιδί μου σε ρώτησα και μου χαμογέλασες όπως την πρώτη φορά. Καλά λέμε κυρία από συνήθεια λέμε .
Δυσβάστακτο το κενό της απώλειας σου καλέ μου τρυφερέ Ρονάλντο.
Ο Θεός να αναπαύει την όμορφη ψυχούλα σου και να μη λησμονάς να χαμογελάς στους αγγέλους με εκείνο το όμορφο παιχνιδιάρικο χαμόγελο σου.
Ο Θεός να δίνει δύναμη και στους καλούς σου γονείς και τα αδέλφια σου και να γεμίζει το δυσαναπλήρωτο κενό από τον ξαφνικό χαμό σου.
Μας άφησες στους ώμους μας βαριά την ευθύνη στη μνήμη σου να προσπαθήσουμε να κάν
λής , ο κ. Στέλιος, ο Σταύρος, ο Μανώλης , η Δέσποινα, ότι με την ίδια όρεξη θα συνεχίσουμε το έργο που όλοι μαζί οραματιστήκαμε σαν να μην έφυγες ποτέ. Θα σε κουβαλάμε πάντοτε στην καρδιά , στο μυαλό , στη ψυχή μας .
Καλό Παράδεισο χαμογελαστέ μου Ρονάλντο,
Μη δειλιάσεις στη διαδρομή για το φως,
Αγάντα και να μη λησμονάς….
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος
Αμήν”.
