«Στη Σπιναλόγκα ήμουν ο Μανώλης, έξω ο λεπρός»-Η συγκλονιστική ιστορία του Μανώλη Σφεντουράκη | ΦΩΤΟ

Στην ενημερωτική ενημερωτική εκπομπή της Δημόσιας Τηλεόρασης με τον τίτλο «Για την Ελλάδα», ο δημοσιογράφος Ιάσωνας Ταβλάς παρουσίασε και μίλησε με τον Μανώλη Σφεντουράκη για τη ζωή του στη Σπιναλόγκα αλλά και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν.

Δείτε ΕΔΩ το βίντεο

Η συγκλονιστική ιστορία του Μανώλη Σφεντουράκη 

Γεννήθηκε στη Σπιναλόγκα τον Μάιο του 1940 από χανσενικούς γονείς, που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στο νησί. Παρά την ασθένειά τους δεν δίστασαν να κάνουν παιδί. Τα περισσότερα παιδιά που γεννήθηκαν στη Σπιναλόγκα γεννήθηκαν λεπρά. Εκείνος όμως ήταν «γερός», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν τότε. Κοιμόταν, έτρωγε και έπαιζε παρέα με τους αρρώστους και ποτέ δεν έπαθε το παραμικρό. Ωστόσο, οι γονείς του πάντα ανησυχούσαν για την υγεία του μονάκριβου γιου τους. «Η μητέρα μου έβαζε στην καρέκλα όπου καθόμουν μια εφημερίδα. Εγώ την πετούσα και δεν την άκουγα. Με μάλωνε συνεχώς για να μην κολλήσω. Φοβόταν». Τον μικρό Μανώλη μεγάλωσαν οι ανετάχτρες, γυναίκες που εθελοντικά έπλεναν τα ρούχα των λεπρών και τους βοηθούσαν στις καθημερινές δουλειές. «Η μητέρα μου λόγω της ασθένειας δεν είχε παλάμες, ενώ ο πατέρας μου είχε έντονη κάμψη στα δάχτυλα. Στη Σπιναλόγκα έμεινα ωσότου έγινα πέντε ετών. Τότε ήταν που ο γιατρός του νησιού, ο Γραμματικάκης, βάσει μιας εγκυκλίου του κράτους, έπρεπε να εξετάσει όλα τα παιδιά που ζούσαν εκεί. Όσα ήταν λεπρά θα έμεναν εκεί. Τα υγιή θα έπρεπε να φύγουν».

«Η ώρα του αποχωρισμού ήταν τραγική. Άφηνα τους δύο μοναδικούς ανθρώπους που με αγαπούσαν και λάτρευα και ξεκινούσα ένα άγνωστο ταξίδι. Εδώ με αποχαιρέτησαν οι γονείς μου και ο τότε κολλητός φίλος μου, ο Δημήτρης», θυμάται σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν λίγα χρόνια στο Πρώτο Θεμα: «Δεν θα ξεχάσω πως ήμασταν αγκαλιασμένοι και κλαίγαμε για πολλή ώρα». Ο κ. Σφεντουράκης, εμφανώς συγκινημένος, μου λέει: «Είναι πολύ σκληρό να αφήνεις πίσω τη μάνα και τον πατέρα σου. Να αναρωτιέσαι μέσα στο καΐκι, αφήνοντας ξοπίσω το σπίτι σου, το νησί σου, αν θα μπορέσεις να ξαναγυρίσεις να δεις τους αγαπημένους σου».

Πήγε και έζησε στη γιαγιά του. Ήταν όμως στιγματισμένος. Ηταν ένα παιδί λεπρών, παρότι υγιής. «Αν πήγαινα σε ίδρυμα, θα μεγάλωνα καλύτερα. Αναγκάστηκα όμως να μείνω στο σπίτι της γιαγιάς μου, που δεν έκανε για μένα ούτε τα στοιχειώδη. Άλλοι άνθρωποι μου έπλεναν τα ρούχα και άλλοι με τάιζαν. Ήμουν ο δακτυλοδεικτούμενος. “Λουβιέρη” (λεπρό) με φώναζαν, παρόλο που δεν είχα κανένα πρόβλημα και παρόλο που μέχρι να ενηλικιωθώ με εξέταζε κάθε λίγο και λιγάκι γιατρός. Με τα άλλα παιδάκια δεν θυμάμαι να έπαιξα ποτέ. Όλοι απομακρύνονταν. Το στίγμα έφυγε όταν πήγα πια Λύκειο στο Ηράκλειο και γύρισα. Τότε με αποδέχτηκαν», συνεχίζει την αναδρομή του στα σκληρά παιδικά του χρόνια.

Ήταν τότε που γνώρισε την επί 53 χρόνια σύζυγό του Μαρία, μια γυναίκα που του προσέφερε τη ζεστή αγκαλιά, τη στοργή και την αγάπη που τόσο του έλειπαν. Κοιτάζω την κυρία Μαρία. Είναι πάντα στο πλευρό του συζύγου της. Τη ρωτάω αν ποτέ είχε ενδοιασμούς για το ότι έπραττε το σωστό για τη ζωή της. «Κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι εμείς δεν θα αντιμετωπίσουμε κανένα πρόβλημα. Όταν έμεινα έγκυος στον γιο μου τον Γιάννη είχα τον φόβο μήπως κάτι δεν πάει καλά λόγω της ασθένειας των πεθερών μου. Δεν υπήρξε, όμως, πρόβλημα και αργότερα κάναμε την κόρη μας την Ελένη».

Πηγή: zarpanews.gr