Ζουρίδα: Η άγρια αλεπού της Κρητικής υπαίθρου

Σήμερα στην αναζήτηση της λέξης «κουνάβι» εμφανίζεται μονάχα η νυφίτσα με τη γνωστή της ιστορία της παράδοσης, γιατί ονομάστηκε έτσι, αλλά καμία αναφορά στην »ξαδέρφη» της, τη ζουρίδα, που είναι σαφώς πιό μεγάλη σε μέγεθος, και ποιο άγρια απο τη νυφίτσα!

Έχει το μέγεθος γάτας, και σπάνια τη βλέπουμε μέρα στή φύση, γιατι κρύβεται όπως ο ασβός στη φωλιά του που είναι τρύπες και χαλάσματα.

Τη νύχτα όμως, η ζουρίδα βγαίνει για αναζήτηση τροφής, και το πιό πιθανόν, είναι να τη δούμε στη μέση του δρόμου πατημένη από κάποιο αυτοκίνητο, που τη τύφλωσαν τα φώτα γιατι απο σαστισμάρα πάνω του.

Η ζουρίδα σαν αρπαχτικό, δεν εξημερώνεται, δεν είναι φυτοφάγο αλλά αντίθετα, άκρως σαρκοφάγο!

Δέν είναι τρωκτικό, και το μόνο καλό που κάνει είναι να εξολοθρεύει ποντίκια και φίδια

Τρέφεται με τρωκτικά, πουλιά, αυγά, λαγούς και κατά τις νυχτερινές της εξορμήσεις σε αγροτόσπιτα, αρπάζει κουνελάκια κοτόπουλα κλπ που κόβει το λαιμό τους και πίνει το αίμα τους.

Άμα ορμήσει σε κοτέτσι που δεν έχει περίφραξη μπορεί τάκα τάκα να πνίξει και δέκα κοτόπουλα!

Και τα δύο αυτά άγρια ζώα, και η ζουρίδα και η νυφίτσα, έχουν πολύ καλή ποιότητα γούνας σαν μεταξένια, και κάποτε τις κυνήγαγαν για το λόγο αυτό. Μέ τη γούνα αυτή, έκαναν εξωτερική επένδυση σε ταμπακιέρες, πορτοφόλια, σε γιακάδες, και γενικά σε μικρής επιφάνειας αντικείμενα.

Στήν Κρήτη, έχει επικρατήσει η ονομασια »ζουρίδα» επι τουρκοκρατίας. »Ζουρίδες» = νυχτόβιες επιθέσεις των Τούρκων.

Μέ τόν ίδιο βίαιο και πονηρό τρόπο δρούν και οι αρπαχτικές ζουρίδες, για να εισβάλουν στα χωριά και να τρυπώσουν στο κοτέτσι και να μήν αφήσουν μιά κότα ζωντανή,αλλά ούτε και τα αυγά!

Συνήθως δέν τρώνε όλη την κότα αλλα ρουφάνε το αίμα της.

Πολλοί την κυνηγάνε για να τήν ταριχεύσουν και να στολίσουν μιά γωνιά του σπιτιού.

Κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης

Πηγή: cretanmagazine