Το θρυλικό καφενείο του Ρεθύμνου με τη βρύση που «τρέχει» ασταμάτητα εδώ και 60 χρόνια!

To χειμώνα οι φανατικοί θαμώνες «πετάγονται» στο σπίτι, επιστρέφουν με το ταψάκι ή το κατσαρολάκι που έχει μέσα μεζέ και το βάζουν στην μέση του τραπεζιού

Το “Πάμε για Ράφτη-ing” έχει γίνει σλόγκαν πια. Αλλά πρέπει να είσαι Ρεθυμνιώτης για να το καταλάβεις… αλλιώς ψάχνεις να δεις τι μπορεί να σημαίνει! Το καταπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι το μαγαζί έχουν αρχίσει και το μαθαίνουν και από τα Χανιά, το Ηράκλειο, τις Μοίρες και μπαίνουνε στο δρόμο για να δουν τι εστί αυτό το “Ράφτη-ing” που ακούνε από όλους τους άλλους.

Η απάντηση βέβαια είναι απλή: άνθρωποι του Ρεθύμνου σαν τον Βαγγέλη Ράφτη, τον πατέρα του Γιώργο, μαζί με το μεράκι και την απλοϊκή ιστορία ενός μαγαζιού σε έναν τόπο, είναι ικανά να δημιουργήσουν τον μικρό τους θρύλο!

Εμείς στο Daynight.gr το γνωρίζουμε, το προτιμάμε και για αυτό και (ξανα)πήγαμε στο Σπήλι να ρωτήσουμε τον ίδιο τον Βαγγέλη 2-3 πράγματα για το θρυλικό του στέκι:

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, παλαιότερη συνέντευξη του Daynight.gr με τον Γιώργο Ράφτη

Πρόσωπα της Κρήτης: Μισό αιώνα καφετζής και 65 ράφτης, ο κύριος Γιώργος από το Σπήλι!

-Πώς πρωτοξεκίνησε η έκφραση “Πάμε για Ράφτη-ing” ;

Ο πατέρας μου είναι πάνω από 70 χρόνια ράφτης: έκανε συγχρόνως καφενείο και ραφείο μαζί. Ένας από τους θαμώνες χρησιμοποίησε το επάγγελμά του κι έβγαλε το ρητό “πάμε για ράφτing”, εννοώντας βέβαια πάμε στου Ράφτη για να πιούμε κάτι, κάποια ρακή, κάποιο καφέ.

-Οι παλιοί σας πελάτες, που γνωρίζουν τον πατέρα σας, μπαίνουν στο δρόμο για το Σπήλι για να έρθουν να τον ξαναδούν;

Εννοείται πως έρχονται πελάτες, που τους είχε αποκτήσει ο πατέρας μου από τα παλιά χρόνια. Ήταν είτε δημόσιοι υπάλληλοι που μένανε εδώ στο χωριό είτε εργάζονταν σε κάποιες άλλες υπηρεσίες… Πολλοί από αυτούς εξακολουθούν κι έρχονται ακόμα και τώρα και τον βρίσκουν και τον ίδιο και εμένα και μου λένε ιστορίες από τα παλιά.

-Οι καινούργιοι όταν μπαίνουν μέσα και βλέπουν την ανοιχτή βρύση που δεν έχει κλείσει ποτέ εδώ και 60 χρόνια, τι σου λένε;

Οι περισσότεροι από τους καινούργιους πελάτες, που δεν γνωρίζουν και το βλέπουν πρώτη φορά, ότι η βρύση δεν κλείνει και τρέχει συνέχεια, πάνε αρχικά από μόνοι τους, να την κλείσουν γιατί νομίζουν ότι την έχουμε ξεχάσει. Αλλά όταν τους γνωστοποιήσουμε ότι αυτή η βρύση δεν έχει κλείσει σχεδόν ποτέ, και ότι το νερό προέρχεται από τις πηγές που έρχονται πάνω από το βουνό στο Σπήλι, τελικά το δέχονται, αλλά με μια κάποια… δυσκολία! Στην ουσία, δεν πρόκειται περί απλής βρύσης, αλλά περί μιας φυσικής συνέχειας της πηγής.

-Συμβαίνει πολλές φορές οι φανατικοί θαμώνες που έρχονται εδώ, να πετάγονται στο σπίτι τους και να επιστρέφουν με το ταψάκι ή το κατσαρολάκι που έχει μεζέ και να το βάζουν στην μέση του τραπεζιού;

Συμβαίνει και αυτό τακτικά ειδικά το χειμώνα από ντόπιους που έχουν δημιουργήσει εδώ την παρέα τους στο καφενείο, είτε να φύγει κάποιος απρόοπτα από την παρέα και να πάει σπίτι του να φέρει κάποιο φαγητό, που έχει μαγειρέψει η γυναίκα τους και να το προσφέρουνε στο καφενείο, είτε -κατόπιν συνεννόησης- το έχουν προγραμματίσει από προηγούμενη ημέρα και τρώνε το μεζέ τους και πίνουν τη ρακή τους.

– Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και τις παρέες μέσα στου Ράφτη, ποια είναι η πιο ξεκαρδιστικά αστεία ιστορία που έχεις να θυμάσαι;

Μια πολύ αστεία ιστορία, που είχε γίνει παλιά εδώ, ήταν με μια παρέα Γερμανούς με δυο ζευγάρια. Του ενός -για κάποιο λόγο- το παντελόνι σκίστηκε, ξηλώθηκε που λέμε, και για να σπάσουνε όλοι πλάκα συνεννοήθηκαν με τον πατέρα μου, έβγαλε ο Γερμανός κατευθείαν το παντελόνι και ο πατέρας μου το γάζωσε στην παλιά ραπτομηχανή που είχε κρατήσει ενθύμιο εδώ στο καφενείο.

-Η γυναίκα σου είναι κι αυτή εδώ μαζί σου; Και στο σπίτι μαζί και στο καφενείο;

Η γυναίκα μου βοηθάει αρκετά εδώ στο καφενείο και τις φορές που δουλεύουμε μαζί, δεν μου λέει να προσέχω κάτι ιδιαίτερο. Απλά προσπαθούμε κι αυτή κι εγώ να τους ευχαριστούμε όλους όσο πιο πολύ μπορούμε κι ακόμα παραπάνω.

-Ο μικρός σου ο γιος το θέλει να το συνεχίσει; Τον βλέπεις να το έχει όρεξη, περνάει καλά εδώ;

Έχω έναν γιο τον Γιώργο, που είναι 11 χρονών και με  βοηθάει πολύ στο καφενείο μέσα. Ακόμα και από τότε που ήταν πιο μικρός του άρεσε πάρα πολύ κι έχει μάθει πάρα πολύ καλά την δουλειά. Είναι πολύ μικρός για να δούμε κι εμείς σαν γονείς, αλλά κι ο ίδιος αν θα αποφασίσει να το συνεχίσει. Όμως το καφενείο σίγουρα θα συνεχιστεί. Θα δούμε στο μέλλον…