Τραγωδία στα Τέμπη: «Έβλεπα παντού φωτιές» – Ο Κρητικός φοιτητής πλήρωσε από την τσέπη του για τον τραυματισμό του

Την στιγμή που οι τραυματίες από το δυστύχημα στα Τέμπη έχουν να αντιμετωπίσουν το στρες από το τρομερό βίωμα και τους εφιάλτες αναγκάζονται να πληρώσουν από την τσέπη τους για την φροντίδα τους καθώς, όπως φαίνεται, το ελληνικό κράτος αδιαφορεί και είναι απών!

Ο νεαρός Άγγελος Φανουράκης από την Κρήτη που τραυματίστηκε στο μοιραίο τρένο αποκάλυψε πως πλήρωσε ο ίδιος τον ειδικό νάρθηκα που χρειάστηκε να αγοράσει για τα κατάγματα που έχει στη μέση από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη καθώς δεν υπήρχε καμία κρατική μέριμνα.

«Την ώρα που εκτροχιάστηκε το τρένο χτύπησα τη μέση μου και έχω μερικά κατάγματα». Πλήρωσα μόνος μου τον κηδεμόνα (σ.σ. ειδικός νάρθηκας), γιατί αλλιώς δεν θα τον έπαιρνα. Ήμουν στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας, οι άνθρωποι με εξυπηρέτησαν πάρα πολύ καλά. Το εξάρτημα που χρειαζόμουν για τη μέση μου έπρεπε να αγοραστεί από ιδιώτη», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Πώς βίωσε το δυστύχημα

Περιγράφοντας πως βίωσε το τρομερό δυστύχημα ανέφερε:

«Ήμουν στο τέταρτο βαγόνι κατά σειρά. Την ώρα της σύγκρουσης ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος, μια πολύ μεγάλη λάμψη, ένα μικρό κενό, το βαγόνι εκτροχιάστηκε και όλα μαύρισαν.

Ήμασταν τρία άτομα στο βαγόνι και βρεθήκαμε κάπου μακριά από τις θέσεις μας. Ανέβηκα από την Αθήνα και πήγαινα Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ να σας πω σίγουρα, αλλά ένα τρένο που πάει από Αθήνα – Θεσσαλονίκη έχει κόσμο.

Πήγα μια φορά στο κυλικείο γιατί πεινούσα αλλά δεν βρήκα κάτι και μετά επέστρεψα. Είναι πρώτα η μηχανή, μετά το κυλικείο και μετά τα υπόλοιπα. Ήταν αρκετά άτομα εκεί στο κυλικείο, το σκεφτόμουν μετά.

Με το που έγινε η σύγκρουση σταμάτησαν όλα, η κοπέλα που ήμασταν στον ίδιο θάλαμο κρατούσε το κινητό της. Της το ζήτησα μου το έδωσε, με τον φακό έψαξα το δικό μου κινητό, το βρήκα, άνοιξα κι εγώ το φακό. Βρήκαμε ένα παραθυράκι που είχε μείνει, καταφέραμε να περάσουμε και να βρεθούμε στο βαγόνι με τα υπόλοιπα παιδιά, να πετάξουμε τις βαλίτσες μας και ένας ένας να πηδάμε για να βγούμε.

Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι πως θα βγεις από το βαγόνι και αν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον χωρίς να του κάνεις ζημιά γιατί είναι χτυπημένος. Ήταν πολύ δραματικά τα πράγματα».