Αντώνης Μαρτσάκης: Ο Κρητικός σταρ που έκανε μόδα ξανά τα πανηγύρια!

Ο Αντώνης Μαρτσάκης είναι κάτι σαν σύγχρονος θρύλος στη μουσική της Κρήτης. Και μπορεί για πολλούς να είναι «ο Κρητικός με την εντυπωσιακή εμφάνιση που είναι περιζήτητος για φωτογραφίσεις», αλλά το ισχυρό fanbase του (ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες) έχει προκύψει από τη μουσική του, που είναι μια αυθεντική αναβίωση του παραδοσιακού ήχου της Κρήτης, ίσως η πιο δυνατή και δημοφιλής που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Αν έχεις βρεθεί στην Κρήτη, σε ένα από τα πανηγύρια που εμφανίζεται όλο το καλοκαίρι (σε ένα εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα από άκρη σε άκρη του νησιού), είναι σίγουρο ότι σε έχει κερδίσει για πάντα.   Αν μιλάμε με νούμερα, είναι σίγουρα ο πιο δημοφιλής Έλληνας παραδοσιακός μουσικός, γιατί αν αθροίσεις τους ανθρώπους που τον βλέπουν ζωντανά στους χώρους που παίζει κάθε χρόνο, το σύνολό τους ξεπερνάει το κοινό κάθε μεγάλου σταρ. Σε δημοτικότητα η μουσική του είναι κάτι ανάλογο με το ραπ (και μάλιστα στις ίδιες ηλικίες!).

Ο Αντώνης Μαρτσάκης είναι ένα φαινόμενο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον να αναλύσεις γιατί δεν είναι ούτε ο Χαρούλης, ούτε οι VIC που χρησιμοποιούν την παράδοση για να φτιάξουν πιο ροκ ή έντεχνα υβρίδια. Ο Αντώνης Μαρτσάκης είναι η ίδια η παράδοση μεταφερμένη στη σημερινή εποχή.

Την ημέρα που συναντηθήκαμε στο Παγκράτι, απέναντι από το άλσος, λίγο πριν ξεκινήσει η συνέντευξη, μία ηλικιωμένη κυρία σταματάει και του σφίγγει το χέρι θερμά, στολίζοντάς τον με επαίνους και ευχές. Φεύγοντας, του λέει ότι τον έμαθε από το παιδί της ανιψιάς της που ακούει τα κομμάτια του όλη μέρα στο YouTube. Ο ίδιος δεν φαίνεται να εξεπλάγη. «Αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όφελος από αυτό που κάνω», μας λέει, «αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη πληρωμή. Όταν εκφράζεται ο άλλος όμορφα, όταν με αναγνωρίζει και μου μιλάει. Οι παλιοί έλεγαν ότι η λεβεντιά και η αναγνωρισιμότητα είναι όταν μπαίνεις σε ένα καφενείο και θέλουν να σε κεράσουν από τους 60 οι 59».

Είναι ντυμένος με μαύρα ρούχα, τη στολή του Κρητικού, με στιβάνια, έχει τσιγκελωτό μουστάκι και μακρύ μούσι που τον κάνουν να μοιάζει αυστηρός και κάπως ψαρωτικός, σαν αρχαίος Έλληνας, και όλοι στον δρόμο γυρίζουν και τον κοιτάνε με βλέμματα που δείχνουν περιέργεια ή θαυμασμό. Την ώρα που φωτογραφίζεται ένας κύριος του λέει «μπράβο» για την παράσταση που έκανε πριν από μερικές μέρες στο ΚΠΙΣΝ με χορογράφο τον Αντώνη Φωνιαδάκη, μεταφέροντας στην Αθήνα την ενέργεια και τον παλμό της κρητικής μουσικής.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ζούσαμε με την Κρήτη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου» μας λέει. «Ο μπαμπάς μου είναι Κρητικός, μετανάστης στην Αθήνα από 15 χρονών, φανατικός με τον τόπο του – αυτός μας μύησε στην παράδοση. Θυμάμαι τραπέζια, συγγενείς, κουβέντες για το νησί, γιατί αυτό τους έδινε δύναμη για να συνεχίζουν στην ξενιτιά. Παλιά δεν μπορούσαν να μεταφέρονται όπως τώρα που παίρνεις το αεροπλάνο και πας στην Κρήτη σε μία ώρα. Στα έξι ήρθα σε επαφή με τον χορό και εννιά ετών ξεκινάω να παίζω το πρώτο μου μουσικό όργανο, το βιολί. Από μικρό παιδί άρχισα να παίζω σε εκδηλώσεις και πανηγύρια μαζί με τον αδερφό μου – είμαστε δίδυμοι και τα κάναμε όλα μαζί. Πηγαίναμε στην Κρήτη πάντα στις διακοπές μας, μέχρι που κάποια στιγμή στην εφηβεία αυτό ωριμάζει και η επίσκεψη έγινε πιο συχνή: έπαιρνα το καράβι την Παρασκευή και την Κυριακή επέστρεφα στην Αθήνα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο lifo