Σταράτες κουβέντες μιας Ρεθυμνιώτισσας: «Στο χωριό μου στο Ρέθυμνο χιονίζει από την Κυριακή, αλλά…»

Την διαφορά ανάμεσα στην αλληλεγγύη και την οργάνωση που μπορεί να εξασφαλίσει η τοπικότητα της επαρχίας, εν προκειμένω το Αμάρι Ρεθύμνου, απέναντι στο αντιπαράδειγμα του υδροκέφαλου κράτους των Αθηνών, εκείνου που κωλυσιεργεί και δεν μπορεί να απαντήσει στις όποιες προκλήσεις εμφανίζονται, θέλει να υπερτονίσει η Βίκυ Βαμιεδάκη, δημοσιογράφος από την Κρήτη που διαμένει στην Αθήνα.

Σε ένα post που έκανε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, γράφει σε ελάχιστες αράδες, τεράστιες αλήθειες, πίσω από τις οποίες δεν μπορεί να κρυφτεί καμία ευθυνοφοβική κεντρική διοίκηση….

Η ανάρτηση της κυρίας Βαμιεδάκη:

Στο χωριό μου, το Μέρωνα στο ορεινό Ρέθυμνο, χιονίζει από την Κυριακή μέχρι και αυτή τη στιγμή, όπως μου είπε η μάνα στο τηλέφωνο. Ο μικρός μας Δήμος Αμαρίου στα λευκά, με μεγάλα ύψη χιονιού να καλύπτουν τα πάντα.

ΟΜΩΣ, ΔΕΝ είναι αποκλεισμένοι, ΔΕΝ κόπηκε το ρεύμα, ΔΕΝ κλείνουν οι κεντρικοί δρόμοι, παρά μόνο για λίγο. Κάθε είδους μηχανήματα, δημοτικά και ιδιωτικά περνούν πάνω – κάτω συνεχώς.

Ο Δήμος άφησε αλάτι σε κάθε σπίτι. Οι κτηνοτρόφοι ήταν καλά προετοιμασμένοι για τα ζώα τους, όπως και οι κάτοικοι, αλλά και οι αρχές, αφού όταν παρακολουθούν την πρόγνωση του καιρού, την παίρνουν στα σοβαρά και κάνουν τα κουμάντα τους, δεν σκέφτονται “τι πλάκα θα έχει, θα φτιάξουμε χιονάνθρωπο”. Όλοι ενδιαφέρονται για άτομα που έχουν ανάγκη και είναι μόνα τους. Κανείς δεν είναι μόνος του εκεί.

Εδώ όμως στην Αθήνα μας τη σπουδαία και την τρανή, είμαστε σε ομηρία, αβοήθητοι, αποκλεισμένοι, κακομοίρηδες θα έλεγα.
Προφανώς υπάρχουν τόποι για τους οποίους όσοι έχουν την ευθύνη τους, τους προσέχουν, δηλαδή κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Και υπάρχουν και τόποι που εκείνοι που έχουν την ευθύνη τους, είναι αδιάφοροι, ανεπαρκείς και τελικά επικίνδυνοι για όλους μας. Στο καλό κύριοι και κυρίες, να πάτε σπίτι σας.