Τι δουλειά έχει μια κάμερα στην πλάτη ενός Κρητικού σταυραετού;

Ο Νίκος Κατριτζιδάκης ως Δασοφύλακας και γνώστης των Ρεθυμνιώτικων φαραγγιών, εξιστορεί στο Daynight τι γίνεται παραδίπλα μας κι εμείς το… χάνουμε!

Η αλήθεια να λέγεται, εκεί έξω γίνονται ενέργειες που αναρωτιέσαι ώρες ώρες: “Εγώ πού ζώ; Εδώ στο Ρέθυμνο γίνονται όλα αυτά;” Ε ναι! Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας τοποθετεί πομπό-κάμερα στην πλάτη σταυραετού για να παρακολουθεί την ανάρρωση από τον τραυματισμό του!

Κι αν εγώ δεν είχα ιδέα, τα Ρεθυμνιωτόπουλα των Δημοτικών Σχολείων ανεβαίνουν στα σημεία που γίνονται οι απελευθερώσεις και το ζουν στο έπακρο. Και υπάρχει ένας άνθρωπος από την Διεύθυνση Δασών Ρεθύμνου, ο οποίος ανοίγει διάπλατα το παράθυρο σε μια νέα Ζωή για τα τραυματισμένα πτηνά.

Ο Νίκος Κατριτζιδάκης ως Δασοφύλακας και άνθρωπος – γνώστης των Ρεθυμνιώτικων φαραγγιών…μας εξιστορεί τι γίνεται παραδίπλα μας κι εμείς το χάνουμε.

Ο πομπός- κάμερα πάνω στην πλάτη ενός σταυραετού μπορεί στο πρώτο άκουσμα του να φαντάζει πολύ μακριά από εμάς. Λάθος. Ο Νίκος Κατριτζιδάκης μας επεξηγεί με ποιο τρόπο επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο σε συνεργασία με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης: “To Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο συγκεκριμένο περιστατικό έστειλε τον σταυραετό στο Κέντρο Περίθαλψης Αγριας Ζωής ‘ΑΝΙΜΑ’ με κάταγμα στην άρθρωση του καρπού. Ήταν πυροβολημένος με κυνηγετικό όπλο. Πήρε 2 μήνες να επουλωθεί το τραύμα και στη συνέχεια πήγε στο Κέντρο Περίθαλψης ‘Αλκυόνη’ στην Πάρο κι είναι τώρα ελεύθερος στο φυσικό του περιβάλλον.”

Όπως μας επισημαίνει από την εμπειρία του ο Νίκος Κατριτζιδάκης υπάρχουν και τραυματισμοί που συμβαίνουν από τις ανεμογεννήτριες στο Ρέθυμνο. Και διηγείται ποια είναι η διαδικασία που συνήθως ακολουθείται: “Τα περισσότερα περιστατικά είναι στην επαρχία Αγίου Βασιλείου και Ρεθύμνου γενικότερα. Αν είναι αφυδατωμένα, τους χορηγούμε ηλεκτρολύτες, τα ταϊζουμε αρκετές ημέρες μέχρι να τα απελευθερώσουμε.Στις ανεμογεννήτριες που βρίσκονται κοντά στα χωριά Άρδακτος – Βάτος υπήρχε ένα τραυματισμένο όρνιο από την φτερωτή της ανεμογεννήτριας… που τελικά κατέληξε.

Επίσης ένα περιστατικό που θυμάμαι είναι μια φορά που μας είχαν πάρει τηλέφωνο: ένα όρνιο ήταν σε μια ταράτσα, πήγαμε αλλά την ώρα που φτάσαμε κοντά του, πήγε στη διπλανή ταράτσα. Εμείς κατεβήκαμε, πήγαμε στην διπλανή ταράτσα. Προσπαθούσαμε να το πιάσουμε κι αυτό μας πήγαινε από ταράτσα σε ταράτσα… και δεν καταφέραμε να το πιάσουμε ποτέ!”

Η πολύτιμη αλληλεπίδραση με τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων του Ρεθύμνου αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα. Έξω από την κλειστή αίθουσα της τάξης, τα παιδιά ανεβαίνουν στο βουνό, κάθονται ήσυχα και ζουν από κοντά την απελευθέρωση των τραυματισμένων αετών. “Είναι πολύ σημαντικό στις απελευθερώσεις που κάνουμε είτε εμείς ή το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας να καλούμε διάφορα σχολεία και τα παιδιά να βλέπουν από κοντά αυτά τα άγρια ζώα. Και βλέπεις τις αντιδράσεις τους: χαίρονται πάρα πολύ, κάποια φοβούνται… Αλλά όλο αυτό σου δίνει κουράγιο για να συνεχίσεις αυτή την ζωντανή επαφή που αποτελεί την πιο αξέχαστη εμπειρία!”