Ευτυχία Πενταράκη: «Μας έχετε απέναντι σας, θα μπορούσατε να μας είχατε δίπλα σας»

Τα τελευταία πολλά χρόνια δύο μόνο φορές στερήθηκα το αγαπημένο μου χόμπυ, το ψαροτούφεκο. Κακώς το λέω χόμπυ γιατί είναι πολύ περισσότερα.
Βασικά είναι τα πάντα. Αλλά θα πάρει πολύ χρόνο να το εξηγήσω. Γιατί πώς να περιγράψει κάποιος με λέξεις αυτό που του προσφέρει όλα τα συναισθήματα σε μια και μόνο εξόρμηση; Ξέρω ότι πολλοί με καταλαβαίνετε. Καλάμι, σκάφος, ψαροτούφεκο, κυνήγι. Όλοι ήμαστε στην ίδια πλευρά, ο εξοπλισμός μας μόνο διαφέρει. Δύο φορές χωρίς ψαροτούφεκο λοιπόν όπου ήταν αδύνατον να γίνει διαφορετικά.
Την πρώτη ήμουν στον πόλεμο. Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 2003 απεσταλμένη του STAR Channel στο Ιράκ για να καλύψω το “Σοκ και Δέος” όπως ονομάστηκε. Θυμάμαι ότι γύρισα στην Ελλάδα και πεταγόμουν στον ύπνο μου φωνάζοντας “Μας βομβαρδίζουν”. Τότε έφυγα μια βδομάδα για ψαροτούφεκο και όταν γύρισα όλα είχαν μπει και πάλι στη θέση τους. Σε βαθμό που όσοι δεν ήξεραν τι με “ίσιωσε” να με θεωρούν αναίσθητη επειδή φερόμουν φυσιολογικά.
Η δεύτερη το 2017 όταν έμεινα μετά από πολύ πόνο και κόπο έγκυος. Η μόνη μου παρηγοριά για εννέα μήνες ήταν οι ταινίες και τα βίντεο με ψαροτούφεκο και η υπόσχεση του Γιάννη, πως μόλις γεννηθεί με το καλό το μωρό μας θα το κρατήσει όσο χρειαστεί να πάω για ψάρεμα. Όπως και έγινε. Άφησα το νεογέννητο και έφυγα με δύο φίλους δέκα μέρες για χειμωνιάτικο ψαροτούφεκο.
Αν δεν καταλάβατε την ανάγκη για το χόμπυ, το όποιο χόμπυ δεν θα το καταλάβετε ποτέ, οπότε μην διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου, δεν σας αφορά.
Η τρίτη φορά λοιπόν μετά από 25 χρόνια στη θάλασσα ένστολη χειμώνα καλοκαίρι ήρθε τον Φεβρουάριο του 2020. Λέξεις άγνωστες μπήκαν στη ζωή μας. Πανδημία, κορονοϊος, καραντίνα. Και εμείς συμμορφωθήκαμε. Άφησα για μήνες τη σημαδούρα στο αυτοκίνητο για παρηγοριά. Ανυπομονούσα να επιτραπεί και πάλι το ψάρεμα και ονειρευόμουν στον ύπνο μου ροφούς. Στην περίπτωση μου το όνειρο δεν σημαίνει λαχτάρα, είναι λαχτάρα, η δική μου να πάω για ψαροτούφεκο. Και επιτέλους μας είπαν ότι ανοίγουμε και μπορούμε αλλά στο μεταξύ είχε φτάσει Μάιος και έπρεπε να περιμένουμε ένα μήνα ακόμα γιατί το Μάιο το ψάρεμα απαγορεύεται για τους ερασιτέχνες. Και πάλι συμμορφωθήκαμε και περιμέναμε. Και τους μήνες που ακολούθησαν προσπαθήσαμε να χαρούμε τα χόμπυ μας όσο περισσότερο μπορούσε ο καθένας.
Και έπειτα μας ξαναέκλεισαν γιατί τα πράγματα είχαν ζορίσει πολύ και άνθρωποι έφευγαν από κοντά μας. Δεν μας έκλεισαν όμως όλους.
Ψάρεμα και κυνήγι.
– Δηλαδή για κολύμπι μπορώ να πάω;
– Ναι.
– Μπορώ να φοράω και τη μάσκα μου;
– Ναι.
– Τότε γιατί δεν μπορώ να κρατάω και το όπλο μου;
– …………

Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει λογική απάντηση.
Και ξαφνικά τα Χριστούγεννα μας ξανα ανοίγουν! Χαρά μεγάλη και πάλι. Θα έλεγα πως είδα και πυροτεχνήματα από τη χαρά μου. Μέχρι τις 2/1 που ήρθε μήνυμα στο κινητό μου την ώρα που έμπαινα με τη στολή στο αυτοκίνητο για ένα κοντινό ψάρεμα.
– Καλημέρα Ευτυχία κλείσανε πάλι όλα, από αύριο ούτε κυνήγι ούτε ψάρεμα.
Σοκ. Χωρίς δέος. Και θυμός πλέον. Μεγάλος θυμός. Για το παράλογο της υπόθεσης.
Σέβομαι απολύτως όλους όσοι τους έχει πάρει κάποιον η πανδημία.
Σέβομαι απολύτως όλους όσοι δοκιμάζονται οικονομικά.
Σέβομαι και τηρώ τις αποφάσεις. Συγγνώμη όμως κύριοι που τις παίρνετε, δεν τις καταλαβαίνω!
Για να είμαι ακριβής θεωρώ παράλογη την απόφαση απαγόρευσης του κυνηγιού και του ψαρέματος και μόνο αυτό έχω να σας πω.
Μας έχετε απέναντι σας, ενώ θα μπορούσατε να μας είχατε δίπλα σας…
Πηγή: boatfishing