Στο Ρέθυμνο σήμερα η παράσταση «Ο Θεός της Σφαγής» – Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Μάνο Βαβαδάκη

“Η γενικευμένη βία που παρατηρείται τελευταία στις ανθρώπινες σχέσεις ήταν ο λόγος που επιλέξαμε αυτό το έργο”

Πανέτοιμο είναι το Ρέθυμνο να υποδεχθεί σήμερα Παρασκευή 11 Οκτωβρίου στις 21:00 (Σπίτι του Πολιτισμού) την χειμερινή παραγωγή του κρητικού θεάτρου, του ΔΗΠΕΘΕΚ, το οποίο εκπλήσσει με την ετοιμότητα του να βουτήξει μέσα στην κοινωνία και σε αυτό που ζει:  Βία μέσα στα σχολεία, συγκρούσεις και παιδιά που μπλέκουν σε καβγάδες όλο και πιο συχνά!

Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Μάνο Βαβαδάκη, μετά την πετυχημένη «Πανώρια» του Γεωργίου Χορτάτση, παρουσιάζοντας στο κρητικό κοινό ένα από τα κορυφαία δείγματα της σύγχρονης δραματουργίας, το έργο της Γιασμίνα Ρεζά, «Ο Θεός της Σφαγής» (για εισιτήρια ΕΔΩ).

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Μάνος Βαβαδάκης μίλησε στο Daynight.gr

“Σε κάθε παράσταση αντιμετωπίζω τους θεατές με τον  ίδιο ακριβώς τρόπο. Ψάχνω εκείνον τον ένα ιδανικό θεατή, ο οποίος θα έρθει στην παράσταση και θα θέλει να μετακινηθεί έστω και λίγο στις απόψεις του ή στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο. Αυτό που ίσως συμβαίνει με το κοινό των Κρητικών πόλεων είναι ότι δεν έχουν τόσο συχνά την ευκαιρία να βλέπουν από κοντά τέτοιες προσπάθειες, όπως οι Αθηναίοι.”

Στο ερώτημα για τον λόγο που επέλεξε το συγκεκριμένο έργο, ο σκηνοθέτης άμεσα αλλά και αβίαστα μας επεσήμανε: “Η γενικευμένη βία που παρατηρείται τελευταία στις ανθρώπινες σχέσεις ήταν ο λόγος που επιλέξαμε αυτό το έργο, στο οποίο με αφορμή ένα συμβάν σχολικού εκφοβισμού, τέσσερις ενήλικοι διαπληκτίζονται χειρότερα από τα ίδια τους τα παιδιά. Μια φράση με μεγάλη δύναμη μέσα από το έργο είναι μια ατάκα που λέει ο Μισέλ, ένας από τους χαρακτήρες του έργου: *Τα παιδιά μας ρουφάνε την ζωή και την διαλύουν. Τα παιδιά μας οδηγούν σίγουρα στην καταστροφή * Φράση η οποία συμπυκνώνει όλη αυτή την νέα τάση των νέων γονιών που αντιμετωπίζουν την οικογένεια σαν ένα εμπόδιο στην δική τους ελευθερία.”

Μάλιστα μιλώντας για τους ανθρώπους και τους θεατές όπου εκτιμά ότι απευθύνεται το συγκεκριμένο έργο, ο Μάνος Βαβαδάκης υπήρξε  ξεκάθαρος: “Η παράσταση απευθύνεται σε κάθε έναν, ο οποίος επιθυμεί να δει την κοινωνία που ζει, βελτιωμένη.”

Μοιραία η συζήτηση οδηγήθηκε και στα τωρινά επεισόδια βίας που συμβαίνουν όλο και περισσότερα μέσα στα σχολεία: “Η σχολική βία συνέβαινε και στην δική μου γενιά και στις προηγούμενες. Αυτό που έχει αλλάξει και το κάνει πιο τρομακτικό, είναι ότι τα περιστατικά αυτά πια καταγράφονται, ότι ένα συμβάν μπορεί να αναπαράγεται αιωνίως και να είναι πάντα κάπου καταχωρημένο, όπου το θύμα και ο θύτης θα ανακαλούν αυτή την στιγμή διαρκώς. Το θέατρο λοιπόν κινητοποιεί τις ψυχές και τα μυαλά των θεατών του, εφόσον αυτοί το επιθυμούν.”

Όσο για το εάν το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό , αν σε μια μάχη επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου, του πλουσιότερου, αυτού που κατέχει την εξουσία, ο σκηνοθέτης της παράστασης εκφράζει την δική του οπτική για την πραγματικότητα σήμερα:

“Στην υπόθεση του έργου και τα δύο ζευγάρια γονέων τα οποία τσακώνονται ανήκουν στην μεσοαστική τάξη. Είναι άνθρωποι της πόλης, έχουν την δουλειά τους κι είναι μορφωμένοι.Όσον αφορά όμως την ταξικότητα στην ελληνική κοινωνία και στα μαθητικά περιστατικά βίας… δεν μπορούμε να μιλάμε με τρόπους που θυμίζουν ένα παρελθοντικό τρόπο σκέψης. Στη σύγχρονη κοινωνία της πληροφορίας και του διαδικτύου, όπου οι εμπορικές σχέσεις έχουν αλλάξει, η ταξικότητα έχει διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικά.”