«Ρεθυμνάκι αγάπη μου!» – Μια παλιά φοιτήτρια γράφει για όλα όσα πέρασε στην πόλη μας

Ο χρόνος με φέρνει πίσω (αρκετά μάλλον) στο 1996, όπου έχοντας στα μπαγκάζια μου τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου, την αισιοδοξία για την κατάκτηση των στόχων μου, το «Αρκάδι» με έφερε στο λιμάνι του Ρεθύμνου (ναι, τότε είχαμε και καράβι). Φοιτήτρια σου λέει της Φιλοσοφικής Σχολής…

Γράφει η Ζέτα Κακούρη για το Daynight.gr

Μόλις αντίκρισα το λιμάνι μαγεύτηκα, σαν αυτήν την πρώτη ματιά με τον μοναδικό σου έρωτα, ταυτόχρονα όμως μέσα μου σκέφτηκα «Μα πόσο μικρός τόπος!» (κάτσε καλά «πρωτευουσιάνα», θα μου απαντούσα τώρα).

Μετά το πρώτο «σοκ» η αναζήτηση του φοιτητικού σπιτιού (μικρός Γολγοθάς, αλλά όχι όσο είναι τώρα φαντάζομαι…) , το Πανεπιστήμιο (στα Περιβόλια ένα εξάμηνο, τόσο παλιά είμαι, το ομολογώ) , νέοι δρόμοι, μικρά σοκάκια, ζεστοί άνθρωποι…η πρώτη εντύπωση…

Έφυγαν κι οι γονείς! Επιτέλους μόνη! Μόνη; Παράξενο το συναίσθημα, γρήγορα το «μόνη» εξανεμίστηκε, φίλες ζωής που ήρθαν στο διάβα μου σχεδόν από την πρώτη στιγμή κι έμειναν για πάντα. Η οικογένεια μου όσο ήμασταν εκεί, φίλες μου εδώ…

Οι σχέσεις δομήθηκαν σίγουρα σε πολλά ρακάδικα, στην «πασαρέλα» εκεί που πάντα στέκει αγέρωχα το «Ναυπηγείο», η «Όπερα» το must club των φοιτητών, το «Metropolis»…

Καλά περνούσαμε παρά τις επίμονες προσπάθειες ντόπιων να μας κερνούν σφηνάκια κι αλίμονο αν δεν έπινες ( Γιάντα κοπελιά δεν πίνεις;)… Τρομακτικό λίγο αυτό, αλλά τώρα που τα αναπολώ , τα αντιμετωπίζω με συμπάθεια…

Κι έρωτες (ένας μεγάλος) με όχι πολύ καλή κατάληξη, με αντίδραση «Κρητικιά» (το κορίτσι μας- όπα παιδιά με την κτητική αντωνυμία, δεν βγαίνει με άλλον…πφφφ)… Περασμένα και μάλλον ξεχασμένα, μαζί με τις «μπαλοτές» – αλίμονο να βρεθείς σε γάμο κρητικό…

Όμως , τα χρόνια πέρασαν κι η αλήθεια είναι πως σχεδόν κάθε χρόνο επιστρέφουμε στον «τόπο του εγκλήματος», στον τόπο της καρδιάς
μου, στον τόπο που η αγάπη βασιλεύει κι οι άνθρωποι του έχουν μια μεγάλη αγκαλιά για να σε κρύψουν, ένα χαμόγελο για να σου πουν με τον τρόπο τους πως χαίρονται, μια ρακί για να έρθουν αναμνήσεις και δάκρυα…

Δάκρυα ευγνωμοσύνης που οι βάσεις των Πανελλαδικών του 1996 με έφεραν στο Ρέθυμνο…και δεν έφυγα ποτέ!

Αφιερωμένο στους συνοδοιπόρους
του ταξιδιού αυτού, του Ρεθύμνου,
της Αθήνας, της Ρόδου και του Ηρακλείου…
Να σμίγουμε και να αγαπιόμαστε…