Σ’ όλο το μήκος του ΒΟΑΚ, από το Λαφονήσι μέχρι την άλλη άκρη της Κρήτης, τη Σητεία, βλέπει κανείς κατά τακτά διαστήματα λογής-λογής εικονοστάσια, που μαρτυρούν ότι σε κείνο το μέρος κάποιος συνάνθρωπός μας άφησε την τελευταία του πνοή από τροχαίο δυστύχημα.
Αν πεις για τον δρόμο “Χανιά-Αεροδρόμιο”, όχι μόνο θα σου κοπεί η αναπνοή, αλλά θα σε πιάσει πανικός. Πολλά δε απ’ αυτά είναι καλοσυντηρημένα και στολισμένα με λογής-λογής λουλούδια, αλλά και πολλά εγκαταλελειμμένα κι άλλα μισογκρεμισμένα από την ανελέητη σκαπάνη του χρόνου. Μάλλον έχει αποδημήσει από τη ζωή η χαροκαμένη μανούλα του εκλιπόντος στα ουράνια σκηνώματα και δεν υπάρχει κανένας άλλος τώρα να το περιποιηθεί και να το φροντίσει. Θα μας πει ο ποιητής πως:
«Μοιάζει σαν σκιάχτρο στον πλάι γερμένο
που το θωρείς κι ανατριχιάζεις,
ασκάλιστο χορταριασμένο…
κι από καρδιάς αναστενάζεις!».
Έλεος πια! Πότε θα σκύψει το κράτος πάνω από το οδικό δίχτυο όλης της Μεγαλονήσου; Πόσες ζωές πρέπει να χαθούν ακόμα; Δεν τους συγκινούν τα μύρια μοιρολόγια των χαροκαμένων γονιών και όχι μόνο, ώστε επιτέλους να αρχίσουν έστω σιγά-σιγά να το διορθώνουν; Θα μου πείτε ότι δεν ευθύνεται μόνο το ερειπωμένο οδικό δίκτυο όλης της Κρήτης για τα τροχαία ατυχήματα. Φταίνε κι άλλοι παράγοντες που με κάποιο τρόπο οδηγούν τους οδηγούς προς το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό. Δεν αρκούν τα μεγάλα λόγια και οι άπειρες υποσχέσεις που χρόνια τώρα μας δίνουν οι κυβερνώντες τη χώρα. Και οι σημερινοί αλλά και πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτούς υποσχέσεις δίνουν και σοβαρά έργα δε βλέπουμε να γίνονται.
Κι εσύ πατέρα που βάζεις το παιδί σου πάνω στο κινούμενο φέρετρο, έτσι τα ονομάζω εγώ όλα τα δίτροχα, πώς τολμάς και το κάνεις αυτό; Εσύ τρέμεις όταν το ακούς να βήχει γιατί είναι λίγο κρυωμένο και γιατί έχει πυρετό, γιατί το σπρώχνεις με το μηχανάκι σου προς την οδό αναπαύσεως; Σκέψου λίγο λογικά, εσύ μπορεί να έχεις εμπιστοσύνη στα στιβαρά χέρια σου. Οι άλλοι όμως οδηγοί πώς ξέρεις ότι θα τους αποφύγεις όταν, ο μη γένοιτο, έρθει η κακιά στιγμή;
Στον στρατό λέγαμε ότι η εμπλοκή είναι μία, τα αίτια είναι πολλά που την προκαλούν. Εγώ θα σου θυμίσω, πατέρα, ότι ο θάνατος είναι ένας, οι αιτίες είναι πολλές που τον προκαλούν… γιατί τον προκαλείς;
Κι εσύ, κυρία μου, που οδηγείς με το ένα χέρι, κρατώντας το κινητό σου με το άλλο, πώς τολμάς και γιατί το κάνεις αυτό; Πόσο χρόνο περισσότερο θα κερδίσεις από το να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου και να απαντήσεις στον όποιον σε καλεί στο τηλέφωνο κι έπειτα να συνεχίσεις το ταξίδι σου; Σε σένα θα πω ότι όσα φέρνει μια κακιά στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Σκέψου λίγο πιο λογικά και βάλε με τον νου σου ότι αυτό το τηλεφώνημα μπορεί να είναι η αιτία να χάσεις τη ζωή σου ή στην καλύτερη περίπτωση να τραυματιστείς πολύ σοβαρά κι εσύ, αλλά και οι άλλοι επιβαίνοντες στο αυτοκίνητό σου.
