Ρέθυμνο: «Πού να σε κρύψω γιόκα μου… να μην σε φτάνουν οι κακοί;» | Συνέντευξη με τον Γαβριήλ Τσουντάνη

Σε μια εποχή γρήγορης πληροφορίας και ακόμα πιο γρήγορης λήθης, αξίζει να σταματάμε που και που και να αφήνουμε το βλέμμα και τη σκέψη μας σε κάτι όμορφο. Κάτι που να συγκινεί, να δημιουργεί συναισθήματα, να αγγίζει την καρδιά, να προβληματίζει και γιατί όχι, να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα την ικανότητα μας να παραμένουμε Άνθρωποι.

Συνέντευξη στη Μαριάννα Τζιράκη για το Daynight.gr

Κάπως έτσι ένιωσα όταν είδα το video clip με τον Ρεθυμνιώτη  Γιάννη Τσουντάνη, εκείνο το αγόρι που πριν κάποια χρόνια είχα την χαρά να γνωρίσω και να πραγματοποιήσουμε μία συνέντευξη με τους γονείς του για τον ίδιο και την ζωή του. Ο Γιάννης μεγάλωσε, είναι πλέον έφηβος και μαζί μ’ αυτόν οι γονείς του, Γαβριήλ και Βάσω “μεγαλώνουν”, ωριμάζουν, βλέπουν τη ζωή αλλιώς αλλά ταυτόχρονα ανησυχούν για εκείνο το “μετά”. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το clip σε συνεργασία με τον Δημήτρη Σπυριδάκη στο λαούτο και τον Μανώλη Δομαζάκη στο βίντεο.

Ο σκοπός και οι στίχοι που τραγουδάει ο Γαβριήλ δεν είναι τυχαίοι. Πρόκειται για το τραγούδι οι “Πόνοι της Παναγιάς” του Κώστα Βάρναλη και μουσική Λουκά Θάνου.

“Πού να σε κρύψω γιόκα μου… να μην σε φτάνουν οι κακοί;”

Γαβριήλ, πώς προέκυψε αυτή η ιδέα για το κλιπ;

Είναι κάτι που το σκέφτηκε η γυναίκα μου η Βάσω εδώ και καιρό, ακούγοντας με να τραγουδώ το συγκεκριμένο τραγούδι στο γιο μας, μαζί με πολλά άλλα. Σε αυτό διέκρινε μια ιδιαίτερη αγάπη στα λόγια και στον τρόπο που το λέγαμε με το Γιάννη, όταν και ο ίδιος άκουγε με χαμόγελο κάτι που καταλάβαινε ότι αναφέρεται σε αυτόν. Εκείνη σκέφτηκε και οργάνωσε τα μέρη που τραβήξαμε πλάνα, όπως και διάφορες λεπτομέρειες στο δέσιμο των πλάνων μαζί με τον καλό μας φίλο το Μανώλη Δομαζάκη, που σαν επαγγελματίας στο βίντεο, έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό, έχοντας να κάνει με ερασιτέχνες.

Μίλησέ μας λίγο για το Think Blue στο οποίο αφιερώνεις τον συγκεκριμένο σκοπό.

Ο Σύλλογος Γονέων Ατόμων με Αυτισμό Ρεθύμνου, ένας γονεϊκός σύλλογος με πορεία σχεδόν 20 χρόνων πια, δημιούργησε πριν 2 χρόνια μια νέα ιδέα και ένα νέο brand, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό στις 2 Απριλίου, το Think Blue – Το Μπλε του Αυτισμού στο Ρέθυμνο και με βάση αυτό διοργανώνει κάθε χρόνο τώρα, ποικίλες δράσεις όλο το μήνα Απρίλιο, αφιερωμένες στον Αυτισμό, στην ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση στην κοινωνία του Ρεθύμνου. Έτσι κι εμείς προσφέρουμε μια ακόμα σκέψη για ευαισθητοποίηση με το τραγούδι μας και το σήμα του Think Blue να δεσπόζει στο βίντεο κλιπ.

Η κοινωνία του Ρεθύμνου γνωρίζει καλά τον αγώνα σας εδώ και πολλά χρόνια ως σύλλογο. Ποιοι είναι οι στόχοι σας γενικότερα με τις δράσεις σας;

Θεωρώ ότι η κοινωνία του Ρεθύμνου έχει κάνει μεγάλη πρόοδο στην κατανόηση της ιδιαιτερότητας ενός ατόμου με αυτισμό, γνωρίζει τι είναι αυτισμός, σε αντίθεση με την κατάσταση πριν 20 χρόνια. Και όταν γνωρίζεις κάτι, δεν το φοβάσαι. Το αποδέχεσαι, μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Φυσικά δε σταματάμε να προχωράμε μπροστά, με συνεχείς ενημερώσεις ειδικά σε μικρά και νέα παιδιά στα οποία στηρίζουμε το αύριο της κοινωνίας μας.

Ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες αυτού του Συλλόγου όμως και ποια η εξέλιξη που επιθυμείτε;

Ο Σύλλογος έχει κάνει άλματα αν υπολογίσουμε τα λίγα άτομα που ασχολούνται, κάτι που συναντάμε σε όλους τους συλλόγους δυστυχώς, έχοντας όμως σταθερούς συμμάχους την κοινωνία μας και τον απλό κόσμο, η στήριξη σε κάθε δράση θεωρείται πια δεδομένη. Η πολιτεία επίσης, Περιφέρεια και Δήμος, έχουν αναγνωρίσει ποιοι είμαστε και τι κάνουμε και δεν λείπουν από καμία μας εκδήλωση ή δράση. Οι ανάγκες μας είναι μεγάλες πια. Στα άμεσα και μεσο-μακροπρόθεσμα σχέδια μας, είναι να δημιουργήσουμε ιδιόκτητους χώρους για να στεγάσουμε τις δομές μας, κάτι που φάνηκε να αποτελεί βασική ανάγκη αφού τα άλλοτε παιδιά μας, από το ξεκίνημα του Συλλόγου, είναι πια ενήλικες και δεν τους προσφέρεται τίποτα από την δημόσια εκπαίδευση.

Πίσω στο κλιπ τώρα… O Γιάννης φαίνεται στα πλάνα να απολαμβάνει και να χαμογελάει, γρατζουνώντας τη κιθάρα του. Του αρέσει να ακούει μουσική;

Πιθανά να κυλάνε στο αίμα του νότες, τόσο πολύ του αρέσει η μουσική, τόσο τον συνεπαίρνει ο ήχος και το τραγούδι. Αυτό από τη γέννηση του και παρ’όλο που δεν μιλάει, με το ηχόχρωμα της φωνής του, ξέρει να τραγουδήσει και θυμάται αρκετά τραγούδια, αφήνοντας μας έκπληκτους!

Τα μέρη που διαλέξατε για τα γυρίσματα ήταν τυχαία;

Η Βάσω επέλεξε τις τοποθεσίες και τίποτα δεν έγινε τυχαία. Πρώτα πήγαμε στον Άγιο Παΐσιο, ένα ξωκλήσι που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου πάνω από το Δαμνόνι. Εξ ολοκλήρου πετρόχτιστη στιβαρή κατασκευή, αφιερωμένη από έναν πατέρα στο παιδί του. Έπειτα ένα μοναστήρι – σταθμός για μας και το Γιάννη, αφού όταν γεννήθηκε και αεροβαφτίστηκε γιατί έκριναν ότι δεν θα τα καταφέρει, πήγα και “έταξα” στον Άγιο πώς στα πρώτα του γενέθλια θα κάνουμε εκεί τη βάφτιση του! Έτσι και έγινε. Είναι το υπέροχο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο Μπαλί με τον αγαπημένο μας ηγούμενο Παρθένιο.

Γιατί διαλέξατε αυτό το ποίημα;

Όπως λέω και στην αρχή του βίντεοκλiπ, ο ποιητής, πριν 100 χρόνια, θέλησε να περιγράψει τα συναισθήματα της Παναγίας σαν μάνας, αλλά και το άγχος της για τον αγέννητο ακόμα γιο της, γράφοντας ένα αριστούργημα. Γι’αυτό επέλεξα, με τη συμβουλή και του εξαίρετου μουσικού και δασκάλου Δημήτρη Σπυριδάκη, (μακάρι να είχαμε κι άλλους σαν κι αυτόν στη χώρα μας), να σιγοτραγουδήσω το τραγούδι και όχι να δώσουμε ένταση όπως συνηθίζεται και το έχουμε ακούσει.

Τα πλάνα μεταξύ πατέρα και γιου είναι πολύ συγκινητικά… Ο Γιάννης με ποιον είναι πιο δεμένος;

Ο Γιάννης δένεται με όσους τον αγαπάνε πραγματικά και το δείχνει σε όσους του το δείχνουν. Με μένα έχει μια ιδιαίτερη σχέση, ίσως γιατί του έχω δείξει εμπιστοσύνη στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, μερικές φορές πιο πολύ και από τους γιατρούς του. Ίσως να μου το έχει αναγνωρίσει αυτό. Να ξέρεις, υπάρχει κάτι ακόμα πιο συμβολικό στο συγκεκριμένο τραγούδι. Ο Ξυλούρης, όταν το τραγούδησε κράτησε μόνο τις 3 στροφές. Εμείς όμως, θέλαμε να βάλουμε και τις 5 και συγκεκριμένα εκείνη που λέει “τη νύχτα θα σηκώνομαι, κι αγάλια θα σιγοπατώ, να σκύβω την ανάσα σου ν’ακώ πουλάκι μου ζεστό…” που ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση του Γιάννη. Μου θυμίζει το άγχος και την έννοια που βιώνουμε καθημερινά και ιδιαίτερα τις νύχτες …

Στο όνομα “Γιάννης” κρύβονται άλλοι τόσοι “Γιάννηδες”, σωστά;

Και για όλους τους “Γιάννηδες” είμαστε εδώ, ο εθελοντισμός μας και η αγάπη μας δε σταματάει στην πόρτα μας και στα δικά μας παιδιά, θα προσπαθούμε για όλα τα παιδιά.