Η κυβέρνηση άκουσα ότι έχει θεσπίσει καινούργιους νόμους όσον αφορά τον ΚΟΚ, που για να είμαι ειλικρινής δεν τους γνωρίζω, αλλά εγώ λέω, όταν εντοπιστούν οι πιο πάνω παραβάσεις, πρέπει η τιμωρία τους να είναι αυστηρή. Π.χ. να τους πάρουν το δίπλωμα οι τροχονόμοι.
Και τώρα έρχομαι σε σένα νέε-νέα που το αίμα σου βράζει και κυλάει στις φλέβες σου σαν λάβα ηφαιστείου και βλέπεις στη ζωή μόνο κατακτήσεις και διασκεδάσεις, δε σου έχουν πει οι γονείς σου πως η λάβα του ηφαιστείου ό,τι βρίσκει μπροστά της το καίει και σβήνει όταν πάει στη θάλασσα; Δε σου έχουν πει ότι η θάλασσα της ζωής είναι γιομάτη ξέρες κρυφές κι αθώρητες, κι αν δεν προσέξεις και δεν κρατάς πολύ γερά το τιμόνι του πλοίου σου, μπορεί να πέσεις πάνω τους και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς ντυμένη στα λευκά σαν άγγελος στο περιβόλι του παραδείσου; Δεν ακούς τα όσα θανατηφόρα τροχαία γίνονται καθημερινά; Δε σε προβληματίζουν; Γιατί δε βάζεις μυαλό κι αφήνεις τον ενθουσιασμό σου να σε παρασύρει στον άλλο κόσμο;
Δε σε προβληματίζουν τα μύρια εικονοστάσια που θωρείς διάσπαρτα στους δόμους; Γιατί δε σκέφτεσαι πρώτα τα νιάτα σου και στη συνέχεια τη μητέρα σου ή τον όποιον άλλο που σε αγαπάει και τρέμει για σένα μην πάθεις κανένα κακό; Γιατί τα ωραία γαλανά μάτια σου να στολίσουν σαν διαμάντια τον κατάμαυρο λαιμό της χαρόντισσας; Να ξέρεις ότι η μητέρα σου μέσα από τα δικά σου μάτια θωρεί τις ομορφιές του κόσμου και βλέποντας το φως τους και την ομορφάδα τους λάμπουν και τα δικά της κι ας είναι θολά και γερασμένα. Εσένα περιμένει να της κλείσεις τα μάτια όταν έρθει εκείνη η στιγμή με τα χέρια σου, κοιτώντας εσένα και μόνο εσένα. Και να ξέρεις, αν γίνουν έτσι που γράφω τα γεγονότα, να γνωρίζεις ότι η μανούλα σου τα σκαλοπάτια του Άδη θα τα κατεβεί ανάλαφρα, περήφανη και χαρούμενη.
Τέλος, θέλω να πω δυο λόγια στους νέους που τον δρόμο προς το Ακρωτήρι τον διαβαίνουν συχνά-πυκνά, πηγαίνοντας για τη δουλειά τους, να έχουν στον νου τους ότι δεν οδηγούν αεροπλάνο, αυτοκίνητο οδηγούν.
Και κλείνω το σημερινό μου άρθρο απευθυνόμενος προς τους κυβερνώντες τη χώρα μου. Είναι ορισμένα έργα που πρέπει πάση θυσία να γίνουν. Το γιατί το γνωρίζετε, κύριοι, πάρα πολύ καλά.
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων – Το κείμενό του δημοσιεύτηκε στο neakriti.gr
